ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
วินทร์ถอนหายใจหนัก ๆ ไล่ความหงุดหงิด แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอโปโลสีเทา กับกางเกงผ้านิ่มสีขาวออกมาสวม ใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมอีกครั้งก่อนจะโยนลงตะกร้า จากนั้นก็สืบเท้าออกจากห้องนอน เดินลงตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่มีคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาเมื่อครู่นอนเล่นกับลูกอยู่
ณิชาปรายตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจหยอกล้อกับลูกตามเดิม ทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนในสายตาเธอ วินทร์รู้สึกวูบโหวงในอกเมื่อโดนเธอเมินกลับบ้าง ตั้งแต่รู้จักกันมาหญิงสาวไม่เคยมองเขาด้วยสายตาอย่างนี้เลยสักครั้ง ต่อให้โกรธหรือน้อยใจแค่ไหนเธอก็จะแสดงอาการออกมาทางสีหน้าให้เขารู้ แต่ไม่เคยนิ่งและเมินเฉยแบบนี้ ทำให้เขารู้ว่าครั้งนี้เธอคงจะโกรธเขามากจริง ๆ
แม้จะรู้ตัวว่าผิดและรู้สึกผิดต่อลูก หากแต่ทิฐิกับความเกลียดชังทำให้ชายหนุ่มไม่ยอมรับว่าจริง ๆ แล้วตนรู้สึกผิดต่อแม่ของลูกด้วย ที่ปล่อยให้เธอเผชิญเรื่
