บทที่ 49
อยากลองดีย่อมได้
“ที่นี่คือที่ใดหรือเจ้าคะ?”สตรีตัวน้อยมองรอบด้านด้วยความฉงนใจ เมื่อบุรุษข้างกายพานางเดินเข้ามาในป่าไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต
“สถานที่ลับของข้า”
เมื่อเอ่ยจบถ้อยคำนั้น ตรงหน้าของนางก็ปรากฏต้นไม้ใหญ่ ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือสัตว์ตัวน้อยนับพันนับล้านตัว บินอยู่ทั่วบริเวณ แข่งกันเปล่งแสงสว่างเทียบเท่ากับดวงดาราบนฟากนภา สตรีตัวน้อยเผลออุทานด้วยความประทับใจ
“หิ่งห้อย!!”
ราวกับนำดวงดาราบนท้องนภาลงมาให้นางจับต้อง สตรีตัวน้อยหมุนกายมองตามหิ่งห้อยที่บินหยอกล้อเล่นกับนาง ราวกับเป็นการกล่าวต้อนรับแทนคำพูดที่สัตว์ตัวเล็กๆ มิอาจเอ่ยได้
ฝ่ามือเรียวเล็กยื่นออกไปแตะมันบ้าง จับมันบ้างตามประสา แต่ก็มิได้ทำร้าย อีกทั้งยังกระโดดโลดเต้นส่งเสียงสนุกสนานอยู่เพียงผู้เดียว ด้วยรู้ว่าอี้หยางเซียวหมิ่นพานางมาที่แห่งนี้ด้วยความต้องการเอาอกเอาใจนาง
“งดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ!”
เป่าซูเม่ยยืนอยู่ท่า
