บทที่ 37
หัวใจไม่โป้ปด
ดวงตาคู่งามแดงก่ำไปด้วยความแค้น ฝ่ามืออันสั่นระริกประคับประคองถ้วยน้ำชาซึ่งถูกแทนที่ด้วยยาพิษ ช้อนดวงตากลมที่มีเค้าความเหนื่อยล้าจ้องมองผู้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จุดสูงสุดของจวนแห่งนี้ บ่งบอกถึงตำแหน่งของเขา
แววตาเฉยชาจ้องมองนางเช่นกัน แต่มันกลับเป็นแววตาที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง จดจ้องมองนางราวกับกำลังกดดันให้ดื่มยาพิษ นางหันไปมองครอบครัวที่ถูกบั่นคอด้วยฝีมือของบุรุษตรงหน้าด้วยความอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะตัดสินใจยกถ้วยยาพิษนั่นขึ้นดื่ม มอบความตายให้กับตนเอง
ความร้อนผ่าวของยาพิษแทรกซึมไปทั่วทั้งร่างจนสตรีตัวน้อยทรุดลงกับพื้น ผิวกายเริ่มซีดเซียวราวกับถูกดูดเลือดออกไปจากตัว ทว่ากลับรู้สึกร้อนผ่าวราวกับถูกเปลวไฟแผดเผา
เฮือก!!
เป่าซูเม่ยสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เมื่อสติกลับมาก็รับรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ตนเคยผ่านมาแล้ว หาใช่ว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกรอบ นางจึงพอสงบจิตสงบใจได้บ้า
