รู้สึกผิด ?
ตั้งแต่วินทร์มีเหตุจำเป็นทำให้ต้องรีบบึ่งรถกลับกรุงเทพฯ ไปอย่างกะทันหันเมื่อตอนตีสี่กว่า ๆ เปียวดีที่ไม่ยอมกลับด้วยก็นอนต่อไม่หลับ ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ บนเตียง พลางคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างตนกับคนรักพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล
หญิงสาวรู้ดีว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปนานแล้ว และคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก หากแต่ใจเธอกลับไม่อยากยอมรับ ด้วยวินทร์เปรียบเสมือนครอบครัว เป็นที่พึ่งพิงเดียวที่เธอเหลืออยู่ตอนนี้ แล้วแบบนี้จะให้เธอทำใจปล่อยมือจากเขาได้อย่างไร
เสียงสมาร์ตโฟนที่วางอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้น เปียวดีรีบหยิบขึ้นมาดูด้วยหวังว่าจะเป็นสายจากคนที่เธอกำลังคิดถึง ทว่ากลับไม่ใช่ หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาแห่งความผิดหวังออกจากแก้มอย่างลวก ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกดรับสายและปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“ฮัลโหล”
[เปียวอยู่ไหน ภูอยู่ล็อบบีแล้ว ลงมาหรือยัง] ภูวิศเอ่ยถาม เมื่อสองชั่วโมงที
