บทที่ 62
สตรีผู้คู่ควร
“เก็บเป็นความลับ อย่าให้หมิ่นอ๋องรู้เด็ดขาด”
“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันเจ้าคะ!?”
เพลานี้ความเชื่อใจทั้งหมดพังทลายลง ความเชื่อใจไม่สามารถซื้อความเชื่อใจได้ และเพลานี้ก็ไม่มีสิ่งใดให้เป่าซูเม่ยต้องเชื่อใจอี้หยางเซียวหมิ่น! เช่นเดียวกับที่บุรุษมิเชื่อถ้อยคำของนาง ทว่าเรื่องนี้ไม่สามารถกว่าวโทษผู้ใดได้เลย
มาถึงขั้นนี้แล้ว มีแต่ต้องเอาชีวิตรอด อย่างน้อยต่างคนต่างอยู่ ดีกว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นต่อกัน อีกทั้งตนยังรักอี้หยางเซียวหมิ่นมาก หากเกิดเหตุอันใดแม้ตนจะเลือกครอบครัว ทว่ามิได้หมายความว่าต้องการให้อี้หยางเซียวหมิ่นต้องมีอันเป็นไป
“ขออภัยที่เสียมารยาทขอรับ เม่ยหวางเฟย”
ในขณะนั้นเองเย่หลงจวิ้น ทหารองครักษ์ประจำกายของอี้หยางเซียวหมิ่นได้เปิดประตูเข้ามาอย่างเสียมารยาท บุรุษยกกำปั้นขึ้นแนบอกแล้วโค้งกายลงเป็นการคำนับ ท่าทางของเขาดูหนักแน่นกว่าทุกวัน
“มีเรื่องอันใด?”
“ข้าน้อ
