ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
ประมาณสามทุ่มของวันเดียวกันนั้น ณิชาที่กำลังจัดแจงที่นอนให้ลูกอยู่บนเตียงต้องชะงักมือ ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อเห็นสามีเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมหมอนกับผ้าห่ม
“อะไรคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ
“นอน วันนี้ฉันจะนอนห้องนี้ด้วย” เขาบอกง่าย ๆ แล้ววางสองอย่างที่ถือมาลงพื้น ก่อนจะถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้ในห้องแต่งตัว หยิบที่นอนปิคนิคขนาดสามจุดห้าฟุตออกมาปูบนพื้น ก่อนจะจัดแจงที่นอนของตัวเองจนเสร็จสรรพ ครั้นเห็นว่าแม่ของลูกยังคิ้วขมวด เขาจึงขยายความต่อ “เผื่อกลางดึกลูกไข้ขึ้นอีก จะได้ช่วยกันดู”
เมื่อเขาบอกจุดประสงค์ที่ชัดเจน ณิชาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องขัด อีกทั้งตอนนี้เธอก็รู้สึกเพลียเกินกว่าจะพูดอะไร หญิงสาวค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนข้างลูกที่นอนหลับไปได้สักพัก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กเบา ๆ อย่างทะนุถนอมและหวงแหน หากไม่นานความรู้สึกปวดหนึบก็แทรกเข้ามาในอกเมื่อนึกถึ
