บทที่ 51
ทำไม่กลัว กลัวไม่ทำ
ดวงตาเรียวคมคู่นั้นจ้องมองมนุษย์หมาป่าตรงหน้าด้วยความโหดเหี้ยม แผ่รังสีอำมหิตออกมารอบตัว ฝ่ายมนุษย์ หมาป่าเองย่อมรู้สึกได้จึงดึงสายตากลับมาจ้องตากับอี้หยางเซียวหมิ่น
แม้จะเอ่ยและมีความเลื่อมใสยกให้เป็นศิษย์พี่ ด้วยความอาวุโสของการเป็นศิษย์ของมู่หรานกังและความมากวิทยายุทธของอี้หยางเซียวหมิ่น แต่กับสตรีที่หมายตานั้นมันคนละเรื่องกัน
เป่าซูเม่ยรับรู้ได้ถึงความน่าหวาดหวั่นจึงก้าวเข้าไปหาบุรุษแล้วยื่นฝ่ามือออกไปแตะที่ชายอาภรณ์ของบุรุษ
“ท่านพี่เจ้าคะ”น้ำเสียงใสกังวานเรียกให้บุรุษฟื้นคืนสติ หันมาตวัดผ้าคลุมโอบกายสตรีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายน้ำ ก่อนจะหันเสี้ยวหน้ากลับไปแล้วปรายตามองติเตือน
“ข้าจะจดจำหน้าเจ้าไว้”ว่าจบก่อนโอบสตรีตัวน้อยเดินออกไป
อี้หยางเซียวหมิ่นรับรู้ได้ถึงเจตนาของมนุษย์หมาป่าตนนั้น เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ได้มีการวางแผนมาดีสักเท่าไหร่ แต่การบุกเข้ามาหาเป่
