บทที่ 46
ฝืนกฎ
“ท่านพี่จะตายเจ้าค่ะ”
“…!?”
“ข้าก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดสิ่งใดขึ้นระหว่างนั้น ทว่าครอบครัวของผู้เสียชีวิตมิได้รับการติดต่อหลายเดือน จึงสืบเสาะและได้ความมาว่าเรือลำนั้นจมลงสู่ก้นมหาสมุทร แม้แต่ศพก็หาไม่พบเจ้าค่ะ”
“…!!”
“ข้า และครอบครัว ได้แต่….กราบไหว้แท่นหินซึ่งนึกคิดว่าเป็นตัวแทนของท่านพี่อย่างอาลัยเจ้าค่ะ”
แม้แต่ผู้รับฟังเองยังรู้สึกขมขื่นหัวใจ ยากที่จะทำใจได้ หากตนต้องกราบไหว้แท่นหินซึ่งเป็นตัวแทนของน้องสาว โดยไร้ร่างของนาง แน่นอนว่าต้องเจ็บปวดเจียนตายเช่นกัน
“เอาเถิด อย่าได้ร่ำไห้ อย่างไรเสียเพลานี้ข้าก็อยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว ได้ยินเช่นนี้ข้าจะหยุดการเดินทางสักพักหนึ่ง ดีหรือไม่?”
“เจ้าค่ะ”
“แล้วผู้ใดคือผู้ปลิดชีพเจ้า?”
“…”
“หากเป็นตามที่เจ้าว่าจริงๆ นั่นหมายความมีผู้สังหารเจ้า เจ้าเอ่ยมาเถิด…ข้าจะชิงตัดหัวมันเสียก่อนที่มันจะสังหารเจ้า!”
เป่าซีซวนช่างสมกับเป็นทายา
