Verañas Royales I: Of Blues and Fire

Kabanata 18

AUTHOR'S NOTE:

TRIGGER WARNING. This chapter contains mentions of blood, serious mental health condition and your mind might pull the trigger.

Also, I don't know much about Harm OCD and other mental conditions. The situation of the characters inside this, is just a product of my imagination.

- - - - -

The sound of the thunder exploding from the sky echoed, with the succession of lightning after. Malakas ang buhos ng ulan pero hindi iyon inda ng dalawang binatang gumugulong na sa may lupa. Their silhouttes were shadowing from a distance, under the flickering lights.

"K-Kuya! Tama na!" Ang sigaw ng isang binata na nasa ilalim ng tinatawag niyang kuya. "Tama na!"

"Tumahimik ka!" The eldest one punched the right face of the younger, then did the same with the other. Nadungisan ng dugo ang isang sulok ng labi nito. Ang mga mata nito ay matatalim at waring mabangis na hayop na handang kainin ang kaaway niya. He gritted, showing his white canines. Nakagat na nito ang kanyang pang-ibabang labi dahil sa gigil. Nagdugo iyon. The tiny drops of blood dripped from his already wet shirt.

"K-Kuya.." Garalgal na ang boses ng nakakabata at hinawakan ang kamay ng nakakatanda. "Tumigil ka na. U-Umuwi na tayo. Naghihintay si Nanay Jesing—"

The older twin looked up in the sky and laughed. His hands groped the chest of his younger brother. He groped him even more and even further. Tumaas pa iyon, hanggang sa masakal na niya ang kanyang kapatid.

"Hindi na siya babalik. Wala ng Nanay Jesing na babalik.."

"K-Kuya.." The younger struggled beneath him. "H-Hindi ako.. ako.. makahinga.." He slapped the hands of his brother away to his neck. "K-Kuya!"

"Hindi mo pa rin ba naiintindihan, Johan? Sinaksak ko si Nanay Jesing! Hindi na siya babalik sa atin!"

"K-Kuya! Tama na!" Using his remaing strength, the younger grabbed the hands over his neck and pulled it away. "Wala kang kasalanan! Itigil mo na 'to! Tara ng umuwi! You'll feel better once you drink your meds—"

Naputol ang sasabihin ng nakakabata nang bigla nitong nilabas ang isang patalim mula sa bulsa nito. Kuminang iyon sa kadiliman. Nakita niya kung paano sumilay ang ngiti sa mga labi nito ng makita ang kutsilyo. Ang kanyang daliri ay lumandas sa talim at tumulo ang dugo sa kanyang pisngi. Parang umurong ang kanyang dila at hindi na makapagsalita.

Ngumisi ito. Maya-maya ay naramdaman niya ang pagtulo ng luha mula sa mga mata nito.

"Papaano kung isaksak ko 'to sayo Johan? Maiintindihan mo na kaya?" Patuloy nitong litanya. "Maintindihan mo na kaya, katulad nina Mama at Papa?"

- - - - -

Bagaman hindi makapaniwala si Lyca sa narinig, tumango pa rin siya sa tanong ni Prinsipe Johannes sa kanya at napalunok. Tama ang hula niya. Talagang may nangyari sa buhay ng prinsipe at kapatid nito na nagkaroon ng lamat ang relasyon nila. Pero hindi naman niya akalain na ganoong extent pala. She can't imagine that the reason behind them was murder. And it's not quite right. Tumunghay siya sa pangalawang prinsipe.

Prince Johannes was looking away from his papers. The sound of the ballpen landing on the wooden table resonated in the four corners of the room.

He was caught on telling or lying. He weighed the consequences of his actions at siguro nga ay mas mahihirapan siya kung magsisinungaling siya. Naglakad siya paharap kay Lyca. With shoved hands inside his pockets, he leaned and got seated over the top edge of his table. All eyes on the woman.

"You see.." He crossed his arms over his chest. "My brother has a mental condition. It's not just a condition, but a serious one.." Diniin niya ang huling salita. Nakita niyang napalunok ito, indikasyon na kinakabahan, pero isang akyson rin para magpatuloy siya.

"He has Harm OCD. A rare case of Obsessive-Complusive Disorder, wherein harming someone, specifically with sharp objects, is a kind of satisfaction for him. And.. the occuring events after he did the action.."

Tumango-tango si Lyca sa kanyang mga sinasabi pero halatang nahihirapan itong i-sink-in lahat ng lumabas sa kanyang bibig. Nakita niyang kumuyom ang mga palad nito sa kanyang kandungan.

"The mind is the control system of our entire body. But in his case, the mind and the body reacts differently. Nagtatalo silang dalawa. The mind wanted to do the action, but since it's not the right thing to do, the mind forces the body to act.."

Nilagay ni Prinsipe Johan iyong isang binti niya sa kabila. It formed a cross. Para siyang nakaupo sa silya, pero nakatayo ang style. Tumingin siya ulit sa Kapares at nakitang talagang nakikinig ito sa kanya. Napabuga siya ng hangin. Hindi pa siya nakakalahati ay parang napapagod na siyang magkwento dito.

"It's knife, gun, a blade, any sharp things or anything that may harm you that triggers him. Kapag nakita niya 'yon, parang may magtutulak sa kanya para saksakin at gamitin iyong bagay sa taong unang makita niya.."

"Then.. t-the samurai from back then?"

"Yes. That explains it.." The second prince paused a bit. Tumayo na ito ng tuwid, pero ang mga kamay ay nanatili pa din sa loob ng kanyang bulsa.

"K-Kung ganon naman pala, kung ang sinasabi mo ay tinangka niyang patayin ikaw.. kamahalan, pati na ang mga magulang mo, naisip mo ba na baka ang posibleng dahilan niyon ay ang sakit niya?"

Umiling si Prinsipe Johan, inaasahan ang magiging sagot ng kanyang napili. "I've thought about that too, but right after he comfronted me about that, nagbago ang isip ko.."

Kapagkuwan ay inalis nito ang mga butones sa kanyang suot na polo, habang nakatingin sa dalaga. Halatang nagulat at naguguluhan si Lyca sa kanyang ginagawa dahil malilikot ang mga mata nito at hindi makatingin ng diretso sa kanya.

"A-Anong ginagawa mo, Kamahalan?"

Sa halip na sumagot ay naglakad ang prinsipe sa lugar kung saan nakatayo ito. When he reached her, he grabbed her waist closer to him and landed her one hand on his chest.

But he can't stop now. Kailangan niyang sabihin sa kanya iyon.

"K-Kamahalan—"

"Take a look.."

With a puzzled face, Lyca obliged to the prince and glanced to his chest. She was easily distracted by the royal's beautiful collarbone. His chest was warm to touch at. Humantong ang kanyang mga daliri sa mahabang pilat nito. Napasinghap siya. The scar was placed on his up chest then, slanted over downward, right where his heart is. Napalunok siya at tumingala sa prinsipe.

"He told me he loathed me since we were kids. Right after he said that, sinaksak niya ako sa dibdib. Thankfully, the knife didn't go deep.. naitulak ko siya palayo.."

The bride to be, didn't know what to say. Nakalapat lamang ang kanyang isang kamay sa dibdib nito, magaang lumalandas sa pahabang naghilom na sugat nito. Napakagat siya ng kanyang pang-ibabang labi. That must be hurt a lot. Hindi niya maisip na ganito pala ang pinagdadaanan ng prinsipe. She just kept quiet and listen to everything he says.

"Gusto kong.. maniwala na wala siyang alam sa nangyari at epekto lang iyon ng sakit niya.." Tumawa ito ng sarkastiko at umiling-iling. Pagkuwan ay tumingin sa malayo. Probably reminscing the painful past. "I told him I wanted to avenge our parents' death, but he told me otherwise. He told me, he regretted not killing them with his own hands.." Ngumisi ito at tumingin sa kanya. "Can you imagine that? Parang gusto ko na rin siyang patayin.."

Naramdaman ni Lyca ang panginginig ng mga kamay ng pangalawang prinsipe at nang makita niya nga ang mga iyon, nagsisimula na itong magkuyom ng mga kamay. She suddenly felt the urge to hold his hand and somehow ooze down his pain.

Why does her heart hurt so much?

"Let me ask you one last question, Lyca.." Narinig niyang simula ng prinsipe sa kahabaan ng pugwang nito. She raised her head and saw the prince's chinky eyes already focused on her.

"Do you.. perhaps, like him?"

"Ha?"

Nakakunot ang mga kilay na tiningnan niya pabalik ang prinsipe. Halos matumba pa siya sa kanyang posisyon dahil sa bigla at para sa kanya, walang kabuluhan iyong tanong.

"I don't!" Pamulagat niyang sagot. Dumausdos ang kanyang mga kamay sa mga braso ng mapapangasawa. "I don't have any feelings for him. Your Majesty, why would you ask that?"

"Well.." He shrugged his shoulders and started buttoning his polo. "You seem very curious and interested in him. In all aspects.."

"Ha.." Pinaikot niya ang kanyang mga mata. Tuluyan ng nawala ang nakapulupot na braso sa kanyang baywang. Parang nadismaya siya. "Kamahalan, ngayon lang naman po ako nainform na ang pagiging mabait at matulungin sa isang tao ay sign of having romantic feelings at the person.."

"Eh di, wag kang mabait sa kanya.."

"He's still your brother, Your Majesty.." Umurong siya mula rito.

"Basta.." Umiwas ito ng tingin sa kanya. "Just don't be too kind on him. He's not worth it.."

Hindi na sumagot si Lyca, bagkus ay tiningnan ang prinsipe nang may nakakaawang mga mata. May dahilan nga siguro kung bakit gusto nitong makuha ang trono. Gusto nitong maghiganti para sa buhay na nawala ng kanyang mga magulang. Pero papaano niya nga naman gagawin iyon kung ang kaisa-isahang pinagkakatiwalaan mo sa mundo ay nag-iba? Napadako ang kanyang tingin sa balcony ng kuwarto na nakabukas. Nangunot ang kanyang nga kilay.

Pero bakit parang may sumisigaw sa kaibuturan ng puso niya na may pagkakamali sa mga nangyari? Na mayroong hindi naipaliwanag? Na mayroon pa ito, siya, at silang hindi alam? Hinawakan niya ang kanyang sentido sa bahagyang pagpintig noon. Nagpakawala siya ng kanyang buntong-hininga.

Ano ba 'to? Problema ng may problema, pinoproblema ko pa.

Suddenly, they heard the loud siren of the trumpet oustide. Signal na magsisimula na ang kahuli-hulihang parte ng kompetisyon sa pagpana. She casted her eyes on Prince Johannes who's already working on his gears. Tumango ito sa kanya kaya nagsimula na siyang maglakad palabas.

"Oy, teka lang!" Tawag nito sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay. "You should wait for me from now on, okay?" Nginitian siya nito, iyong ngiti na nakapagpahina sa kanyang mga tuhod. Napahawak siya sa kanyang dibdib.

"Let's go!"

Sa huli, tinanggap na lamang niya sa kanyang sarili.

Maybe? Just maybe.

Kung may isang tao 'man na interesado siya, iyon ay kay Prinsipe Johannes.