แยกทาง
วันนี้คุณชาญวิทย์กับคุณวราพรมาเยี่ยมหลานสาวตัวน้อยตั้งแต่เช้า เด็กหญิงณิศรายิ้มร่าเริงและสดใสขึ้นเยอะมากยามผู้เป็นปู่กับผู้เป็นย่าส่งเสียงหยอกล้อ ต่างจากคนเป็นแม่ที่กลายเป็นผู้ป่วยเต็มรูปแบบ นอนซมอยู่บนห้อง ไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอน
“แล้วหนูชาได้กินข้าวกินปลาหรือยังน่ะ” คุณวราพรเอ่ยถามดวงใจอย่างเป็นห่วงลูกสะใภ้ขณะนั่งเล่นกับหลานในห้องนั่งเล่นกับผู้เป็นสามี หล่อนเพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อสิบนาทีที่แล้ว จึงยังไม่ได้ขึ้นไปเยี่ยมคนป่วยที่นอนซมอยู่ในห้องนอน
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วทำให้วราพรโกรธและผิดหวังในตัวณิชาซึ่งหล่อนรักเหมือนลูกสาวคนหนึ่งไม่น้อยเลย แต่เพราะเห็นแก่หลานตัวน้อย ๆ ที่เพิ่งเกิดมา กอปรกับเห็นใจที่หญิงสาวไม่เหลือใคร บิดาก็คิดสั้นด่วนจากไป ส่วนมารดาก็หนีเอาตัวรอดไปอยู่ต่างแดน ทิ้งให้ลูกต้องอยู่ตัวคนเดียวในประเทศนี้ หล่อนจึงปล่อยวางความโกรธ พยายามไ
