รู้สึกผิด ?
คุณหมออนุญาตให้ณิศรากลับบ้านได้หลังจากให้นอนรักษาและดูอาการที่โรงพยาบาลถึงสามวัน ณิชากับดวงใจช่วยกันเก็บของใช้ต่าง ๆ ทั้งของตนเองและหนูน้อยระหว่างรอวินทร์ซึ่งเดินไปเคลียร์ค่ารักษาที่แผนกการเงิน
“ไม่น่าจะลืมอะไรแล้วเนอะ” ดวงใจเอ่ยพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องพัก เพื่อสำรวจข้าวของเครื่องใช้ว่ามีอะไรที่หลงลืมอะไรหรือเปล่า ณิศรานอนพักที่โรงพยาบาลสามวันก็จริง ทว่าของที่จำเป็นต้องใช้นั้นมีมากราวกับอยู่นานถึงหนึ่งสัปดาห์
“ไม่น่าจะมีอะไรแล้วนะคะ ในห้องน้ำชาก็เก็บออกมาหมดแล้ว” ณิชาบอกพร้อมพับผ้าขนหนูผืนสุดท้ายใส่กระเป๋า แล้วหิ้วไปไว้ใกล้ ๆ ประตูรวมกับของชิ้นอื่น ๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาณิศราที่นอนหลับอยู่บนเตียง หญิงสาวยื่นมือออกไปลูบมือเล็กที่มีรอยช้ำของลูกซึ่งเกิดจากเข็มน้ำเกลือที่พยาบาลเพิ่งถอดให้เมื่อเช้านี้
“ลูกสาวของแม่เก่งมาก” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วก้มลงจูบบนศีรษะเล็กอย่างทะนุถนอม
