บทที่ 36
ข้าโปรดปรานเจ้า
“คำนับ ท่านพี่เจ้าค่ะ”
“ไม่ต้องมากพิธี”
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่”นางเตรียมจะหันไปที่แท่นประหาร แต่ก็ถูกอี้หยางเซียวหมิ่นยื่นมือออกไปปิดตานางไว้ แขนข้างหนึ่งยังรวบเอวบางแล้วหมุนตัวนางออกจากแท่นประหาร”ท่านพี่?”
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าสมควรอยู่ เจ้ามาที่นี่ด้วยธุระอันใด?”
“ข้ามาหาท่านพี่เจ้าค่ะ”
“…!?”
หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบหนึ่ง หวั่นไหวไปกับถ้อยคำหวานหูและน้ำเสียงใสดั่งระฆังแก้วของนาง ทว่าต้องรีบเก็บอาการโดยเร็วเมื่อเห็นรอยยิ้มของหมิงเจ๋อที่ราวกับจะล้อเลียนตนแต่ก็ไม่ใช่
“มีเรื่องอันใด ไม่รอให้ข้ากลับไปก่อนเล่า”
“เพราะเรื่องมันเกี่ยวกับเฉินเจียอีเจ้าค่ะ”
“ข้าขอพูดไว้ก่อนว่าข้าไม่อาจอะลุ่มอะล่วยโทษให้นางได้”
น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยอย่างเด็ดขาด ซึ่งเป่าซูเม่ยเองก็ไม่ได้คิดที่จะลดหย่อนโทษให้กับผู้ที่ทำร้ายตน นางไม่ได้จิตใจดีถึงเพียงนั้น เฉินเจียอีไม่ใช่แค่วางแผ
