บทที่ 65
สัญญา
“นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านหลบเลี่ยงข้าตลอดมาหรือเจ้าคะ”
“ข้า…”เอียงหน้าหลบสายตา เมื่อมองดวงตาของนาง คล้ายกับจะเผยความรู้สึกทั้งหมดออกไป กลัวว่าความรู้สึกของตนจะทำให้อิสตรีลำบากใจ
“หันมามองหน้าข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”
สุดท้ายแล้วอี้หยางเซียวหมิ่นจึงทำตามที่นางเอ่ย เมื่อนางยื่นฝ่ามือออกไปหมายจะสัมผัสใบหน้าของตน ทว่าส่วนสูงของตน และนางนั่งอยู่บนเตียงทำให้นางเอื้อมไม่ถึง บุรุษจึงย่อกายคุกเข่าลงกับพื้นแล้วถูไถใบหน้าเข้ากับฝ่ามือนุ่มนิ่ม
แค่นางยื่นฝ่ามือออกมา หัวใจของบุรุษก็อ่อนยวบยาบ ราวกับมิได้เป็นเจ้าของหัวใจตนเองอีกต่อไป เจ้าของหัวใจที่แท้จริงก็คือเป่าซูเม่ย
“ดวงตาเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ข้าได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว…เจ็บหรือไม่เจ้าคะ?”ฝ่ามือเล็กสัมผัสเบาๆ ที่เปลือกตาทั้งสองข้างของบุรุษ เนื่องจากนางไม่รู้ว่าบุรุษสูญเสียดวงตาข้างใดในการช่วยชีวิตนาง แล้วเหตุใดดวงตาเพียงข้างเดียวถ
