บทที่ 47
ข้าคิดถึงเจ้า
เป่าซูเม่ยลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเหนื่อยล้าทางกาย เนื่องจากการนอนในท่าเดิมเป็นเวลานาน เสียงของผู้อาวุโสในห่วงแห่งความฝันยังคงดังกังวานอยู่ในหัว นางจดจำได้ทั้งคำเตือนและ…คำบอกไบ้อันเลือนลาง
…ผู้ที่อยู่ใกล้ตัวข้า…ผู้ใดกันนะ?...
พอยิ่งนึกคิด นางก็รู้สึกปวดหัวอย่างหนักหน่วง
“อ่า…หากข้าไม่คิดแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร?”
นางหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า พลางยกฝ่ามือเล็กขึ้นกุมขมับเอาไว้เพื่อหวังให้มันบรรเทาความเจ็บปวด เมื่อด้านนอกได้ยินความเคลื่อนไหวด้านใน ประตูก็ถูกเปิดออกทันที
“เม่ยหวางเฟย! ท่านฟื้นแล้ว!”หมิงเจ๋อคุกเข่าลง ยกกำปั้นขึ้นเพื่อคำนับนาง ใบหน้าฉายชัดถึงความปิติยินดี”รู้สึกอย่างไรบ้างขอรับ?”
“ข้า…ปวดเมื่อยเหลือเกิน…”
“นั่นเป็นเพราะท่านนอนนานเกินไปขอรับ อย่าได้ห่วง แค่ขยับกายบ้างเดี๋ยวก็หายขอรับ อยากได้สิ่งใดหรือไม่ขอรับ เดี๋ยวข้าจะจัดเตรียมให้”
