Verañas Royales I: Of Blues and Fire

Kabanata 6

Five couples dressed in royal dresses and suits marched in line to the Palace hall. Lahat ng mga tao roon na dumalo sa pagtitipon ay tiningnan sila isa-isa. Ang ibang mga mata ay nakamasid lamang at nakangiti, pinagmamasdan ang bawat kilos nila at tinitingala ang kanilang presensya. Ang iba naman ay may tingin ng panghuhusga, ilan ay bubulong sa katabi, tatango na parang may gustong ipahiwatig. Ang iba naman ay may kasamang inggit. Nagtatanong kung bakit hindi sila ang napili bilang Kapares at bilang prinsipe ng nasyon.

Lyca was seen as the first one to enter kaya siya, kasama ni Prinsipe Johannes ang unang makikita ng mga taong nandoon. She gripped the latter's arm guiding her to the hall. Napatingin sa kanya ang prinsipe.

"Uminom ka ba ng gamot mo?" The prince leaned in to her ear, lightly enough for her to hear. Ang tukoy nito siguro ay iyong anxiety pills na prescribed sa kanya ni Dra. Montañez.

She shook her head and gulped. "No. I don't think I need to.."

"Then, why are you shaking? Are you nervous?"

Hindi niya ito tinapunan ng tingin. Napansin pala nito ang bahagyang panginginig ng mga kamay niya. "No." Matipid niyang sagot. She tried her best not to waver kahit alam niyang sa sarili niyang kinakabahan siya. Hindi maaaring makita nito na mahina siya. Nakahinga siya ng maluwag nang di na ito nagtanong pagkarinig sa sagot niya.

Kung alam niya lang sana na kakabugin siya sa oras na iyon ay baka uminom na nga siya in advance. Mababa lang naman ang dosage niyon sa kanya ni Dra. Montañez dahil kahit papaano naman ay may pagbabago sa kalusugan ng kanyang mental at natutunan na rin niyang kontrolin ang sariling emosyon.

Lahat sila ay tumigil sa paglalakad nang makarating sa harap ng hari. Isa-isa silang luminya sa harapan nito. Hindi alam ni Lyca kung anong gagawin ng mahal na hari dahil maging siya ay clueless sa whole set-up na iyon. Tumayo ito mula sa kanyang engrandeng upuan. Kasama ang mahal na reyna, inaalalayan sa tatlong hakbang ng hagdan pababa, para makalapit sa kanila.

The eyes of the queen are of like daggers piercing at each one of them, the chosen brides. Hindi lamang halata dahil sa maamo nitong mukha, pero parang sinisipat-sipat sila at hinuhusgahan ng reyna. She made a strong face when her stare landed at her. Naputol lamang iyon nang biglang tumunog ang trumpeta.

It made a long, loud sound. It must be the start of the ceremony. Kung wala siya sa harap ng hari at reyna, at kung wala siya sa loob ng Palasyo ay baka sumigaw na siya sa ingay niyon.

Itinaas ng Mahal na Hari ang kanyang tungkod at dahan-dahang tinuro sa bawat-isa sa kanila. Sumunod na lamang siya sa ginawa ni Prinsipe Johannes at ibinaba ang ulo. Maging ang iba pa niyang Kapares ay ganon na lamang din ang ginawa. Tahimik ang lahat. Wala ni isang nagsalita at gumawa ng ingay.

Nang ibaba nang kamahalan ang kanyang tungkod, ay siya namang sumilakbo ang palakpakan. Doon pa sila unti-unting tumayo ng maayos. Bumalik na rin sa kaniyang inuupuan ang mahal na hari at reyna.

Nagsimulang tumunog ang mabagal at swabeng tunog mula sa palasyo, hudyat na magsisimula na ang Cotillion. Nagulat na lamang si Lyca nang sinimulan siyang igiya ni Prinsipe Johannes papunta sa gitna ng bulwagan.

When the rest of them are set in the middle, her husband to be, pulled her against him. His one hand carefully guided her to the right place. Nilagay nito ang kanyang isang kamay sa may balikat niya, kindledly traveling his fingertips over her arms. Then, he swiftly moved his one hand over her waist. The impact made her leaned forward at napalapit pa ng husto sa prinsipe. Napalunok siya.

Now that they're this close, she can already see the little details of his face. He may look young, but if you look closely, you can see the small parts of his face having wrinkles or curved lines. Napangiti siya.

Bakit nga ba niya naisip na hindi ito tumatanda?

She then, started to feel dizzy and fuzzy inside. Napaisip siya. It's been awhile since she encountered a male counterpart after Zeth. Baka nga dahil kakapaghiwalay lamang nila ni Zeth kaya nagkakaroon ng ganoong reaksyon ang utak at katawan niya sa prinsipe. You know, post break-up things or iyong post relationship feelings. Lalo na at simple lamang ang kanilang naging closure.

It must be because of the break-up. Right. Nothing more, and nothing less.

Lastly, he raised their hands lightly in the air and intertwined them together. She took a glimpse from them and raised her head up at the prince. Nagulat siya dahil kanina pa pala itong nakatitig sa kanya.

"First time hand holding?" Nakangisi ito. Narinig din ni Lyca ang bahagyang pagtawa nito.

"Hell, no.." Umiwas siya ng tingin. She can't help but feel how the long fingers of the prince laced perfectly against hers. Parang sinukat ang mahahabang daliri nito sa kaniya.

"Hmm.." Para itong nag-isip. "Naaalala mo siguro ang ex-boyfriend mo.." Tumango-tango pa ito at parang kumbinsing kumbinsi sa sariling turan. "True. It must be the case then. Pitong taon din kayong magkasintahan. Mahirap para sayo ang magmove-on."

She snapped back at the prince who's height's really insane. Tiningala niya ito. Nanakit tuloy ang batok niya.

"How did you know about that?" Ang tanging naging tanong niya. Paano nito nalaman na ang huli niyang relasyon sa dating kasintahan ay umabot ng pitong taon?

Sa halip na sumagot ay pinaikot siya ni Prinsipe Johannes. Doon niya lamang napansin, na sumasayaw na nga pala sila sa gitna. Gusto niyang katukin ang ulo niya dahil nawala na naman siya sa hwesyo.

"Look.." Simula ng prinsipe. "We're in the middle of dancing. Shouldn't you at least, cooperate?" The prince whispered, looking down. Nakakunot ang noo nito. "Goodness Lyca, huwag mong tapakan ang paa ko.."

Sa pagkakataong iyon ay di niya maiitanggi ang sinabi ng prinsipe. She was actually aware of stepping on the prince's foot. Kaya pala may ilang manonood sa kanila ang itinuturo siya, bubulong at tatawa. She looked at the prince's distorted face. She smirked lightly. She hid a chuckle inside of her. Halatang iritable na ito sa kanya at nahihiya na rin sa ginawa niya.

Aba, anong gagawin niya? Wala siyang alam sa ganoon. Wala naman silang itinuro.

Pagbigyan siya nawa. Hagya na nga siya nakakabawi eh.

Prince Johannes twirled her again, ang tendency nawala ang tapak niya sa mga paa nito. Bumulong ito sa kanya na bibitawan na siya. Sandali siyang nagpanic.

Dalawang pares ng matitipunong mga braso ang sumambot sa kanya. Sigurado siyang hindi iyon kay Prinsipe Johannes. Nang mag-angat siya ng tingin ay dalawang pares ng makinang na mga mata ang sumalubong sa kanya. And, there she saw Prince Sid. He's now the one dancing with her. Suddenly, a bulb lighted inside her head.

So that's how Cotillion works.

Binubuo ito ng lima hanggang anim na pares na magsasayaw. May parte sa musika ng sayaw na mabilis at mabagal. Sa tagpong iyon, magpapalit-palit ang bawat prinsipe ng Kapares. Tumango-tango siya. Sa wakas, ay nasundan na rin niya ang sayaw na iyon. It is completely entertaining. At the same time, introductory dance rin ito sa bawat isa at para na rin sa mga kamahalan na nanonood.

She was then caught by the last prince. It was Prince Damienne, ang bunso sa anim. He danced with him for the last round.

Nang bibitawan na siya nito para ibigay muli kay Prinsipe Johannes ay siya namang tunog ng kung anong galing sa taas. Sumagitsit iyon. She heard of some electric wires ripping off, combined with crystals crashing each other. Tumingala siya, just to be surprised na unti-unting nahuhulog ang malaking chandelier sa tapat niya.

"Lyca!"

Niyakap siya ni Prinsipe Johan at mabilis na tumalon palayo. Bumagsak sila sa kabilang parte ng sahig, katabi ng nabasag na chandelier. Nakayakap pa rin ito sa kanya nang magbukas siya ng mga mata.

"Okay ka lang ba?" The prince worriedly asked her, checking if there's any signs of her being wounded. Pero wala siyang maramdaman. Inilalayan siya nitong makaupo.

The people were started screaming around the hall. Wasak na wasak ang chandelier na nahulog sa sahig. Kung hindi siguro mabilis kumilos ang prinsipe ay baka kung ano ng nangyari sa kanya.

Lyca then, started shaking. She looked up at the prince, her hands gripping his black suit.

"You okay? Hey.." Prince Johan cupped her face para magtama ang paningin nila. Malambing at mahinahon ang boses nito.

"I.." Lumunok siya. "I'm.. okay.." She finally spoke.

Hindi nakaligtas kay Lyca ang nasirang parte sa balikat ng prinsipe at ang dugong umaagos dito. Itatanong na niya sana kung maayos ang kalagayan nito pero walang katagang lumabas sa bibig niya. She was starting to get numb.

Masama ito.

They were then, abrupted again by gun shots. Isa. Dalawa. Lima. Sampung sunod-sunod. Ah. Hindi na niya mabilang.

Marami.

Hinila siya ng prinsipe payakap muli sa dibdib nito at tinakluban ang ulo niya.

"Quick! Move!"

"Aahhhhh!"

The hurried steps of the people already escaping the hall rang her ears. Napasiksik pa siya sa dibdib ng prinsipe. She gripped his arms na parang kumukuha ng lakas doon. Oh God.

This time Lord, I want to live.

There were still gunshots. Ang lahat ng iyon ay nakapuntirya sa taas, pababa sa kung saan naroroon ang mahal na hari at reyna. The prince's chinky eyes narrowed. Marahil ay after na naman sa hari ang mga kalaban nila. He gently grabbed Lyca's shoulders.

"Are you sure.. you're fine?" Ang sabi niya habang hinihila ang sariling paghinga.

"O-Oo. O-okay lang.. ako.." His bride tugged his jacket. Napalunok si Prinsipe Johan.

Nagsisinungaling ito. Hindi maaring iwan niya ito ng mag-isa.

Pero paano ang kamahalan?

Umiwas ng tingin ang prinsipe at huminga ng malalim habang pinapalinga-linga ang tingin sa kabuuan ng silid. "Look here, Lyca.." Tumayo na siya kasama nito, ang magkabilang braso ay nakayap pa rin sa beywang nito, afraid she might collapse. "I need to check the others. Maraming kailangan ng tulong. I.. I need to check the majesty's safety.." Delayed ang naging pagtango nito. "I need you to stay out of here. Alone. I'm sorry, I can't accompany you. But please.." Nakita niya si Prinsipe Sid na tumatakbo papunta sa direksyon ng hari. He clicked his tongue.

Something within him ignited.

Hindi maaari. Hindi maaaring matalo ulit siya.

Lyca was left dumbfounded when the prince suddenly left her in the midst of the running crowd. Iniwan siya nito basta at hindi na naisundo ang gusto nitong sabihin.

She stared at the space she was in. Nagkakagulo pa rin ang mga tao. May ilang nakahandusay sa sahig at natamaan ng bala. Napaurong siya when she saw blood on the floor.

Nayayapakan na siya ng mga taong tumatakbo pa rin palabas. She groaned at hinila ang katawan niya pasandal sa pader.

She was having hard time breathing. Nanginginig pa rin siya. Her eyes were starting to get blurry at ipinipilig niya lamang ang ulo niya para mawala ang kulabo sa paningin niya.

Tinungo niya ang kanyang ulo at nagsimulang gawin ang breathing exercises na sinabi sa kanya ni Dra. Montañez. Alam niyang wala siya sa maayos na lugar at kailangan na niyang makaalis sa lugar na iyon pero nanatili siya sa isang tabi at pinakalma ang sarili.

She breathed in. She breathed out. Dalawang beses. At umulit pa. She grabbed her chest and finally, maluwag na ang dibdib niya at magagawa na niyang kumilos. With the help of her hand, screeching up over the wall behind her, unti-unti siyang tumayo. She brought herself again to stand. Nakahinga siya ng malalim.

Now she needs to stay calm. Naisip niya bigla, baka may dahilan ang prinsipe kaya siya iniwan nito. Right. He needs to save the king and the others. As for her, she needs to do the same.

Dinala siya ng kanyang mga paa at nakaabot sa mahabang hagdan, pababa ng bulwagan. There she saw a familiar figure, clothed in all black. Aakalain mo na basa ang buhok nito dahil nasisinagan ng liwanag ng buwan. His shoulder-length hair appeared quite curly. Halatang inayos ito at hindi katulad nung una niya itong makita sa may hardin.

"Kamahalan! P-Parang awa mo na. H-Huwag mong itutuloy 'yan!"

From a distance, nakita ni Lyca na may hawak na mahabang espada si Prinsipe Jerremiah at nakatututok iyon sa lalaking, nakaluhod sa harapan niya.

Napalunok siya. It was a samurai, for goodness sake!

Hindi pa rin nagsasalita ang prinsipe. Bagkus, patuloy lang ito sa paglapit sa lalaking nakaluhod at humihingi ng paumanhin.

Lyca then, ran towards them. Pumagitna siya sa dalawa.

"Prinsipe Jerremiah! Sandali lang!" Humahangos siya at hinarangan niya ito gamit ang mga nakadipang mga braso. "You need to calm down.."

She stepped forward bit by bit. Maliliit lamang na hakbang ang ginagawa niya para nang sa ganoon ay hindi mabigla ang prinsipe.

From the sad mirrors of his eyes, she can already tell that he's suffering too. Actually ay nung una niya palang ito nakilala ay malakas na agad ang pakiramdam niya na may dinaramdam din ang prinsipe. She smiled lightly at him at unti-unti siyang tumango dito.

"That's okay.." Huminga siya ng malalim bago hawakan ang samurai na ngayon ay nakatutok sa kanya. "That's okay. Everything's gonna be alright.." Paunti-unti, ay ibinababa niya iyon habang hindi pa din inaalis ang tingin sa prinsipe.

Footsteps were heard in that slightly dark and dimmed area of the Palace. Kitang-kita niya na lahat ng mga prinsipe at mga Kapares ng mga ito ang tumigil ng makita kung anong nangyayari. Some of the selected brides gasped in the scene.

"Oh, s**t. Not again.." Narinig niyang bulalas ni Prinsipe Brintton. "Nasaan si Johan?"

"Magkasama sila ni Prinsipe Sid. They were checking if there's still something suspicious, outside.." Si Prinsipe Damienne ang nagsalita.

Hindi pa rin inaalis ni Prinsipe Jerremiah ang tingin sa kanya. His cold, emotionless eyes were still glued at her. Hindi niya alam kung effective ba ang pakikipag-usap niya mula rito at pagpapakalma. Sa pagpapatherapy niya rin ng ilang buwan, masasabi niyang may natutunan siya. If you're having a hard time, you should take chances. You should breathe and calm down yourself. In that case, magiging madali ang lahat. Magiging magaan ang utak mo at magiging madali sayo ang magdesisyon. She slowly nodded again at him.

Nagkaroon ng expression ang mukha nito, as if ngayon lamang narealize kung ano ang mga sinabi niya. The long haired prince wrinkled his forehead and confusedly looked upon the samurai that's been casted out. Ibinaba na nito ang samurai at isinuksok sa mahabang lagayan.

She heard gasps from her side. Hindi na niya iyon pinansin at inilalayang makatayo ang isa sa mga assistants sa Palasyo. Nang makatayo ay yumuko lamang ito sa kanila at nagpasalamat, pagkatapos ay tumakbo na. Naiintindihan niya. He must be scared to death.

"Paanong.." Simula ni Prinsipe Brintton, his one hand lifted in the air at itinuturo siya. ".. that fast.."

Napakunot ang noo ni Lyca. Wala ni isa siyang naintindihan sa sinasabi ng pang-apat na prinsipe. Maging ang iba pang mga prinsipe na naroroon, bukod kay Prinsipe Jerremiah ay nakatingin din sa kaniya na para bang may ginawa siyang kakaiba, or hindi pa nagagawa ng iba pa dati.

She scanned the room. Her eyes started searching for someone, but to no avail she didn't find him. She sighed, her shoulders slumped from the action. Wala ang hinahanap na prinsipe sa kuwartong iyon.

"You.." Hindi pa ata tapos si Prinsipe Brintton sa lintanya nito. "Wow.." Pumalakpak pa ito habang tumatango-tango sa direksyon niya. "You're the perfect match for him!"

Lyca only furrowed her eyebrows on his remark. Kanina pa ito nagbibitaw ng mga salitang hindi naman niya magawang maintindihan. May kung ano bang ibig sabihin iyon? May hindi ba siya alam?

Nahagip ng peripheral vision niya ang pamilyar na pigura na kanina ay hinahanap. Before she knew it, she were holding the sides of her long dress at tumakbo kung saan papunta si Prinsipe Johannes.

"Prinsipe Johan!" She was yelling his name. Nagkaroon iyon ng echo at napuno ng boses niya ang buong pathway. She halted to a stop. Hinihingal-hingal siya.

Nakaakyat na sa dalawang hakbang ng hagdan ang pangalawang prinsipe nang ito'y tawagin niya. He moved his body sidewards. "Lyca.."

His voice was deep. Sa hindi malamang dahilan, it gave her goosebumps. Hindi niya gaanong makita ang pagmumukha nito dahil madilim sa lugar kung saan sila naroroon.

The prince faced her and walked down the stairs. Nang makalapit ito sa kanya, agad dumako ang paningin niya sa balikat nito. It was already bandaged.

"I happened to pass by here, kagagaling ko lang sa infirmary.." Sagot nito na parang alam ang nasa utak niya. "You really did a great job, calming the first prince, just like that.." Ngumiti ito sa kanya.

Pero para kay Lyca, parang may iba pang ibig sabihin iyon. It felt like it was bittersweet. She just shrugged her shoulders and took this time to finally leaned back over the wall behind her. Nagsisimula na siyang manginig. It must be the aftershock.

"Is the king safe now?" She tried her best not to shake. Pinigilan niya ang isang kamay sa panginginig.

"Hm.." Tumango-tango ito sa kanya. "All of the corners and rooms beside him and the queen were now guarded. May nakapalibot na rin na guards sa labas ng Palasyo."

"Did you.. already have a trace, who is it?"

Nagkibit balikat ito. "We still don't have an idea. It must be the countries beside us, declaring a war or something.." Lumapit ito sa kanya. "But we we're working on it.."

"Ah. I see.."

Nagtaka si Lyca kung bakit gaanon kalapit ang prinsipe sa kanya. Tumingala siya dito and caught his eyes looking at her intently. She blinked slowly, her eyelashes beautifully appeared before him. Hindi niya alam kung nasabi niya ba iyon pero may kakaiba sa mga mata ni Prinsipe Johannes. It was chinky and lined, but she was so sure there was something more to it. Lumamlam ang tingin niya rito.

She grabbed her chest to stop her heart's throbbing. Epekto pa rin siguro iyon ng aftershock. Ni hindi siya makahinga ng maayos.

Or is it not?

Was she afraid of him not around?

"Natatakot ka pa rin ba?"

"H-Ha?"

The prince took a deep sigh. "Here.." He gently pulled her to him, her head got buried over his chest.

As if her whole body permits, she willingly gave in. She's tired and sleepy. She let her head buried and hummed at the rhythm of his heartbeat. She breathed in. She breathed out. She inhaled his scent.

It somehow put her in a calm state.

"It's fine now.." He assured her and delicately brushed her black hair's locks. "I'm here.."

She was safe and sound. He is her safe haven.