Verañas Royales I: Of Blues and Fire

Kabanata 10

"Lyca? Are you still there?"

"I'm here, Your Majesty!"

"Be careful! Matarik ang daan dito!"

"Understood!"

Hinahabol ni Lyca ang paghinga habang sinusundan si Prinsipe Johannes. Tumigil siya sa malapad na bato at doon humumpay. Ipinatong niya ang kanyang mga palad sa ibabaw ng kanyang mga tuhod. Pinahid niya ang kanyang pawis.

Hindi niya akalain na iyong picnic na sasabihin ng prinsipe ay magiging instant hiking pala. Mukhang kakaiba na naman ang kinain ng mahal na prinsipe at naisipang maghiking gayong tirik na tirik na ang araw. Doon niya naramdaman ang init na kumakapit sa balat niya. Pinagmasdan niya ang puting bestidang suot. Nabahiran na ng dumi ang laylayan nito dahil sa pag-akyat sa kagubatan. Kung alam lang niya na aakyat sila sa bundok, di sana'y nagsuot siya ng mahabang kasuotan na matatakluban iyong mga balikat at mga binti niya.

Nabanggit ng prinsipe kanina na magsisimula na iyong tournamet sa Royale. Ang unang paligsahan nga ay kompetisyon sa archery o sa pagpana. Wala siyang ideya kung paano gawin iyon, kung kaya nag-offer ang prinsipe na tuturuan siya at magsasanay kasama niya. Wala lamang nakakaalam kung anong klaseng aktibidad ng pagpana ba ang gagawin ng lahat ng kasali.

Kaya ngayon nga ay paakyat sila ng bundok para magsanay sa training ground ng archery. Nagpaalam lamang ang pangalawang prinsipe na may dadaanan saglit.

Her feet touches off the rough surface of the huge rock, but her knees started to buckle. Nanghihina ang mga tuhod niya. Mukha hindi na niya kayang maglakad dahil sa patuloy nilang pag-akyat. Kailangan niya ng pahinga.

"Lyca? You okay?" Prince Johannes' voice resonates through the green forest, his voice accompanies the crickets around. Good thing it's loud enough. Huminto ito sa pag-akyat at lumingon sa kinaroroonan niya.

"I'm okay!" She forces herself to stand, but to no avail she gets out balanced. Luckily, she catches herself quickly. Kung hindi ay baka nadulas na siya sa bato at nabagok ang ulo niya. "Where are we going?"

"Isang akyat na lang!" The second prince waved his one hand in the air and retracted his back. Nagpatuloy na itong maglakad ng diretso.

Naiwan siyang nag-iisa sa may tabihan ng sapa at unti-unting ibinabalik ang lakas. With her regained strength, she sighed and starts walking through the swamp.

Suddenly, the kiss invades her thoughts. Sandali lang iyon at hindi naman totoong halik kung tutuusin pero bakit pakiramdam niya ay nagtagal iyon? Napakagat siya ng pang-ibabang labi.

She quivers and shakes her head. Baka sa parang iyon ay mawawala ang halik sa isip niya. Pero matindi ata ang sumpa na iyon at kada pikit niya ay iyon ang nakikita niya.

"Lyca? You coming?"

"Nandiyan na, Kamahalan!"

- - - - -

The said bride of the second prince observes the huge obstacle in front of her. She uncomfortably shifts her weight to the side. Makakaya niya bang tumawid sa kabila?

"What's the matter?" Bungad sa kanya ni Prinsipe Johannes na nasa kabilang parte na ng daan. "Makakaya mo bang tumawid?" Tumayo ito at nilagay ang mga kamay sa baywang. "Tsk. Nung isang araw ko pa balak lagyan 'to ng hagdan eh. Nakalimutan ko lang.." His eyebrows are crooked now. He's not angry, inabutan lang ito ng matinding sikat ng araw at natamaan na rin pagod. "Do you need help?"

Umiling si Lyca kahit na gustong-gusto na niyang humingi ng tulong sa prinsipe. "No. I was just catching my breath. Just give me a minute, Your Highness.."

Pinagmasdan niya ulit ang maghahalos kalahating dipang butas sa daan. Actually ay may nakalatag naman doon na mga lubid ng puno para magmistulang hawakan at para hindi siya mahulog. Pero ewan ba niya kung bakit nag-aalinlangan siya.

"Wait up a bit.." The prince exasperatedly sighed. Umupo ito sa may tabihan at nagpadausdos ng kaunti sa may butas and releases his one hand at her. "Hold my hand.."

Nung una ay tiningnan niya lamang ang kamay ng prinsipe, but she eventually reaches for his hand.

Hinawakan siya ng mabuti ni Prinsipe Johannes. With his strength, he pulled her from the flat surface and helped her crossed the other side. The next time she knew it, nakatawid na siya. She dusted off her white dress.

They trail over the wide forest's green pastures. Katangi-tangi ang itsura niyong pathway kaya madali nilang matutuntun ang pupuntahan.

Nasa likod lamang siya ng prinsipe habang nagbabaybay. When they reaches the place, her eyes find two tombs standing in their very front. Prince Johannes eyes are focused on them. The first one's named Matthew, the second one's Ingrid. Both surnamed Williams.

Posible kayang..

"Ma, Pa.." He kneeled over the tombs. "Kumusta?"

The second eldest of the Williams, discovered a boquet of flowers to the father's, a flower crown to the mother. "Mukhang nauna na siyang nakapunta dito.."

Lyca glanced to her husband to be. Hindi niya mapigilan na hindi matingnan ang ekspresyon nito sa pagmumukha. He looks comfortable, yet somewhat troubled.

Hindi na lang siya nagsalita, bagkus ay tiningnan na lamang ang prinsipe na kausapin ang mga magulang. Umurong siya at nagbigay pugay. She wants to give the prince privacy.

"Ma, Pa.." Her royal groom holds her wrist and gently pulled her to his side. May magaan itong ekspresyon na nakapinta at may nakaguhit na ngiti sa mga labi. "This is my bride to be. Lyca.."

Although suprised at the adjective used by the prince, Lyca bowed her head respectfully. "It's my pleasure to meet you.."

Nang mag-angat siya ng mga mata ay nakatitig pa rin ang prinsipe sa mga puntod. Binitiwan nito ang kamay niya at patingkayad na umupo. Kinuha nito iyong flower crown na nakalatag sa puntod ng kanyang ina.

"Namatay ang mga magulang namin ni Jerry nung mga bata pa lang kami.." Ang mga mahahaba nitong daliri ay mayuming dumaan sa maliliit at puting petals ng bulaklak. "They were shot by the unknown.." Ang sulok ng bibig nito ay tumaas, pagkaraan ay nagpakawala ng buntong-hininga. "At hanggang ngayon, wala pa rin kaming ideya kung sino ang pumatay sa kanila.."

The wind blew at napayid ang buhok ni Lyca. Interesadong tumingin siya sa prinsipe. Wala siyang sinabi na kahit na ano at hinayaan itong magkwento.

She never thought that day would come.

"That left us with nobody else to lean on. The King today, the sixth of the brothers and our uncle and with his wife, he didn't adopt us that time. Masyadong masakit sa kanya na mamamatayan ng mga kapatid ng sabay-sabay. He even tried to kill himself because of that. Lumala lalo ang sakit nito. Like you and my brother, he has mental health condition. Hindi siya makatulog ng maayos sa gabi. He was haunted by creepy dreams, even now. Mas lalo iyong lumalala kapag nakakarinig siya ng basag na gamit, putok na baril at saka anumang sign ng kaguluhan." Ngumiti na ito. "Not until the latter years, together with the Queen, they adopted us na parang tunay nilang mga anak. Kaya malaki ang naging pasasalamat ko.."

Tumayo na ang prinsipe at ipinagpag ang suot na pantalon na naalikabukan. Pinagmasdan pa rin ng mga tagalay nitong mapupungay na mga mata ang mga puntod na parang nabubuhay at nasa harapan lamang nito ang mga magulang.

"You are lucky Lyca, you have your parents around you now.." He shoved his hands inside his pockets and tip-toed, basically lifting a glimpse to her. "Nahahawakan at nakakausap mo pa sila.."

Nahihirapan lumunok ang kausap. She didn't expect the turn of events. Her eyes are playing around the ground, unable to say a thing.

"When I asked you about your sister and if you wish to protect them, I said them, right?" Humarap ang prinsipe sa kanya, nasa loob pa rin ng pantalon ang mga kamay nito. "Gusto kong protektahan mo din ang mga magulang mo, kagaya sa kagustuhan mong protektahan at alagaan ang kapatid mo.."

"H-Hindi.. Hindi ko kaya.."

"Why?"

"My chest hurts.." Lyca's vision is getting clouded. She rubbed the windows of her eyes, kumbinsido sa sariling maaalis ang waring sapot doon.

"Why?" The handsome royal approched her this time.

"I hate them.."

The cold wind passed by them and it shivered her spine. She covered her face and felt the icy trickle of water from her cheeks. She tasted salt. As usual, palaging nagiging ganoon ang sitwasyon niya kapag nababanggit ang mga magulang. She don't have any happy thoughts about them. Puro pasakit lamang at sakripisyo niya na never naman naibalik. Nanginginig na siya at kinakabog.

"Hating them will never do you good. Your parents will never do something to harm you.."

"What do you know?" The prince's bride raises her voice boldly. "Nandoon ka ba nung mga panahong nahihirapan ako sa puder nila?"

Masamang anak at walang utang na loob sa magulang, tanggap na iyon ni Lyca. Alam niyang para siyang batang naubusan ng kendi sa tindahan, sa tagpong iyon. Pero hindi niya mapigilan. The feelings were kept bottled inside of her. And now that the prince's asking her about it, parang sasabog siya. Lahat ng galit at inis na nararamdaman niya at naguunahan ng lumabas.

All this time, wala siyang matandaan na binigay ng magulang niya sa kanya. All this time, lahat ay ginawa niya ng sa sarili niya lamang. They kept telling her to work and work and provide their needs. They didn't even ask if she's okay everyday. Kung kumakain pa ba siya, kung nakakapagpahinga pa ba siya. Nung nagkasakit ba siya, sinong nag-alaga sa kanya? Sarili niya lamang. Money. Iyon ang pinakaimportante sa kanila. As long as you give them money, maayos na sila.

Mabuti sana kung sa mabuti napapapunta ang pera niya. Ang kanyang ina ay expert na sa sugal, palaging nasa majongan at naglalaro ng baraha. Ang kanyang ama naman ay walang trabaho, panay ang lasing at minsanan niya ng nakita na may babae ito. When her mother found out, as usual mag-aaway ang mga ito magdamag at hindi na sila patutulugin. Bubuhatin niya si Lily at doon na patutulugin sa kwarto niya. It is really hell. The insides of her chest is covered now in fire. She raises a hand and grips the area.

"Oo, hindi ko alam kung anong nangyari bago ka napunta dito sa Palasyo, pero alam ko kung saan ka itatama.." Prince Johannes draws near, his one finger wiping the escaped tear from his cheeks. "You need to respect and tell them you're grateful for them. Wag mong hayaang mamatay sila nang hindi mo naiiparamdam iyon.."

"Wag mo kong diktahan sa gusto kong gawin, Kamahalan.."

"You are chosen to be my bride, Lyca. Kailangan mong tanggapin na ang buhay mo, ay buhay ko na din. Makikinig ka sa gusto kong gawin, sa ayaw at sa gusto mo. I'll mold you to someone, I wanted you to be."

Tinaas ng sinasabing napili ang mga braso at niyakap iyon sa dibdib niya. Nasabi na niya pero uulitin pa rin niya.

She's alone now. She can do whatever she wants.

She will never let anyone control her.

Kahit pa ang prinsipe ang pumigil sa kanya.

Lyca treads, a closer one to the prince, her head high. "Then, should I return you the kiss?"

With her courage still there, she takes that chance at tumingkayad palapit sa mukha ng prinsipe. Her lips landed a peck from his.

She returned that kiss, meaning she'll never acknowledge the prince's going to dictate whatever he wanted her to do. Hindi niya hahayaang maulit ulit ang nagawa dati.

Mabilis na pinulupot ng prinsipe ang mga braso sa kanyang baywang at pinigilan siyang makalayo.

In one swift move, he already dives in and claims her mouth.

Pinalalim nito ang kanyang halik. Malalim at pinalalim pa na parang mawawalan siya ng ulirat. Gumagaan ang utak niya.

Ngayon, masasabi niya bang panalo siya gayong ang mga tuhod niya ay nagsisimula ng manghina?