บทที่ 50
แม่นางชาวมนุษย์
หลังจากวันงานเทศกาลไม่นาน อี้หยางเซียวหมิ่นและเป่าซูเม่ยก็เดินทางกลับแดนเหนือ เนื่องจากไม่มีธุระอะไรที่เมืองหลวงแห่งนี้แล้ว อีกอย่างหนึ่งคือแดนเหนือไร้เจ้าเมืองนานๆ ไม่ใช่เรื่องที่ดี
ตลอดระยะเวลาการเดินทางอี้หยางเซียวหมิ่นเทียวเลี้ยวหัวม้าจากหน้าขบวน มาหาเป่าซูเม่ยที่อยู่ในรถม้าเสียหลายหนหลายครา แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยนางอย่างไม่ปิดบัง
เป่าซูเม่ยนึกคิดอยู่ภายในใจ ยามนี้อนาคตได้เปลี่ยนแปลงไปหลายสิ่งหลายอย่าง เนื่องจากการกระทำของนางเอง อิสตรีรู้สึกภาคภูมิใจกับความใจกล้าของตน ยังคงจดจำได้ในช่วงเวลาที่ย้อนกลับมาในวันแรก คืนแห่งวสันต์…
สตรีตัวน้อยวางแขนลงบนขอบหน้าต่างรถม้าแล้วซบหน้าลงบนแบนของตนเอง ทอดสายตาออกไปด้านนอกพลางนึกคิดถึงความทรงจำเหล่านั้น
ยังคงจำความรู้สึกเมื่อครั้งดื่มยาพิษได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะสายตาเย็นชาคู่นั้น เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งนางหวาดกลัวจน
