บทที่ 56
ถ้อยคำและความเชื่อใจ
หลังจากกลับมาจากเมืองหลวงนี่ก็ผ่านมาได้หลายวันแล้ว เป่าเซียวอวี้มิได้กระทำสิ่งใดเลย นอกเสียจากดื่มน้ำชาร่วมกันกับนาง ทำกิจกรรมร่วมกับนางตามประสาพี่น้องรักใคร่กลมเกลียวเฉกเช่นในอดีต
ทว่าเป่าซูเม่ยมิอาจลดความระแวงลงได้ ด้วยความที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่านางคือผู้ที่ลอบวางยาพิษนางมาตลอด แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม ทว่ากลับซ่อนคมเล็บไว้อย่างมิดชิด
“อากาศเช่นนี้ เหมาะแก่การดื่มชาร้อนๆ เป็นที่สุด เจ้าว่าเช่นนั้นหรือไม่?”
สตรีตัวน้อยได้แต่ยิ้ม เสแสร้งตามน้ำไป มิควรแหวกหญ้าให้งูตื่นว่าตนรู้ถึงเนื้อแท้ของเป่าเซียวอวี้ อีกทั้งยังรู้ว่านางคือตัวบงการวางยาพิษนางมาตั้งแต่แรก
“ว่าแต่ท่านพี่เซียวอวี้มาที่นี่ ท่านพี่เขยมิห้ามบ้างหรือ?”เท่าที่เป่าซูเม่ยรู้ สามีของเป่าเซียวอวี้ตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น แม้ไม่มียศสูงศักดิ์ ทว่าเป็นพ่อค้าผู้ร่ำรวย มีให้กินให้ใช้ไม่ขาดมือเป็นแน่
“ท่านพี่
