บทที่ 57
บุรุษผู้โง่เขลา
หากย้อนไปก่อนหน้านี้สักเล็กน้อย ขณะที่เป่าซูเม่ยหมกตัวทำขนมอยู่ในครัว เป่าเซียวอวี้ก็ได้นึกคิดแผนการชั่วร้ายขึ้นมา จึงได้เรียกร้องความสนใจด้วยการ ใส่ยานอนหลับในขนมแล้วนำไปให้ชุนเถาและหรงฮวา โดยอ้างว่าเป็นขนมที่เป่าซูเม่ยไหว้วานให้นางหามาเพื่อที่จะมอบให้กับสาวใช้ทั้งสอง มีความหมายแทนคำขอบคุณ
ชุนเถาและหรงฮวาหลงกลกับถ้อยคำหวานจนลืมสิ้นว่าอีกฝ่ายเป็นงูพิษ ด้วยรู้ดีว่าเป่าซูเม่ยจิตใจดี มีเมตตา การมอบสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นเรื่องธรรมดาของนาง เมื่อกินเข้าไปก็ถูกไหว้วานให้ไปหยิบขนมแบบเดียวกันมาอีก ระหว่างทางฤทธิ์ยานอนหลับก็เริ่มทำงาน
…น่าเสียดาย หากช่วงนี้ซางจูไม่ดูแปลกๆ ไป คงให้นางลงมือช่วยแผนการนี้ ข้าคงจะสบายกว่านี้…
เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ขวางหูขวางตาก็กระทำการเรียกร้องความสนใจ ขว้างข้าวของจนเกิดเสียงดัง เป่าซูเม่ยรีบวิ่งออกมาดูด้วยความฉงนใจ เป่าเซียวอวี้ใช้จังหวะ
