หึงเกินเพื่อน หวงเกินแฟน แต่สุดท้ายบอก… ‘กูไม่เอาเพื่อนทำเมีย’ อีกคนดีใจหางกระดิกเมื่อเพื่อนเลิกกับแฟน หงอยเป็นหมาเมื่อเพื่อนมีคนคุยใหม่ สถานะของใจคือ คนรักในความลับ ฉันรักแกมากกว่าเพื่อนมาตั้งนานแล้ว. ไม่มีใครรู้หรอก เพราะฉันซ่อนไว้ดี… อยู่ในแอคไอจีลับ ที่เต็มไปด้วยรูปและโมเมนต์ของ ‘เพื่อนสนิท’ ที่ฉันคิดไม่ซื่อ💔

ปีสองเขาขอนอนกับฉัน “ถ้าฉันแก้งานให้ แล้วเธอยอมแก้อย่างอื่นไหมล่ะ” สามปีถัดมาฉันผลักไสเขาอออกจากชีวิต “ดารินลูกใคร?” “ใครทำก็ลูกคนนั้นสิ!” เขาไม่เชื่อว่านั่นคือลูก ฉันจึงปล่อยเขาไปในทางที่เขาเลือก

โซอี้สาวน้อยวัยสิบแปดย่างสิบเก้า กำลังจะไปเรียนมหาวิทยาลัย ระหว่างรอคอนโดที่พ่อกับแม่จองไว้ให้อยู่ตอนเข้าเรียนเรียบร้อย จึงไปอยู่กับพี่สาวชั่วคราวที่กรุงเทพ ระหว่างที่พ่อกับแม่ไปฮันนี่มูนรอบที่เท่าไหรก็จำไม่ได้แล้ว ความสาวน้อยผู้ไร้ประสบการณ์เรื่องเซ็กจึงตกเป็นของพี่เขย เพราะว่าอารมณ์และความอยากพาไป จนเมื่อไปเที่ยวพบกับชายหนุ่มชื่อมังกรที่โปรไฟล์ดีเริศ แต่เหมือนชีวิตสาวน้อยผู้อาภัพ จะไม่ได้เขาเป็นรักสุดท้าย เพราะเห็นธาตุแท้อันน่าขยะแขยงเสียก่อน เมื่อความผิดหวังบวกความเสียใจ นำพาให้เธอต้องมาพักใจบ้านเพื่อนแล้วก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอ และอยากรู้ความจริงบางอย่างจากมังกร เพื่อนรักที่แสนดีก็ช่วยเหลือเธอ จนได้รู้ความจริงที่แสนจะวุ่นวาย เพราะมังกรไปแอบแซ่บกับแฟนพี่ชายของเพื่อนสาว แล้วพี่ชายของเพื่อนสาวก็ดันมาชอบเธอ

คำโปรย.... การอยู่เป็นของตายที่ยังมีลมหายใจ เพื่อเฝ้ามองผู้ชายที่เคยรักคั่วกับผู้หญิงอื่น ‘มันเจ็บนะ’ ที่ทนอยู่ทุกวันเพื่อเลี้ยงรัก เด็กชายที่เขาไม่ต้องการให้เกิดมา เธอเฝ้ารอวันที่ตัวเองหมดใจเพื่อจากไปอย่างไม่รู้สึกเจ็บปวด เขาเอาแต่บอกว่าเธอคือความผิดพลาด แต่ความหอมหวานของรสสวาทที่เขาปรนเปรอเธอทุกค่ำคืนนั้นมันคืออะไร ผู้ชายที่ภายนอกเย็นชา ไร้หัวใจ แต่เมื่อถึงเวลาหลับนอนเธอต้องทนให้เขารังแกเอา จนรู้สึกว่าตัวเองเสพติดการร่วมรักกับเขาหรือเปล่า แต่เมื่อเธอพลาดและตั้งครรภ์ เขากลับโทษว่าเป็นความผิดเธอเพียงคนเดียว หาว่าเธอยั่วยวนเขา จนทำให้ต้องแต่งงานตามคำสั่งผู้ใหญ่ เธอทนให้เขาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย เพื่อทำให้ลูกไม่รู้สึกว่าขาดสิ่งใด ทนให้เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิงทั้ง ๆ ที่เธอก็อยู่ของเธอดี ๆ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเข้มแข็ง ก็อย่าหาว่าเธอไร้หัวใจ วันหนึ่งที่เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า จนไม่อยากยืนเคียงข้างเขาเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ เธอและลูกจะไปอยู่ที่อื่น...

ยินดีที่จะหายไป FWB หรือ Friends With Benefits คือความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ตกลงมีอะไรกัน แต่ไม่มีสิทธิ์รักอีกฝ่าย เขาและเธอเริ่มคบกันในสถานะนี้ และข้อตกลงเดียวที่เขาขอเธอคือห้ามรักเขา และเขาก็ห้ามรักเธอ โดยเมื่อไหร่ก็ตามที่ทั้งคู่เริ่มล้ำเส้นความสัมพันธ์ อีกฝ่ายจะถอยห่างเพื่อไม่ให้มีพันธะผูกพันกัน เพราะไม่อยากกลืนน้ำลายตัวเอง เขาถึงได้แยกทางกับเธอ แม้ว่าจะเห็นน้ำตา และใบหน้าที่โศกเศร้าของเธอตอนบอกรักเขาทั้งที่พวกเขาสัญญากันแล้วว่าจะไม่รู้สึก.. สุดท้าย...ทั้งคู่ก็แยกทางกันไปเพราะความอยากเอาชนะและคิดว่าตัวเองไม่หวั่นไหว แต่เมื่อเห็นเธอยืนเคียงข้างชายอื่น เขากลับโกรธจนแทบคลั่ง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายแล้วเป็นยังไง...เขามันก็แค่ไอ้โง่ "เฟื่อง...ได้โปรดให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง...พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเฟื่อง"

“เราเลิกกันเถอะ” “แน่ใจนะที่พูดอยากเลิกจริง ๆ” “แล้วถ้าอยู่กันไปสถานะไหนล่ะ ภรรยาสถานะชู้งั้นเหรอ” ภูธร ธงพานิชย์ หรือ ทุกคนเรียกติดปากว่าคุณภู นักธุรกิจเลือดเย็นและเอาแต่ใจที่สุด แต่กระนั้นเขาก็ยังนำพาบริษัทธงพานิชย์ที่เคยเป็นเพียงบริษัทจำกัด เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์กลายเป็นบริษัทมหาชนภายในสองปี ตามที่สัญญาเอาไว้กับวาววิไลคุณย่าของเขา และสัญญานั้นมันรวมถึงพันธะการแต่งงานระหว่างเขาและสายธาร ธารมิกา ธรรมวัฒน์ หรือ สายธารเด็กสาวผู้มีรักเดียวคือภูธร พี่ชายวัยเด็กที่เคยช่วยเธอจากสุนัขที่ไล่กัด ทำให้เธอประทับใจและแอบมองเขาอยู่ห่าง ๆ จนวันหนึ่งใครจะคาดคิดว่าคนที่เธอรักจะกลายมาเป็นสามี แต่เธอไม่รับรู้เลยว่าเขานั้นไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานกับเธอ และนั่นเป็นเพียงข้อสัญญาการช่วยเหลือทางธุรกิจที่ทำกับบิดาของเธอเท่านั้น ไม่ใช่เกิดจากความรัก แม้ว่าแต่งงานกันไปแล้วเธอมักจะหลอกตัวเองว่าหากเขาไม่เต็มใจแต่งจริง ๆ คงไม่รับเธอเป็นภรรยา แต่ทว่าเรื่องเดียวที่เธอสงสัยคือ... ‘เหตุใดเขาไม่พูดเรื่องการจดทะเบียนสมรส’

เมื่อชะตามารดาถูกแก้ไข เหลือเพียงชะตาตัวเองที่ต้องฝ่าฟัน เมื่อย้อนอดีตมามีเพียงหนึ่งสมองสองมือ และพบสหายร่วมเป็นร่วมตาย นางจึงต้องวางแผนสู้ ‘ข้าจะจับคู่ให้ทุกคนใหม่ หากข้าเป็นนางเอก แล้วผู้ใดเป็นนางร้ายกันเล่า? ‘ไม่ได้การข้าจะเปลี่ยนบท!’ ถ้อยคำนี้หวนคืนมาในหัวนางอีกครั้ง ในวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด ที่มีหมอกเมฆสีขาวพาดผ่านบนท้องฟ้า นางในยุคที่นางจากมา เรียกมันว่าทางช้างเผือก ซึ่งตรงกับตำนานสาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัว

เขาคือหนุ่มฮอตและเนิร์ดปีสี่วิศวะ แต่ต้องรบกับสาววิทยาขี้เมาและหลงตัวเอง...กับความเร่าร้อนของเซ็กส์ที่ดึงดูดกันและกันจนกลายเป็นเด็ก ‘ลับ’ เขาขึ้นมา ภายใต้หนุ่มเนิร์ดสวมแว่น มีอะไรที่น่าค้นหาอีกหลายอย่าง จนทำให้สาวมั่นหน้าอย่างข้าวหอมอยากได้และก็อยากลองสักครั้ง

เธอถูกแม่เลี้ยงกับคนรักรวมหัวกันทรยศจนถึงแก่ความตายกลับทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนางร้ายชะตาอาภัพที่ควรเป็นนางเอกมากกว่าจะตายอย่างอนาถ จึง ตัวประกอบอย่างนางไม่มีสิทธิ์เลือกหรือไง เมื่อการเอาชนะนางเอกในนิยายคือหายนะของตัวประกอบ สตรีอย่างฟู่อินเหยา ก็จะเลิกเขลาตั้งแต่บัดนี้ เพื่อให้ได้อยู่กับมารดาที่งดงามราวนางเซียนอย่างสงบ โดยไร้บิดาหูเบาทั้งโง่เขลาอย่าง ฟู่ลีหยวน เดิมพันครั้งนี้นางจะเปลี่ยนใจมารดาแสนดี เป็นสตรีตัวร้ายกาจจนตระกูลฟู่ต้องจดจำขึ้นใจไปจนตายเชียวล่ะ!

เขาต้องกลับมาที่ไร่แห่งนี้อีกครั้ง เพื่อตามล่าคนที่วางแผนฆาพี่ชาย แต่คนที่น่าสงสัยที่สุดกลับเป็นพี่สะใภ้ เขาจำต้องปลอมตัวเป็นพี่ชาย แต่ดันตกหลุมพรางรักพี่สะใภ้ตัวเอง ตั้งแต่วันที่ได้เสียตัวกับเธอ จากนั้นเขาก็ถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นอีกเลย

ชาติก่อนเสิ่นกุ้ยเหรินนางเป็นสตรีโง่งม รักเพียงบุรุษไร้หัวใจผู้นั้นจนตรอมใจ ชาตินี้นางขอเกิดใหม่ใช้เรือนร่างยั่วเย้าให้ชายผู้นั้นลุ่มหลง เพื่อให้ได้ตำแหน่งสูงขึ้นเพื่อไม่ให้คนรังแกและจะอยู่เงียบ ๆ ท้ายวัง เสิ่นลี่เซียน ย้อนอดีตมาในร่างของต้นตระกูลที่เป็นพระสนมท้ายวังผู้ถูกทิ้ง และตัดสินใจจบชีวิตลง เมื่อนางกลับมาอีกครั้งเพื่อใช้ชีวิตแทนต้นตระกูล นางกลับมาในช่วงเวลาที่พลิกป้ายเลือกนางเป็นพระสนมปรนนิบัติฝ่าบาทอีกครั้ง แต่มีหรือครั้งนี้นางจะผิดพลาด นางจะทำให้จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้ลุ่มหลงนางและเลื่อนตำแหน่งนางให้สูงขึ้นอีกเล็กน้อย เพื่อให้นางอยู่ท้ายวังอย่างสงบสุข แต่กลับไม่เป็นดังคาด เขาเลื่อนนางถึงขั้นเฟยแล้วนั่นชะตาที่นางอยากขีดให้เป็นเพียงสนมท้ายวังก็เปลี่ยนไป หวังจื่อฮ่าว ชายผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน ไม่เคยวาดหวังความรักใคร่ฉันชายหญิง เพียงแต่ทำหน้าที่จักรพรรดิผู้สืบทอดราชวงศ์หวังหมิ่นที่แสนเบื่อหน่าย กับเหล่าขุนนางเอาแต่แก่งแย่งชิงดีกัน แต่เมื่อคืนหนึ่งเขาพลิกป้ายไปเลือกสนมชั้นกุ้ยเหรินนางหนึ่งที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อนางด้วยซ้ำ ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยคิดค้างคืนตำหนักใดนอกจากฮองเฮาและกุ้ยเฟย กลับกลายเป็นละเมิดกฎของตัวเองค้างคืนในตำหนักท้ายวังของกุ้ยเหริน และความรู้สึกฉันชายหญิงก็ก่อกำเนิดขึ้นในวัยหนุ่มของเขา

ต้องพยายามแค่ไหนเหรอ...ถึงจะใกล้คำว่า ‘เมีย’

แม้อยากให้ฝันร้ายนี้จบลงและตื่นขึ้นมาเสียที แต่ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน... " เขาคือความจริงที่นางต้องเผชิญสามีเลว ภพชาติเวียนบรรจบด้วยแรงกรรมและคำอธิษฐาน ความตายแยกจากในชาติก่อน หวนคืนชาติใหม่วนเวียนเฉกเช่นเดิม รัก...เมื่อรู้ว่ารักก็สายเสียแล้ว อดีตมิอาจย้อนคืน หากแต่เขาผู้อ้อนวอนฟ้าพลิกชะตากลับคืนอีกคราเพื่อแก้ไข แล้วเหตุใดยังใจดำอำมหิตกับนางเฉกเช่นเดิมเล่า หลัวอวิ๋นหยาง ราวห้วงฝันที่ยาวนานและเจ็บปวด ตลอด 18 ปี แม้ใจอยากลืมเรื่องราวแสนร้าย แต่ใจกลับฝังจำ ภาพมารดาถูกย่ำยีจนขาดใจตายแต่ตัวเองมิอาจจะช่วยเหลือได้ทำให้เขาเจ็บปวด เสียงร้องของเด็กชายวัย 7 ขวบมิมีความหมายต่อโจรชั่วอย่าง ‘หนิงหลวนเฉิน’ ฮ่องเต้สถุนแห่งอ่านฮุ่ย หนิงจิวฮวา เพียงเพราะถูกใส่ร้ายเป็นองค์หญิงกาลกิณี จำใจต้องถูกคุมขังเป็นเชลยศึก แต่ทว่าชีวิตนางตกต่ำได้อีก ทั้งที่เสด็จพ่อทูลถวายให้เป็นสนม แต่กลับถูกโยนเข้าปากพยัคฆ์ให้กลืนกินนางครั้งแล้วครั้งเล่า แม้เดียดฉันท์เพียงใด สภาพที่อยู่อย่างไร้ตัวตนในจวน นิ่งอันโหว ต่างอันใดจากนรกกันนางอยากรู้เสียจริง --- หนิงจิวฮวา ดอกไม้แห่งโชคชะตาของแคว้น อ่านฮุ่ย หลังพ่ายแพ้สงครามให้กับแคว้นโจว นางถูกป้ายสีเป็นดวงชะตากาลกิณี ถูกจับให้เป็นเชลยศึกถวายแด่ฮ่องเต้ โจวเจิ้งหลี่ นางรับรู้ว่าอยู่ในแคว้นศัตรูล้วนกะเกณฑ์อันใดไม่ได้ นอกจากยอมรับชะตากรรม แต่ใครจะรู้ว่า ฮ่องเต้แห่งแคว้นโจวอำมหิตกว่าที่คิด เขาโยนนางให้แต่งเข้าจวนนิ่งอันโหว หรือ หลัวอวิ๋นหยาง แม่ทัพใหญ่ของต้าโจว ที่มีความคับแค้นกับเสด็จพ่อของนาง จากอดีตองค์หญิงสูงศักดิ์ในแคว้นอ่านฮุ่ย ชะตาตกต่ำกลายเป็นฮูหยินไร้ตัวตนในจวนของแม่ทัพไร้พ่าย รบร้อยศึกชนะร้อยศึก ชีวิตที่เป็นเชลยแต่งงานต่างแคว้น ต่างอันใดกับนักโทษเล่า จะอยู่ก็ตาย จะหนีก็ตาย นางมีที่ใดที่จะหายใจได้อีกหรือ แคว้นบ้านเกิดตัดขาดมิพอ หากมีเรื่องล้วนไม่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์หนิง มารดาต้องตายด้วยน้ำมือฮองเฮามิพอ ยามเมื่อพ่ายแพ้สงครามกลับโยนความผิดนี้ให้นาง “ข้าผิดอันใด!” เสียงตัดพ้อต่อสวรรค์ ใยให้นางต้องมารับกรรมในชาตินี้อีกเล่า เพียงแค่ชาติที่แล้วนางยังชดใช้ให้ไม่พอหรือ ถึงแคว้นโจวเพียงครึ่งราตรี วันถัดมาก็ต้องเตรียมตัวแต่งออก แล้วเหตุใดถึงให้แต่งเสียมืดค่ำ นี่มันฤกษ์แต่งงานแน่หรือ!!! ‘ใช่มันฤกษ์ฝังศพ ที่สุสานคือจวนนิ่งอันโหว’ เขาไม่รักนางทนได้ เขาอยากรับอนุมานางไม่ไยดี แต่เหยียดหยามนางซ้ำไปซ้ำมานางมิอาจทน ในเมื่อไม่มีใครรักแล้ว สวรรค์ยังให้ข้าอยู่เพื่ออันใด อยู่มิสู้ตาย...ข้าขอตายเถิดดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานกายทรมานใจเล่น!!

เพราะคืนนั้นคือความผิดพลาด ‘น้ำเปลา’ ไร้รสชาติจึงเป็นเพียงแค่ทางผ่าน เมื่อข้างกายของเขามีน้ำหวานที่คอยให้ความชุ่มชื่นใจ วารุณีจึงได้แต่เจ็บปวดอย่างเดียวดาย

เพื่อแก้ไขชะตา ‘สตรีที่ร้ายกาจ’ ภารกิจช่วยเหลือมารดาจึงบังเกิดขึ้น “ข้าจะหลีกหนีบุรุษไร้หัวใจ กับตระกูลเฮงซวยให้ จงได้” แนะนำเรื่อง ลีลี่คนไทยเชื่อสายจีน ซื้อหนังสือนิยายจีนโบราณมาอ่าน เมื่อถึงตอนที่พระเอกฆ่านางเอกอย่างเลือดเย็น เธอถึงกลับสลดกับภาพจินตนาการในหัวตามตัวอักษรที่ผู้ประพันธ์ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสยดสยอง จนต้องวางนิยายลงกับหัวเตียงเพื่อตั้งสติ และแม่ก็เรียกให้ไปช่วยทำเต้าหู้ แต่ห้วงความคิดของลีลี่มีแต่ฉากสยองขวัญในนิยายเรื่องนั้น เมื่อทำเต้าหู้เสร็จแล้ว จึงรีบเข้านอนหวังให้ลืมความน่ากลัวนั้นเสีย แต่ความฝันของลีลี่ยังไม่พ้นชะตาของนางเอกในเรื่องที่เป็น ‘สตรีตัวร้าย’ สุดโหดที่ฆ่าบิดาบังเกิดเกล้า และมารดาเลี้ยงอย่างเลือดเย็นด้วยความแค้นสะสมครั้งโดน ข่มเหงรังแกตั้งแต่เล็ก กับมารดาที่น่าสงสารต้องจบชีวิตลงเพราะบิดาไม่ไยดี ปล่อยสตรีชั่วช้าผู้นั้นทำร้ายท่านแม่ของนางให้ทุกข์ทรมานทั้งกายใจ ดวงตาของฟู่เฉียนจื่อเถาแดงก่ำ เด็กหญิงวัยหกหนาวที่สั่งสมความอาฆาต ลบความสดใสที่เคยมีจนสิ้น หลงเหลือเพียงความน่ากลัว สุดท้ายนางแอบไปฝึกวิชาและกลับมาฆ่าตระกูลฟู่เฉียนทั้งตระกูล ไม่เว้นแม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่า แต่ทว่าจื่อเถานั้นรักบุรุษที่เป็นศัตรูกับนางและหมายเอาชีวิต แต่นางกลับลวงเขาเพื่อต้องการแต่งงานหวังใช้ความรักดับความแค้น เพื่อนางจะเหลือทางรอดให้หายใจอยู่ดูแลเขาในฐานะคนรัก สุดท้ายนางคิดผิด จนต้องจบชีวิตในคืนเข้าหอด้วยน้ำมือชายที่ตนรัก เผิงเหยียน ทายาทตระกูลมือปราบกรมอาญาที่สืบคดีร้อยพันคลี่คลายได้หมด แต่กับตระกูลฟู่เฉียนกลับจับมือใครดมไม่ได้เรื่องฆ่ายกตระกูล ทำให้ตระกูลเผิงโดนผู้คน ดูแคลน ใต้เท้าเผิงมือปราบอันดับหนึ่งของตระกูลจมอยู่กับความคิดเกี่ยวกับคดีนี้ไม่จบไม่สิ้น เพื่อล้างอายให้ตระกูลที่ขึ้นชื่อเรื่องคลี่คลายคดีน้อยใหญ่ราวกับตาเห็น แต่กับคดีที่ใหญ่สะเทือนเมืองหลวงกลับไม่สามารถจัดการหาคนผิดมาลงโทษได้ แต่อยู่มาคืนหนึ่งได้พบสตรีนามว่าจื่อเถา เขากลับเหมือนกำลังถูกล่อลวงให้ลุ่มหลง แต่คนที่ผ่านโลกมาอย่างช่ำชองกลับรับรู้ถึงกลลวงตื้น ๆ และซ้อนแผนตลบหลัง สุดท้ายคนร้ายอยู่ใกล้เพียงใต้จมูกเขา หลังส่งคนให้ตามล่าทั่วทั้งแคว้น จนพบว่าแท้จริงแล้วสตรีผู้นี้คือผู้ใด เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลฟู่เฉียน เขาไม่รอช้าที่จะสังหารคนร้ายที่แม้ลึก ๆ จะมีใจให้แต่เพื่อคลี่คลายคดี และปิดคดีฆ่าล้างตระกูล เผิงเหยียนถึงกับเลือกสังหารนางในชุดเจ้าสาวอย่างไร้ความปรานี และไม่ฟังคำอธิบายใด ๆ ของนางแม้เพียงครึ่งคำ คล้ายความฝันจะเป็นสิ่งที่ลีลี่ไม่ต้องการให้จบลงเพียงจื่อเถาต้องตายอย่างอนาถ เพราะสิ่งที่นางประสบมาล้วนไม่เป็นธรรม ทุกอย่างมีเหตุและผลจนลีลี่อยากกลับไปแก้ไขชะตาชีวิตของจื่อเถา เมื่อลีลี่ลืมตามาอีกครั้งพบว่าตนเองอยู่ในร่างของเด็กหญิงวัยหกหนาว เสียงเรียกพร้อมกับมือนุ่มนิ่มของมารดาที่ตบแก้มเบา ๆ เรียกให้ได้สติ ทำให้ลีลี่รับรู้ว่าตัวเองดันทะลุมิติมาอยู่ในร่างจื่อเถาไม่ผิดแน่ โดยที่ช่วงเวลานี้กำลังใกล้ถึงชะตาที่จะเปลี่ยนสตรีผู้นี้ให้กลายเป็นสตรีที่ร้ายกาจที่สุดในยุค ดังนั้นเพื่อเปลี่ยนชะตาสตรีร้ายกาจผู้นั้น ให้เป็นสตรีที่แสนดีภารกิจช่วยเหลือมารดาแสนอาภัพ และหลีกหนีบุรุษแซ่เผิงจึงเกิดขึ้น ‘ตอนนี้ยังพอมีเวลา ข้าจะแก้ไขชะตาเจ้าเอง’

เมื่อลู่เซวียนเฉ่าต้องเลือกระหว่างเข้าวัง กับแต่งเป็นฮูหยินน้อยอวี้ นางจึงเลือกอย่างหลังเพื่อรอวันหย่าจะได้ใช้ชีวิตของตนเอง แต่กลับตกหลุมพรางรักให้ชายร้อยเล่ห์เช่นอวี้เหวินจิ้ง ลู่เซวียนเฉ่า นางมีเพียงสองทางให้เลือกเดิน เมื่ออายุครบสิบหกหนาว นั่นก็คือหนึ่งเข้าวังไปเป็นพระสนมของฮ่องเต้ อายุคราวปู่รอวันฝังเข้าสุสานหลวง กับหนทางที่สองคือยอมแต่งให้กับบุรุษเสเพล เช่นคุณชายใหญ่บุตรชายเพียงคนเดียวของสกุลอวี้ ‘อวี้เหวินจิ้ง’ที่ชิงชังน้ำหน้าราวกับหนอนในศพ เพื่อให้กำเนิดบุตรชายคนแรก ส่งเสริมสกุลคหบดีใหญ่ให้รุ่งเรือง แล้วคนเช่นนางยังจะมีทางเลือกใดไปได้อีก เมื่อเข้าวังก็เท่ากับไปรอวันตาย แต่แต่งไปเป็น ‘ฮูหยินน้อยอวี้’ นางยังพอมีหนทางก้าวหน้า อวี้เหวินจิ้ง คุณชายใหญ่สกุลอวี้ คหบดีใหญ่ผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่งของแคว้นเสิ่นหยาง ที่อายุถึงยี่สิบหกหนาวแต่สตรีอุ่นเตียงหนึ่งคนเขากลับไม่มีข้างกาย จนบิดาและมารดากลัดกลุ้มใจอย่างยิ่งว่า สกุลอวี้จะสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ และยิ่งกลัดกลุ้มเพิ่มพูนเมื่อได้ทราบว่าที่แท้แล้วที่อวี้เหวินจิ้ง เขานั้นไม่ยอมเกี่ยวข้องกับสตรีใดแม้แต่สาวใช้อุ่นเตียงก็เพราะเขามีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว เพียงแต่สตรีผู้นั้นกลับเป็น‘ผลไม้ต้องห้าม’ของฮ่องเต้ที่บุรุษใดก็มิอาจแตะต้องจนกว่านางจะถูก‘ปลด’ออกจากตำแหน่งนางต้องห้ามนั้น สองผู้เฒ่าจึงได้คิดสู่ขอบุตรสาวของราชครูแซ่ลู่มาเป็นสะใภ้ใหญ่เพราะผูกดวงแล้วในแผ่นดินนี้สาวน้อยนาม‘ลู่เซวียนเฉ่า’ คือดวงดาวนำโชคของสกุลอวี้ในรุ่นที่ยี่สิบเก้านี้มิผิดไป เพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูลและเพื่อให้บุตรชายตัดอกตัดใจเสียจากสตรีต้องห้ามผู้นั้นการนี้จึงสมควรที่สุดแล้ว

โปรย เขาแต่งกับนางเพื่ออำนาจ แต่นางแต่งกับเขาเพราะความรัก เมื่อนางเลิกพยายามจนอยากได้ใบหย่าแต่เขายื้อให้นางทรมานอยู่ในจวนจวิ้นอ๋องท่ามกลางอันตราย แนะนำเรื่อง จวนจวิ้นอ๋องมีงานมงคล ภายในจวนประดับประดาด้วยผ้าแดงโคมไฟสีแดง และกระดาษสีแดงเขียนทับด้วยหมึกสีดำว่ามงคลประดับอยู่ ท่ามกลางความรื่นเริงของงานแต่งสองตระกูลที่เชื่อมสัมพันธ์เพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองบรรยากาศในงานเป็นไปอย่างชื่นมื่น แต่ทว่าเจ้าบ่าวในคืนนี้ควรจะมีความสุขกลับดื่มเหล้าจนเมามาย ในมือกำจดหมาย ที่เป็นกระดาษเก่าเก็บหนึ่งฉบับที่เขาขยำมันจนยู่ยี่ ‘โปรดรอข้ากลับมาเถิด กู่เทียนมี่’ ถ้อยคำลงท้ายในจดหมายทำให้ความเจ็บปวดรวดร้าวของ หงจื่อจวิ้นอ๋อง ทวีขึ้น เขารู้สึกจุกแน่นไปทั้งอก หลายปีที่ผ่านมาล้วนใช้เวลาไปเพื่อตามหานางแทบพลิกแผ่นดิน แต่ทว่ากลับไร้วี่แวว สิ่งที่ไม่อยากคาดคิดคือนางจากโลกนี้ไปแล้ว นางเป็นสตรีที่เขาเฝ้ารอ มิใช่สตรีในห้องหอยามนี้ นางเป็นเด็กสาวที่หยิบยื่นซาลาเปาให้เขาในตอนที่เขาตกทุกข์อยู่ชายแดนบูรพา สตรีเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูนั้นมิใช่ซ่งเว่ยเหยาเจ้าสาวในคืนนี้ ท่ามกลางไฟสงครามเมื่อ 15 ปีก่อน มีเพียงน้ำใจเล็กน้อยที่หยิบยื่นให้ กับรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ที่อยากเฝ้ารักษาทำให้เขาจดจำจนวันนี้ แต่ทว่าเสด็จพ่ออยากรวบอำนาจฝ่ายกลาโหมไว้เบ็ดเสร็จเพื่อความเป็นปึกแผ่น เพราะเสด็จปู่นั้นชราวัยใกล้จะสละบัลลังก์ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายแล้ว การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เพื่อปูทางขึ้นเป็นฮ่องเต้ในกาลหน้าจึงเกิดขึ้น ซ่งเว่ยเหยา แอบรัก หงจื่อจวิ้นอ๋องมาตั้งแต่วัยปักปิ่น เจ็ดขวบแม่ต้องตายในเขตแดนบูรพา บิดาออกรบทัพฆ่าฟันศัตรู นางถือกำเนิดมาในช่วงบ้านเมืองกลียุคสิ่งรอบข้างล้วนประสบแต่อันตรายรออยู่ แต่กระนั้นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาก็รับอนุนามว่าซูหลันหนี่ว์เข้ามาในจวนแม่ทัพชายแดนบูรพา สตรีนางนี้ร้อยเล่ห์ ทำให้ท่านแม่ต้องตรอมตรมอยู่ในความทุกข์นานแสนนาน ครั้นนางให้กำเนิดบุตรสาวเฉกเช่นเดียวกับท่านแม่ แผนร้ายที่อยากเลื่อนตำแหน่งเป็นฮูหยินใหญ่ก็เกิดขึ้น ท่านแม่ของนางมีศักดิ์เป็นองค์หญิงตำแหน่ง เกาหยางกงจู่ ในอดีตจักรพรรดิไท่ถังจงกับเสียนเฟย แต่ทว่านั่นไม่ทำให้ท่านพ่อใจร้ายของนางให้เกียรติท่านแม่แม้เพียงนิด ล้วนทำกับท่านแม่มิต่างจากบ่าวในเรือนยามเมื่อมีโทสะ ครั้นเมื่อเสด็จตาของนางสิ้น จักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์มังกรสืบต่อราชวงศ์ ท่านแม่ก็ไร้อำนาจในมือจึงถูกกลั่นแกล้งไม่ได้รับความเป็นธรรม ท่านแม่ทรมานจนสิ้นใจก็มิได้รับการเหลียวแล จากนั้นเพียงหนึ่งปี อนุซูหลันหนี่ว์ก็ได้เลื่อนขึ้นเป็นฮูหยิน แล้วชีวิตของซ่งเว่ยเหยาก็มีแต่เป่ยเป่ย สาวใช้ที่รักนางดุจคนในครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว ครั้นแต่งงาน แม่เลี้ยงใจมารกลับส่งน้องสาวเข้ามาดูแล หมายจะช่วงชิงตำแหน่งชายาเอกจวิ้นอ๋อง ซึ่งเป็นว่าที่องค์รัชทายาทองค์ต่อไป เพราะบิดาของจวิ้นอ๋องดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทในปัจจุบัน การแต่งงานที่มีเพียงการเต็มใจเพียงฝ่ายนางผู้เดียว เห็นทีว่าจะเป็นการแต่งงานที่ไร้ความสุขโดยแท้ คำกล่าวที่ว่าคืนเข้าหอที่มีค่ามากกว่าทองคำหมื่นชั่ง แต่สำหรับนางนั้นเพียงแต่เข้ามาเปิดผ้าคลุมแล้วออกไป ดื่มเหล้าจนเมามาย ไร้การเหลียวแลจากสามี ....หรือนางควรเอาใจเขาให้มากกว่านี้... นั่นคือความคิดที่จะจงรักภักดีต่อสามีเพียงผู้เดียว ที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมา ต่อให้สามีมีอนุรับภรรยามามากมายก็ตามที เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า บุรุษในดวงใจของนางผู้นี้ก็ไม่เคยเว้นที่ว่างในใจสำหรับสตรีที่รักเขาข้างเดียวเช่นนาง ตำแหน่ง จวิ้นหวังเฟยรึ...มันก็แค่ตำแหน่งหาได้รับความรัก หากเลือกได้นางขอเป็นเพียงสตรีในดวงใจของเขามิต้องมีตำแหน่งใด เขามีคนในดวงใจ ไม่ใช่ทั้งนางและน้องสาว แต่เป็นใครสักคนที่นางเองก็ไม่รู้จัก... ฟุบ! แรงผลักจากมือใหญ่ทำให้นางหัวโขกกับพื้น ดวงตาพร่าเลือนจนมองไม่เห็นแล้วสตินางก็ค่อย ๆ เลือนลางจางหายจนกระทั่งดับวูบในท้ายที่สุด

เมื่อพระพายให้นิยามของบอสใหญ่ว่า ‘บักผีเปรต’ จากนั้นอีบักผีก็จ้องจะสิงร่างเธอทุกวี่วัน... “ขอเข้าไปหน่อย” “ไม่” ไม่ที่แปลว่าไม่น่ารอดพ้นบักผีเปรตตนนี้ สิ้นคำพูดก็ลากขึ้นเตียง พระพาย สาวน้อยวัย 23 ปีเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน แต่ภาระอันหนักอึ้งที่ต้องเป็นเสาหลักครอบครัวนั้น ทำให้เธอต้องหนักใจ หญิงสาวมีแม่ที่เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ แต่ทว่าร่างกายที่โหมงานหนักหน่วงมาตั้งแต่ยังสาวทำให้หลายโรครุมเร้า ทั้งข้อเข่าเสื่อมทั้งเกาต์จะยืนนานก็ปวดขาและมีอาการบวมตามข้อ ทำให้ต้องหยุดพักอยู่บ้านดูแลตัวเอง และภาระหาเงินทั้งหมดจึงตกไปอยู่กับลูกสาว เธอได้งานเป็นพนักงานหน้าใหม่ในแผนกการตลาดแต่ว่าเงินเดือนเด็กจบใหม่ในแผนกการตลาดของบริษัท ‘เฮงซวย’...เอ่อ...หมายถึง บริษัท เฟเดอลิก จำกัด (มหาชน) โดยมีท่านประธาน ‘ผีเปรต’...ชื่อของเขาคือ คุณเฟลิเป ลอนเลนโซ นอกจากจะใช้แรงงานเยี่ยงทาสแล้วผลตอบแทนเท่ากับผ่อนจักรยานนั้นไม่เกินจริง สุดท้าย พระพายก็ต้องพัดพาตัวเองไปรับงานเพิ่ม และก็เป็นงานกลางคืน “พระพาย...ดูแขกมาใหม่ด้วย” พระพายทำหน้าที่เป็นพนักงานต้อนรับในระเริงบาร์ของเสี่ยซ้ง ที่เธอนั้นต้องระวังเนื้อระวังตัวเป็นอย่างมากในการทำงาน เธอมีเพื่อนเป็นบาร์เทนเดอร์ในบาร์แห่งนี้จึงกล้ามาทำงาน “ค่า...” เสียงหวานปั้นหน้าให้ยิ้มสวยสดใส แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนที่ไม่ควรเจอมายืน ‘หัวโด่’ อยู่ที่นี่ ‘ท่านประธาน’!!! ‘อิเชี่ย...บาร์เยอะแยะมีเป็นร้อยทั้งซอยเสือกไม่เข้า ทำไมต้องมาแจ็กพอตอะไรกับบาร์ที่ฉันทำงานด้วย(วะ)คะ!?’ กลิ่นเค้ารางความฉิบหายมาเยือน เมื่อเจอคนที่สาป อยู่ทุกค่ำเช้า กับงานกองท่วมเท่าภูเขาแล้วพนักงานหน้าใหม่เงินเดือนไม่พอใช้อย่างเราต้องหอบสังขารมารับงานพิเศษเพิ่ม “เด็กใหม่เหรอ...ไม่เคยเจอ” คิ้วหนาเรียวเป็นทรงไม่ได้ปั้นแต่งราวกับดาราชายฝั่งยุโรปย่นเข้าหากัน แล้วผู้หญิงคนนี้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพบเธอหรือเปล่า แต่ว่าช่างเถอะวันนี้อยากดื่ม “ขอโต๊ะวีไอพี” เฟลิเปบอกแล้วเธอก็นำไป หญิงสาวทำงานอย่างมืออาชีพ แม้ว่าจะมีคนรู้จักมาเที่ยว เธอก็ไม่สุงสิงด้วยหรือทักแค่พอเป็นพิธีเท่านั้น งานกลางคืนแม่ก็ไม่อยากให้ทำแต่ทำไงได้มันต้องกินต้องใช้ ต้องพาแม่ไปหาหมอนี่นา ดีอย่างเดียวที่ไม่ต้องเช่าบ้าน นับว่ายังมีบุญอยู่ สิ้นเดือนทีไรก็มาม่า ปลากระป๋อง ไข่ต้ม คืออาหารหลัก “เชิญค่ะ...เรียกเด็กไหมคะ...เดี๋ยวฉันเรียกให้” ที่นี่มีบริการเรียกเด็กมานั่งคุยด้วยดื่มด้วยเป็นเพื่อนหรือที่เขาเรียกกันว่าเด็กดริงก์นั่นเอง หากจะต่อก็ตกลงกันเองแล้วแต่เด็กกับลูกค้า โดยให้ยืนเรียงเลือกเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่ง เฟลิเปมองเธออย่างพิจารณาแล้วก็เอ่ยออกมา “ไม่ต้อง...แค่เธอก็พอ” “เอ่อ...ขอโทษค่ะลูกค้า ฉันไม่รับดริงก์ค่ะ เพียงแค่พนักงานต้อนรับ” ที่จริงอยากบอกว่าแหกตาด้วย ชุดมิดชิดปิดยันคอหอยจะมาเป็นเด็กดริงก์นุ่งสั้นนมย้อยหอยอ้าได้ยังไง “แต่ฉันไม่อยากได้คนอื่น...ฉันอยากได้เธอ” “บ้าอำนาจ!” ใบหน้ายิ้มกัดฟันสรรเสริญในลำคอ “ฮะ...ว่าอะไรนะ...ฉันได้ยินไม่ถนัด” เฟลิเปมองใบหน้าพนักงานคนนี้แล้วมันโดนใจจริง ๆ ต่อให้ไม่ใช่นั่ง ดริงก์แต่เขาก็อยากได้มาชงเหล้าให้ก็ยังดี “อ้อ...จะบอกว่าคุณลูกค้าน่ารักมากค่ะ ขอบคุณที่กรุณาแต่ว่า...” เธอยังไม่ทันได้เอ่ยคำหลีกเลี่ยงออกมาจนจบเขาก็ยื่นข้อเสนอทันที “หนึ่งหมื่น” ข้อเสนอสั้น ๆ ของคนมีเงินเอ่ยออกมา เธอไม่ตอบทันที แต่ควักโทรศัพท์ยื่นให้สแกน คิวอาร์โค้ดจ่ายเงินก่อนค่อยบริการทีหลัง ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นสแกนกดโอนเงินแบบไม่ต้องคิดอะไร ติ๊ง...ติ๊ง!! เสียงสัญญาณแจ้งเตือนข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น “ได้ค่ะ...รอสักครู่นะคะเดี๋ยวจะนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ” เธอพลิกลิ้นฉีกยิ้มทันควัน เมื่อข้อเสนอมันใหญ่พอ ที่จะยอมให้เปลืองเนื้อเปลืองตัวนิด ๆ หน่อย ๆ ‘ใช่ค่ะพระพายไม่ได้หน้าเงิน เงินซื้อเธอไม่ได้ถ้าไม่มากพอ’ เฟลิเปยิ้มเยือกเย็นระคนขบขันแกมดูแคลนเล็กน้อย เมื่อยายพนักงานต้อนรับเห็นเงินแล้วรีบตอบรับทันที ปกติเขาไป Thousand lightss ที่นั่นให้กลิ่นอายไฮโซกว่าที่นี่ ที่นี่ดูเหมือนเป็นบาร์ที่เกรดต่ำมาหน่อย แต่วันนี้นึกอยากเปลี่ยนสถานที่จึงไม่ได้ไป แล้วก็ประจวบเหมาะพบของดีเข้า แต่หน้าที่ไม่ให้ เลยต้องใช้เงินแก้ปัญหา ‘ให้ตายสิยัยเด็กนั่นมัน!’ “ตูดน่าขยำเป็นบ้า!” เขาเอามือลูบคางเบา ๆ เหมือนตาเฒ่าหื่นกาม มองหญิงสาวที่เดินออกไป ยามก้นบิดซ้ายก็น่ามอง บิดขวาก็น่าตี ซี้ด อ่าห์...อยากได้!

ภูผาหนุ่มนักศึกษาแพทย์แผนจีนตะวันออก เข้าฝึกนักศึกษาวิชาทหาร แล้วเป็นลมสลบตื่นมาอีกครั้งในร่างเด็กชายวัย 10 ขวบเพื่อปกป้องน้องสาวที่โดนรังแกจากบ้านบิดา แนะนำเรื่อง ภูผาหนุ่มนักศึกษาแพทย์แผนจีนตะวันออก ในมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง ที่อยากทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจที่เวลารับปริญญาแล้วจะได้เรียกชื่อนำหน้าว่า ว่าที่ร้อยตรีแล้วใส่ชุดขาวรับปริญญา นั่นคือความใฝ่ฝันในวัยเด็กของเขา จึงดั้นด้นไปเรียนนักศึกษาวิชาทหารในชั้นปีที่ 5 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายแล้ว ขณะที่กลางคืนเขากำลังเดินป่าทดสอบความกล้าอยู่นั้นอยู่นั้นเกิดพลัดหลงไปชนต้นไม้จนสลบไป และตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้ตัวว่าตนเองอยู่ในร่างเด็กชาย 10 ขวบที่นอนหนาวกอดน้องสาวอยู่ในห้องเก็บฟืนของบ้านเดิมบิดา เนื่องจากบิดาเป็นลูกชายคนรองที่ปู่ไม่รักไม่พอ ทั้งยังชิงชัง ถูกเปรียบเทียบกับท่านลุงใหญ่เป็นประจำ ต้องไปรับจ้างต่างเมืองกับท่านแม่ บ้างก็ไปเร่ขายของตามเมืองต่าง ๆ เพื่อหาตำลึงมาจุนเจือเพื่อให้ตนมีที่ซุกหัวนอน โดยฝาก ผิงหยางและผิงเหยาให้ท่านปู่ท่านย่าดูแล แต่ทว่ากลับให้กินอยู่ราวกับหมูในคอกที่เลี้ยงไว้ขายไม่พอ และคิดจะขายตนและน้องสาว จนเด็กชายชวนน้องสาวหนีไปตามหาบิดาและมารดา โดยไปตั้งหลักที่หมู่บ้านโม๋หลัว ซึ่งเป็นบ้านเดิมของมารดา และเป็นบ้านท่านยายที่เสียชีวิตไปแล้ว

คำโปรย ‘รัก’ แต่เรียกที่รักไม่ได้ ฟังคล้ายชื่อเพลง แต่มันคือสถานะที่เขากำหนดไว้ เมื่อเธอเข้าใกล้คำว่าคนรัก เขาก็ขีดเส้นเธอไว้แค่ ‘คล้ายคนรักไม่ใช่ที่รัก’ แนะนำเรื่อง อ้อนรัก สาวข้างบ้าน รามสูร จงพิทักษ์ หนุ่มหล่อที่สุดในซอย 9/22 ซึ่งเป็นซอยของคนมีอันจะกินก็ว่าได้ แต่อ้อนรักเป็นแค่ลูกแม่ค้าขายข้าวแกง ทุกวันจะวิ่งส่งปิ่นโตอาหารคาวหวานสำหรับตักบาตรบ้าง รับประทาน หรือไปทำงานบ้างแล้วแต่ว่าบ้านไหนจะสั่ง รามสูร หนุ่มหล่อโปรไฟล์เลิศ ดีกรีสถาปัตย์หนุ่มไฟแรงที่เปิดบริษัทออกแบบเป็นของตัวเอง อายุของเขาห่างจากอ้อนรักถึง 4 ปี เรียกได้ว่าเป็นรุ่นพี่ของเธอและคอยแนะนำทั้งคุยเล่นยามเหงา เขามีคนรัก คือปลายฝน ที่พบรักกันตอนเรียนจบ เธอเป็นสาวคณะธุรกิจการบินที่สวยที่สุดในคณะเลยก็ว่าได้ จนคบกันได้สองปีแล้วคิดแต่งงานกัน แต่ความฝันของหนุ่มสถาปัตย์สลายเมื่อเจ้าสาวหายไปในวันแต่งงาน

เมื่อข้าข้ามมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายที่มีลูกสาว กับระบบผู้ช่วยแมวสุดเจ๋ง “ในเมื่อสามีมิไยดีข้าจะเลี้ยงเจ้าเองยู่ถิง น้อย” แต่ทำไมเมื่อสามีกลับมาเขาเปลี่ยนจากที่นางอ่านมาเล่า???

คำโปรย เทียนไข: “เบื่อแล้ว 56 อยากเจอ 65” ตฤณ:“นั่นคนหรือหลุมอวกาศแม่คู๊ณ!” เทียนไข: “นั่นพูดหรือเห่าคะ?” แนะนำเรื่อง เธอต้องทำตามข้อตกลง ที่ต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ได้หมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก ซึ่งเป็นคำขอร้องของบิดา กับมารดาของเธอที่เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ว่าเทียนไขและตฤณนั้นไม่ได้เต็มใจ เทียนไข เป็นสัตวแพทย์สาวในโรงพยาบาลสัตว์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านหัวหิน เธอเลือกตัดขาดกับที่บ้านของบิดา เพราะไม่อยากเกี่ยวข้อง กับคนที่ปล่อยให้แม่ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว โดยที่ตัวเองไปขลุกกับผู้หญิงอื่น ตฤณ หนุ่มมาดเซอร์ แต่หัวใจเบลอไปหมด ทั้งที่กำลังอกหักดังเป๊าะ เนื่องจากคนที่แอบรักก็ดันไปรักเพื่อนอย่างกิตติธร ที่แข่งจีบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน หลังงานแต่งเพื่อนกลับได้รับข่าวร้าย ที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ซึ่งเป็นลูกสาวคนที่พ่อเคยรัก และสัญญาไว้ก่อนตายว่าจะดูแลลูกสาวของอดีตคนรักให้ดี แต่หากเขาไม่แต่ง มรดกทั้งหมดจะถูกยกให้เธอคนนั้นไปฟรี ๆ โดยที่เขาทำได้แค่เป็นมองดูคนอื่นชุบมือเปิบไปง่าย ๆ เขาย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว ------------------------------------ ตัวอย่าง: เธออ่านสัญญาแต่งงาน โดยกวาดตามองอย่างลวก ๆ สลับกับมองหน้าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเอง “ห้ามหลงรัก” เธอเลิกคิ้วขึ้นมองพร้อมกับยิ้มขันความมั่นโหนกของเขาเหลือเกิน “ใช่...สัญญาแต่งงานนี้จะสิ้นสุด เมื่อคุณแต่งงานครบหนึ่งปีครึ่ง” “ทำไมต้องแต่ง?” คำถามที่ต้องการคำตอบที่สมเหตุสมผล “ผมได้ยินว่าคุณอยากเปิดคลินิกรักษาสัตว์ เงินสิบล้านคิดว่าน่าจะทำได้ไม่ยาก” “คุณคิดว่าฉันซื้อได้ด้วยเงิน?” “ใช่สิ...ถ้ามันมากพอ” แววตาดุจเหยี่ยวพูดอย่างเป็นต่อ เขาทำการบ้านมาดี และรู้ว่าเธอกำลังต้องการเงิน “ตกลง” เพื่อต้องการพิสูจน์ให้พ่อของเธอได้เห็นว่า แม้ไม่มีเขาเธอก็อยู่ได้ และใช้ชีวิตได้ดีด้วย จึงยอมตกลงอย่างง่ายดาย โดยไม่รู้ว่าสัญญานั้นจะกลับมาเป็นห่วงรัดคอเธอเข้าอย่างจัง

คำโปรย: เราเป็น ‘เจ้านายและลูกน้อง’ ฉันคือคนในความลับ แต่เขาคือคนในหัวใจ ฉันแหงนมองเขาที่อยู่สูงเสียดฟ้า ทั้งหัวใจมีเพียงเขา แต่ตัวฉันอยู่ต่ำติดดิน ‘เรา’ช่างห่างกันไกล แต่หัวใจเขามีใครฉันไม่รู้เลย แนะนำเรื่อง: คนในความลับหรือจะสู้คนในความจริง เธอดันทุรังรั้งเขาด้วยเรือนกายที่แสนอ่อนเยาว์ยวนใจ เพียงต้องการให้เขาอยู่กับเธอในทุกค่ำคืน เพื่อปลอบประโลมความเดียวดายใจอย่างเร่าร้อนบนเตียง กับฐานะคนในความลับของเขา... ย้อนไปเมื่อ 1 ปีก่อน เหมือนดาว หรือ ดาราภรณ์ เข้ามาสมัครงานในโรงแรมย่านธุรกิจดังคือ The PP Grand Hotel ภายใต้การบริหารงานของ ภีรภาคย์ คุณากร หรือ คุณภีร์ ผู้บริหารหนุ่มไฟแรงในวัย 30 ปี เธอรอสัมภาษณ์งานที่ล็อบบี้จนเย็นย่ำ และเป็นคืนที่ฝนตก แต่ทว่าผู้จัดการก็ไม่เรียกสัมภาษณ์สักที จนในที่สุดก็มีพนักงานบอกว่าผู้จัดการเข้าประชุมยังไม่ออกมา ให้มาสัมภาษณ์พรุ่งนี้แทน เหมือนดาวจำต้องกลับบ้านในสภาพที่ตากฝนเปียกปอน และก็ไม่มีแท็กซี่คนไหนรับเธอ ขณะรออยู่ที่ป้ายรถเมย์หน้าบริษัท ก็มีลูกหมาตัวน้อยที่กำลังหนาวสั่นนั่งร้องอยู่ด้านข้างตัวเธอ เธอฉวยมันขึ้นอุ้มแล้วก็เดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อของให้มันกินและหาผ้ามาเช็ดตัวให้มัน การกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาใครบางคนตลอดเวลา แววตาที่แข็งกร้าวเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เพียงแค่มองภาพหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มลูกหมาไปนั่งรอที่ร้านสะดวกซื้อ แล้วก็เอานมและไส้กรอกมาให้ลูกหมาตัวน้อยได้กิน แม้แต่เธอก็ยังไม่ได้กินอะไร เขาเหลือบมองไปที่แฟ้มรับพนักงานใหม่ เมื่อเห็นชื่อและรูปติดกับใบสมัคร รอยยิ้มที่มีเลศนัยบางอย่างก็ผุดขึ้นทันที “พศิน พรุ่งนี้ให้พนักงานที่สมัครงานชื่อ ดาราภรณ์ เข้ามาทำงานทันที และไปพบผมที่ห้องด้วย” และชีวิตพนักงานต้อนรับในโรงแรมอย่างเหมือนดาวก็เปลี่ยนเป็นเข้างานกะเช้าในโรงแรม และโอทีกะดึกกับเจ้าของโรงแรมอย่างภีรภาคย์ทันที

คำโปรย... เขาคิดว่าเธอคือ‘ผู้หญิงร่าน!’แต่สภาพหลังแต่งงานต่างอะไรจากเมียทาส ที่ยอมจำนนอย่างเธอมีสิทธิ์เลือกได้ไหม แนะนำเรื่อง เพราะเพื่อนตัวดีอยากสลัดเขาทิ้ง จึงหลอกล่อให้ค้างคืนบ้านแฟนของตน แล้วกุเรื่องว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้วทำให้เราต้องแต่งงานกัน เจ็บเรื่องเพื่อนหลอกก็หนักหนา แต่เจ็บกว่าคือครอบครัวไม่เชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น สุดท้ายผู้ใหญ่ก็ลงความเห็นว่าเราควรแต่งงานกัน แม้ว่าเขาจะไม่ยินยอม แต่เธอเป็นเด็กเพิ่งจะเรียนจบม.ปลาย จำต้องทำตามคำสั่งผู้ใหญ่ การแต่งงานโดยไม่ได้ตั้งใจของพิมพ์พลอยผ่านมาสามปี เป็นสามปีแห่งความชอกช้ำกินน้ำตาต่างข้าว เขาตกลงไม่นอนร่วมเตียงหรือเกี่ยวข้อง แต่หลังแต่งงานคืนเดียวเขาก็เมาและปลุกปล้ำ พร้อมกับคำพูดตอกย้ำซ้ำ ๆ ราวกับเอามีดมาทิ่มแทงกลางใจสาวน้อยอย่างเธอ “อย่าคิดว่าฉันพิศวาส แค่หากินข้างนอกไม่อิ่มเท่านั้น ฉันไม่เคยรักเธออย่าคิดว่าใช้เล่ห์ได้แต่งแล้วจะมีวันได้ใจฉันไปครอง ไม่มีวัน” เธอแค่ผู้หญิงที่เขากินแล้วก็ทิ้งขว้างสินะ! ทำไมไม่มีใครเชื่อว่าเธอไม่ได้คิดจะจับเขา เธอไม่ได้รักเขาด้วยซ้ำ แค่เธอไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเพื่อนชั่วอย่างเนตรนภา เมื่อเกิดเรื่องก็ทำตัวเหนือดรามาให้คนสงสาร สุดท้ายคนที่เป็นจำเลยคือเธอสินะ!__! สิ่งเดียวที่หยึดเหนี่ยวเขาและเธอไว้คือลูกสาว พิพิณต้องการพ่อ แม้ว่าพ่อจะไม่ต้องการแม่อย่างเธอก็ตาม สปอยเนื้อหา หญิงสาวรู้สึกไม่สบายครั้นเนื้อครั้นตัว เธอจึงอาบน้ำ แต่เมื่ออาบน้ำเสร็จกลับรู้สึกว่าเหมือนเป็นไข้ จึงนอนซมอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกเพื่อรอรับลูกสาว แต่เมื่อเขากลับจากนอก ก็โวยวายว่าเธอขี้เกียจสันหลังยาว “นอนอะไรนักหนา ผัวกลับมาไม่รู้จักดูแล” ร่างเล็กกะพริบตาตื่นขึ้น แต่ความหนักอึ้งบนศีรษะทำให้เธอล้มตัวลงอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งมึนทั้งปวดหนึบรวมทั้งร้าวไปทั้งตัว “พลอยไม่สบายค่ะพี่ภัทร” เสียงแหบโหยในลำคอเปล่งออกมาแทบไม่เป็นเสียง แต่ไม่อาจเรียกความสงสารจากคนเป็นสามีที่อยู่กินกันมาสามปีได้เลย “หึ...นอนขนาดนี้ตัวเป็นขนแล้วมั้ง แล้วแสร้งทำงานหนักต่อหน้าคนอื่นให้ฉันเป็นคนเลว “เธอมันผู้หญิงร้ายกาจ!” เธอหลับตารับคำด่าทอจากสามี ทั้งที่ไม่เป็นความจริงเลยก็ตาม เธอแทบไม่ได้หยุดทำงานบ้านตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับ ทั้งยังเลี้ยงลูกด้วยซ้ำ เธอไม่มีรถเพราะเขาไม่ให้ใช้ เงินทองก็แค่ซื้อของใช้เท่านั้น เขาไม่เคยให้เธอได้ใช้อะไรอื่นเลย เรียกได้ว่าหากอยากซื้ออะไรเองต้องหาเงินเอง แต่ทำอย่างไรได้ วุฒิม.ปลายอย่างเธอหางานอะไรทำได้นอกจากไปใช้แรงงาน “แล้วนี่ลูกไปไหน” เขากวาดสายตาหาลูกสาวตัวน้อย สิ่งเดียวที่ทำให้เขาดีใจที่กลับบ้านมา มีเพียงพิพิณ สาวน้อยวัยสามขวบเท่านั้น “คุณตามารับไปเล่นที่บ้านค่ะ คงใกล้จะกลับแล้ว” “หึ...แค่อยู่บ้านเลี้ยงลูกยังทำไม่ได้ เธอควรทบทวนว่าควรเป็นแม่ที่ดีของพิพิณได้หรือเปล่า ถ้ามีครั้งต่อไปอีกฉันจะเอาลูกไปอยู่กับคุณแม่และเธอก็ไม่ต้องเจอหน้าลูกอีก” เสียงคำรามลั่นด้วยความโกรธที่เธอปล่อยให้ลูกไปกับผู้ชายไม่มีเหตุผลที่บังคับเขาให้รับผิดชอบเธอ ทั้งที่ไม่มีอะไรเกินเลย “ไม่นะคะ...อย่าเอาลูกไปจากพลอย...” เธอลุกขึ้นแล้วก็ล้มลงกับพื้น คลานไปกอดขาเขาไว้ แต่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นเพียงแค่เหลือบมองอย่างสมเพช และสะบัดขาให้หลุดจากการเกาะกุมจากมืออุ่นร้อนของเธอ “น่ารำคาญ!” เขาออกจากบ้านไป โดยไม่สนใจร่างของภรรยาที่นอนล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น หญิงสาวนอนมองร่างสามีที่เดินจากไปด้วยความรวดร้าว พร้อมกับสติที่พร่าเลือนเต็มที

‘เพื่อนางท่านถึงกับลงมือต่ำทรามทำร้าย ทำลายข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือเว่ยซือหลาง’ เชี่ยหมิงหลันรับรู้ว่านางเป็นได้แค่พระชายาของ เป่ยจิ้งอ๋อง ที่ไม่ได้รับความรักจากสามี เพียงเพราะเขาอยากทำลายนางเพื่อปูทางให้คนที่ตนปักใจรักอย่าง เซี่ยผิงหลัว ได้ครองคู่กับ เยี่ยเฉิงโหว คู่หมายของนาง นางไว้ใจคนผิดชีวิตจึงต้องพลิกผัน’คนชิดใกล้กลับร้ายที่สุด’ ผู้ใดจะคาดน้องสาวที่นางทั้งรักและวางใจสุดท้ายภายใต้รอยยิ้มใสซื่อกลับมีเพียงความเสแสร้ง เจ็บใดไหนเล่าจะเจ็บปวดเท่าถูกน้องสาวในไส้ทรยศหักหลัง! เพียงเหล้าหนึ่งจอกเพื่อวางยานางล่อลวงไปให้บุรุษสารเลวขืนใจ ข้าสุดแสนจะชิงชังสามีและน้องสาวผู้นี้นัก ยามเมื่อจำใจแต่งรอยยิ้มสักนิดก็ไม่ปรากฏบนใบหน้า เขาพรากความบริสุทธิ์ของนางก่อนแต่งงาน นั่นทำให้ผู้คนดูแคลน ครั้นถึงแคว้นจ้าวเพียงครึ่งวัน เขาย่ำยีนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับสตรีคณิกา กระทั่งนางท้องลูกของเขาก็ไม่เคยปล่อยให้นางต้องว่างเว้นเรื่องบนเตียง แต่ที่แสนเจ็บใจร่วมรักกับนางแต่เรียกขานชื่อผิงหลัว น้องสาวแสนชังผู้นั้น สารเลว! พระชายาที่ไม่ได้รับความรักเป็นเพียงเครื่องมือระบายความใคร่ ล้วนไม่เป็นที่เคารพนบนอบ เก้าเดือนที่อุ้มท้องล้วนแต่เรียกสายตาชิงชังคิดเพียงว่านางอ่อยบุรุษผู้นี้เพื่ออยากได้ตำแหน่งพระชายาเป่ยจิ้งอ๋องงั้นเหรอ? ทุเรศสิ้นดี! เมื่อใดลูกข้าแข็งแรงดี ข้าจะหนีจากชายใจทมิฬหินชาติผู้นี้ซะ

เขาหักหลังเธอเพราะเชื่อคำลวงของน้องสาว ชีวิตที่เดินออกจากบ้านสามีในสภาพที่ไม่เหลืออะไรนอกจากลมหายใจ มันทำให้เธอเจ็บแค้นและต้องการเอาคืนทุกคน“อย่ารีบตายหากยังไม่พบกันอีก!!” แนะนำเรื่อง ชีวิตที่ไม่มีแม่คอยปกป้องท่ามกลางหลุมพรางแห่งการหักหลังที่เธอต้องระมัดระวังทุกก้าวย่าง แต่เขาคือหลุมพรางที่เธอยอมตกลงไป สุดท้ายหนามที่ก้นหลุมมันกลับทิ่มแทงทำให้เธอต้องเจ็บปวดอย่างโดดเดี่ยวในบ้านหลังนี้ 7 ขวบเธอสูญเสียที่พึ่งหนึ่งเดียวในบ้าน ที่เป็นแม่ของเธอไป เพียงแม่จากไปได้วันเดียวพ่อที่เคยแสนดีจูงมือแม่ลูกคู่หนึ่งเข้ามาอยู่ในบ้านแทนที่แม่ของเธอ ชีวิตที่เคยสุขสบายดั่งเจ้าหญิงหมดสิ้นไปนับแต่บัดนั้น เมื่อเธอตั้งใจเรียนจบให้เร็วที่สุดเพื่อจะมีชีวิตที่ดีและต่อกรกับคนพวกนี้ แต่สมรภูมิรบของบ้านที่เธอเกิดมานั้น มีกรรมการที่เป็นบิดาที่เข้าข้างแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดา จนเธอต้องระเห็ดออกจากบ้านโดนส่งไปแต่งงานเพื่อจะฮุบสมบัติของเธอ ชีวิตหลังจากแต่งงานเหมือนจะสุขสบาย แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เขาคือคนที่คิดว่าเป็นที่พึ่งไม่เพียงแค่หูเบาเพราะปัญญาก็เบาเช่นกัน เชื่อคำยุยงของน้องสาวต่างมารดาที่สารพัดใส่ร้ายเพื่ออยากได้เขาเป็นสามี ปานมุกฟื้นขึ้นใหม่ในร่างของน้องสาว และโดนทำร้ายจากสามีและจับโยนออกจากบ้านโดยไม่สามารถนำสิ่งใดออกจากบ้านของเขาไปได้ กระทั่งรองเท้าก็ถูกคนของน้องสาวสั่งให้ถอดออก เธอทรุดกายลงเมื่อห่างจากบ้านไปเพียงไม่กี่ก้าว แต่ก็ต้องล้มลงเมื่อขาสองข้างมันไม่มีแรงก้าวเดินต่อไป แสงไฟรถคันหนึ่งสาดส่องมาที่ร่าง พร้อมกับสติที่เลือนหายไปของเธอ แต่ทว่าเมื่อพลันได้สติอีกครั้งเธอกลับค้นพบแสงสว่างในการเอาคืน...! แต่การตัดสินใจครั้งนี้นำพาซึ่งปมปัญหาเมื่อคนรอบกายล้วนหักหลักเธอคนแล้วคนเล่า...ชีวิตเธอต้องเอาคืนสักกี่คนกัน แล้วสุดท้ายเกมรักเกมแค้นใครคือผู้ชนะ

เมื่อแม่เลี้ยงส่งเธอมาเป็นตัวประกัน เขาเลยคิดดอกเบี้ยกับเธอ "เอา" กับเธอ แนะนำเรื่อง: โอฬาร ตันติรัตน์ หนุ่มเพลย์บอยเจ้าของธุรกิจโรงแรมใหญ่ในเมืองหลวง ซึ่งนั้นเป็นเพียงฉากหน้าเท่านั้น ฉากหลังคือเขาทำธุรกิจสีเทาโดยมีคนดำเนินการให้ ชายหนุ่มที่มักมากในกาม เซ็กส์จัดสะเด็ดสะเด่า จนเหล่าสาวๆที่ไปควงมาทั้งหลาย ต่างส่ายหน้าดิก รับกับท่อนเอ็นลำใหญ่ไม่ไหว ไม่เพียงเท่านั้น ยังเป็นจำนวนรอบที่ขึ้นเตียงไม่เคยต่ำกว่าห้า ปลายฟ้า ชนารักษ์ เด็กสาวอายุเพียง19 ปีที่หน้าตาราวกับเด็กมัธยมก็จริง แต่นมเหมือนปริญญาเอก ใครเห็นต่างจู๊!ปากมองแถบเหลียวหลัง เธอเพิ่งเรียนจบมัธยมกำลังจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย แต่ทว่ากลับถูกแม่เลี้ยงส่งมาเป็นตัวประกัน เพื่อจะขัดดอกที่กู้ไว้กับโอฬาร “คุณโอฬารคะ ฉันขอพลัดอีกหน่อยได้ไหม” สุนทรีย์ สาวใหญ่ที่มาจับพ่อของปลายฟ้า เพื่อหวังสมบัติเพราะพ่อของปลายฟ้า เดิมทีเป็นนักธุรกิจร่ำรวย หลังจากแม่ของปลายฟ้าตายก็กินเหล้าหัวราน้ำ จนเจอกับสุนทรีย์ที่คอยปอกลอกจนหมด เหลือแต่ตัวแถมยังต้องป่วยกระเสาะกระแสะอีกต่างหาก “ไม่ได้ แกผลัดฉันมากี่หนแล้ว ที่แกบอกกู้ไปลงทุน คงไม่ใช่ไปทำหน้า ไปซื้อกระเป๋าอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ที่ฉันให้แกพลัดมาก็มากพอแล้ว พรุ่งนี้ถ้ายังไม่มีคำตอบที่ดี แกเตรียมตัว” โอฬารบีบใบหน้าที่ทำมาแล้วแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมของเธอแล้วสะบัดลง

คำโปรย เมื่อเธอต้องทดแทนบุญคุณตั้งแต่อายุ 18 กับคำสั่งเสียสุดท้ายของบิดา ‘ดูแลคุณลีอันโดรให้ดี’ นั่นทำให้เธอติดแหง็กอยู่เป็นสาวใช้ข้างกายที่กระทั่งถุงยางก็ต้องไปซื้อให้ แนะนำเรื่อง ลีอันโดร ลอเลนโซ หนุ่มลูกครึ่งไทยสเปน ที่เป็นพี่ชายคนโตของตระกูลลอเลนโซ รับหน้าที่มาดูธุรกิจมืด แต่แบบว่ามืดมนมาก เพราะเป็นธุรกิจกลางคืน ทั้งผับ บาร์ เลาจน์ อาบอบนวด รวมทั้งบาร์โฮสที่เป็นธุรกิจใหม่กำลังมาแรงและเขาก็จับตลาดด้านนี้ด้วย บุคลิกเงียบขรึม ฉลาดเจ้าเล่ห์ และทันเล่ห์เหลี่ยม รวมอยู่ในบุคคลคนเดียว ซึ่งภายนอกไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขา หากแต่มีเพียงอิสตรีเท่าที่รับรู้ว่าเขาเร่าร้อนแค่ไหนยามโยกย้ายอยู่บนเตียง เขามีพี่น้องสองคน และน้องชายสุดเท่ห์สเปกสาวในฝันได้รับสืบทอดธุรกิจสีขาวที่เจิดจรัสในยามกลางวันไปแทน คือ เฟลิเป ลอเลนโซ ชายที่เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ด้วยบุคลิกตลก เข้ากับคนง่าย มีอารมณ์ขัน และที่สำคัญหว่านเสน่ห์ไปทั่ว จนต้องให้พี่ชายตามเก็บขี้เก็บเยี่ยว ลินลนา หรือ สองหนุ่มเรียกว่า ลิลลี่ เด็กสาววัย 18 ปี หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่เขาทั้งคู่รู้ดีหากแม่คุณใส่ชุดเซ็กซี่ก็ทำเอาน้ำลายของสองหนุ่มลูกครึ่งสเปนไหลย้อย แต่เด็กในบ้านย่อมเป็นเด็กในบ้าน ห้ามล้ำเส้นเกินขอบเขต เนื่องจากอมร พ่อบ้านคนเก่าที่โรคมะเร็งตับคร่าชีวิตไปก่อนวัยอันควร ทำให้สองหนุ่มกลายเป็นผู้ปกครองของเด็กสาว แต่ทว่าอยู่ในฐานะไม่คล้ายจะเป็นคนรับใช้ หรือเจ้านาย เพียงแต่หน้าที่เดียวที่เธอต้องทำคือ ทำตามคำสั่งของลีอันโดร...หรือเธอชอบเรียกว่า ‘อันโด่โด่!’ เวลาเขาสั่งเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่น... ซื้อถุงยาง เช็ดคราบอสุจิ เอากางเกงในไปซัก ซึ่งมันก็ม้วนเป็นเลขแปดทุกครั้งที่เธอเข้าไปจัดการ แล้วอีชุดเมดญี่ปุ่นสั้น ๆ เสมอ…จิ๊มิ๊..เนี่ยไม่รู้จะให้เธอใส่อะไรนักหนา หากไม่ใส่ถุงน่องกับกางเกงซับในละก็เปิดหมดไปแล้ว ในใจก็อยากตะโกนใส่หน้า... ‘แก้ผ้าเลยไหมคะ!!’ แต่กลัวคำตอบที่ได้จากใบหน้านิ่งเหมือนชีวิตนี้เกิดมาจากหิน เพราะทำเป็นอยู่หน้าเดียวจะตอบว่า ‘เอาสิฉันก็อยากดูของแปลก’ คอยดูเหอะ เรียนจบเมื่อไหร่จะออกจากบ้านไปหางานทำข้างนอกเลยคอยดู!!!

คำโปรย… ในเมื่อความรักมันห่วย ก็หากล้วยอันใหม่...สวดมนต์แล้วไม่รุ่งงั้นก็มุ่งกินเหล้าแล้วเคล้าค...เอ่อ...คลึงก็แล้วกัน

คำโปรย เจ็บกว่าการถูกหลอก คือเชื่อมาตลอดว่าถูกรัก อดีตที่แสนเจ็บปวด ทำให้เธอครองตัวเป็นโสด กับลูกชายที่ไม่รู้กระทั่งชื่อของพ่อ เธอมอบความรักให้กับลูกอย่างดี แต่เมื่อเขาพบเธออีกครั้ง เธอรู้สึกว่ากำลังจะเสียบางอย่างไป แนะนำเรื่อง วราภัค ชมม์ชนก น้องใหม่ในบริษัทเข้ามาเป็นดาวของแผนกบุคคล ภายใต้บังคับบัญชาผู้จัดการแผนกรูปหล่ออย่าง ศุภโชค แต่ด้วยความไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมจึงหลงคารมเป็นคนคั่นเวลาของเขามานานถึง 7 ปี ภายใต้ความสุภาพแสนดีนั้นแฝงไปด้วยความต้องการบางอย่างในตัวเธอ ที่เหล่าหนุ่ม ๆ หลายคนนั้นหมายปองอยากครอบครอง แต่ไม่เคยมีใครได้มันไปแม้แต่ศุภโชคก็ตาม จนเมื่องานเลี้ยงบริษัท ที่มีเซอร์ไพร์ใหญ่ ในตอนที่มีวิดีโอพรีเซนเทชั่น สารภาพความในใจของเขา เธอใจสั่นและพร้อมจะ Say yes... แต่ทว่าถ้อยคำสุดท้ายนั้นทำให้เธอถึงกับกำหมัด “ขอบคุณคุณนวลวรรณ ที่อดทนกับคนงี่เง่า จนทำให้เรามีวันนี้” ‘นวลวรรณ!’ เธอมองหน้าชายหนุ่มที่พร่ำบอกว่ารักเธอคนเดียวมาตลอด 7 ปีด้วยเครื่องหมายคำถาม “ไอ้เหี้ย!” เสียงที่ไม่ดังมากและก็ไม่เบาจนเกินไป คนที่ไม่ได้หูหนวกอย่างศุภโชคที่ยืนด้านข้างเธอต้องได้ยินแน่นอน เจ็บที่โดนคนรักหักหลังก็หนักแล้ว เมื่อเธอที่คิดน้อยไปมีวันไนท์กับชายแปลกหน้ารูปหล่อ พ่อรวยหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากประชดชีวิต “คืนนี้ไปกับฉันไหม...ฉันอยากลองสดแตกในสักครั้งในชีวิต” เมื่อเธอตั้งใจมอบของที่หวงแหนที่สุดให้กับชายที่คิดว่ารัก แต่สุดท้ายคือคำลวง เธอก็ให้สิ่งนั้นกับใครก็ได้ ชวกร หมอหนุ่มเพลย์บอยผู้รักสะอาดเป็นที่สุด แต่เมื่อสาวสวยน่ารัก ‘ชวนเอา’อย่างเปิดเผย ทำให้ความรู้สึกอยากป้องกันนั้นลืมสิ้น เขากินเธอครั้งแล้วครั้งเล่า กินจนอิ่มหนำเมื่อรู้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอ มันยิ่งสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้เขาเป็นอย่างยิ่ง “คะ...คุณ...ฉัน...ฉันขาสั่น” “อดทนหน่อย...ฮึบ!!” เขารู้สึกตกหลุมรักร่างกายของเธอในครั้งแรกที่ร่วมรักกัน และต้องการเธอไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จักเบื่อ แต่เมื่อหมอหนุ่มตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ร่างที่เขารักมาตลอดทั้งคืนก็อันตรธานหายไปแล้ว... เขาไปผับเดิมซ้ำ ๆ เพื่อรอพบเธอแต่ก็ไม่มีวี่แวว จนในท้ายที่สุดก็เลิกไปที่นั่นแต่กลับไม่เคยลืมเธอได้ลง ผ่านมา 6 ปีที่หน้าโรงเรียนหลานสาวคนสวย เขาได้พบกับเธออีกครั้ง ‘แต่เธอมากับลูกชาย!’ ผู้หญิงที่ไม่รู้กระทั่งชื่อ แต่โดนเขากินจนอิ่มหนำคืนนั้นทำให้เขาจดจำได้ดี “พ่อของเควินเป็นใคร” “เควินไม่มีพ่อ ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว” “ถ้าไม่มีพ่อแล้วลูกจะเกิดมาได้ยังไง” “....” คำถามนี้สะเทือนใจคนเป็นแม่อย่างวราภัคที่สุด เธอไม่ได้อยากเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เรื่องของเธอกับเขามันเกิดจากความผิดพลาดของเธอเอง

คำโปรย เจ็บกว่าการรักคนที่เขาไม่ได้รัก คือ พยายามให้เขารักตอบ การแต่งงานที่เดิมพันด้วยความรักลงท้ายด้วยการหย่า อยู่กับคนอื่นแสนสุข อยู่กับเธอแสนเศร้า ‘เจ็บกว่าเขาไม่รัก คือ เรารักอยู่’ บทนำ เมริษาหลงรักรุ่นพี่นักเรียนแพทย์ จนวันหนึ่งบังเอิญได้ไปอยู่ในวันที่เขาโดนบอกเลิก เธอสงสารและคอยตามดูแล จนคนคิดว่าตัวเธอนั้นเป็นมือที่สาม แต่เมื่อรุ่นพี่กลับมายิ้มได้อีกครั้ง เธอขอยืนข้างเขา ขอรักเขาแต่ก็ได้รับคำเตือนจากแฟนเก่าเมื่อเธอคิดแต่งงานแทนที่แฟนเก่า เมริษาเชื่อว่าตัวเองจะทำให้พี่มาวิน มีความสุขได้ จนเมื่อเวลาผ่านเขาเอาแต่ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายยามอยู่กับเธอ จนวันที่เธอคิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เมื่อเขายิ้มอย่างเต็มความสุขให้กับเพื่อนและแฟนเก่าได้ แต่กับเธอไม่เคยมีความรู้สึกนั้น เธอตัดสินใจหย่าจากทั้งที่ยังรักเขาเต็มหัวใจ และเขาก็ไม่รั้ง ทั้งที่ใจก็เจ็บปวด อยากให้เธออยู่แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร จนเวลาผ่านไป 5 ปีหลังหย่ากลับมาพบกันอีกครั้ง เมริษากลายเป็นคนเข้มแข็ง แต่มาวินคนเย็นชานั้นกลับหวั่นไหวกับทุกสิ่งเกี่ยวกับเธอ กระทั่งคนที่นั่งใกล้เธอเขาก็รู้สึกไม่พอใจ

คำโปรย ชีวิตสะใภ้ ‘รอง’ รองมือรองเท้าสกุลผู้ดีเก่า แม้แต่สามียังเมินเฉยให้คนทั้งครอบครัวดูถูก เขาแต่งกับเธอเพราะต้องการประชด แต่เธอแต่งกับเขาเพราะว่ารัก แนะนำเรื่อง พ่อเธอเคยด่าว่าเธอโง่ ที่มาแต่งงานกับตระกูลผู้ดีเก่าคนไทยที่ชอบแบ่งชนชั้น ยอมทิ้งชีวิตคุณหนูห้าตระกูลจางแห่งเมืองเซินเจิ้น ที่มีธุรกิจใหญ่ในเมืองแห่งนี้ เธอยอมตัดขาดกับครอบครัว มาแต่งงานกับผู้ชายที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น คลั่งรักจนใครก็ทัดทานไม่ได้ ในวันแต่งงานไม่มีญาติฝ่ายเธอมาร่วมยินดีแม้แต่คนเดียว มีเพียงเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวที่เป็นเพื่อนคนไทย ชื่อว่าน้ำมนต์ แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่เธอคิดว่าจะสามารถมัดใจเขาได้ และเปลี่ยนเขากลับมาให้หลงรักเธอแบบที่เธอหลงรักเขา ตลอดสองปี เธออยู่อย่างเงียบสงบ และเจียมตัวเสมอปล่อยให้คนทั้งตระกูลชโลธรดูถูกว่าเป็นคนไร้หัวนอนปลายเท้า คิดจะมาจับคุณชายรองของชโลธร ที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลลำดับที่สอง แต่เมื่อเธอแต่งงานได้ไม่นาน ความลับของสามีก็เปิดเผยออกมา เขาแต่งงานกับเธอ เพราะพี่ชายคนโตนั้นแต่งงานกับอดีตคนรักของเขา เพราะกลัวเรื่องอื้อฉาว ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสามีจะเป็นประเด็นนินทาในหมู่สังคมไฮโซ ที่ร่วมใช้ภรรยาคนเดียวกัน และชื่อเสียงของตระกูลที่สั่งสมมาจะแปดเปื้อน แต่เมื่อพี่ชายอายุสั้น จากไปด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งให้พี่สะใภ้ของตระกูลที่เพิ่งรู้ตัวว่าท้อง เมื่อตอนหลังจากงานศพพี่ชายของเขาเป็นหม้ายผัวตาย ท่าทางที่เขาใส่ใจดูแลพี่สะใภ้เป็นอย่างดี จนทำให้คนในบ้านเริ่มซุบซิบนินทา และเป็นที่มาของเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน สปอยล์...! “ถ้าคุณไม่ยอมรับผิดและขอโทษรัชนี และขอโทษคุณปู่เราก็หย่ากันเลือกเอา” ดั่งฟ้าฟาดลงกลางใจ ความอดทนคุณหนูห้าแห่งตระกูลจางสิ้นสุดลง พร้อมกับยื่นเอกสารหย่าและเงื่อนไขที่ทำให้เขาคาดไม่ถึง เธอไม่ยอมก้มหัวให้ใคร และไม่เคยขอโทษในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คิดจะเล่นกับคนอย่างเธอ...มันเร็วไปสิบปีแม่ชะนีผัวตาย! ในเมื่อชื่อเสียงที่หวงนักหวงหนานั้น แปดเปื้อนเพราะสะใภ้สุดโปรดเล่า จะเป็นอย่างไร...!

ไม่รัก...กระซิบเบา ๆ ก็เจ็บ ของขวัญแต่งงานของเธอ คือทะเบียนหย่า “เซ็นซะแล้วเธอจะเป็นอิสระจากฉัน” อ้อ...ก่อนไปเดี๋ยวจะสงเคราะห์เรื่องอยากมีผัวจนตัวสั่นให้ ไม่ต้องถอดชุด แค่เอากระโปรงขึ้นก็พอ… คืนวันแต่งงานที่เป็นความฝันของผู้หญิงทุกคน แต่มันคือฝันร้ายของพินดารา หญิงสาวที่อาศัยอยู่บ้าน 🌟 เพียงภัทรา 🌟 ในฐานะหลานของคุณหญิงวาดนภา ด้วยความกตัญญูของเธอ เธอจึงตกปากรับคำผู้มีพระคุณที่ขอให้เธอแต่งงานกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่าน ส่วนว่าที่สามีกลับยื่นข้อเสนอให้เธอเป็น ใบหย่าหลังจากพิธีแต่งงานจบสิ้นในทันที คราแรกเธอตกใจไม่น้อย แต่เมื่อเขาไม่ได้รัก ฝืนไปรังแต่จะเจ็บปวดใจ เธอเพียงแค่ต้องรักษาสถานะภรรยาของเขาจนกว่าวันที่คุณหญิงวาดนภาเสียชีวิต แต่เขาไม่ใช่คนที่ใจดีนัก หลังจากเซ็นใบหย่าเขาได้ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอไปด้วย ทั้ง ๆ ที่เธอและเขาตกลงกันแล้ว หากเธอได้แต่เก็บความเจ็บปวดนี้ไว้เพียงคนเดียว ร่างที่ไม่ไหวติงยามที่เขาเคลื่อนกายเข้าหาเธอ กระทั่งการเล้าโลมอย่างที่ควรจะเป็น เขาก็ไม่สนใจ ความเจ็บนี้เธอได้แต่กัดฟันให้มันผ่านไป เป็นนานกว่าค่อนชั่วโมง ใช่นี่มันคือฝันร้าย ขอแค่ให้มันเป็นฝันร้ายของเธอในคืนแต่งงาน แค่คืนนี้เท่านั้น หลังจากงานศพคุณหญิงวาดนภาเสร็จสิ้นลง เธอก็เก็บของออกจากบ้านไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้เอาสมบัติใดติดตัวไปเลย นอกจากใบปริญญาที่เธอแลกมันมาด้วยการแทนคุณที่แสนเจ็บปวด เธอมองใบปริญญานี้ด้วยความรวดร้าวในจิตใจ เธอถือมันไว้แน่น ราวกับกลัวว่ามันจะหายไป ก้าวย่างที่เดินออกจากบ้านเพียงภัทรา ราวกับวิญญาณเธอได้หลุดจากร่าง ไม่มีความอาลัยใด ไม่มีความอยากได้สิ่งใด มีเพียงความขยะแขยง น่ารังเกียจ แค่คิดถึงก็แทบจะคลื่นไส้ออกมา สปอย... “จะไปไหน” เสียงเข้มที่กำลังมองไปยังร่างที่กำลังเดินออกไปจากประตูบ้านหลังใหญ่ เมื่อจัดการธุระของตนเองเสร็จแล้ว “กลับ” เธอพูดสั้น ๆ แม้ไม่ได้พบกันมาเกือบปี แต่ว่าเมื่อเห็นหน้าเขาความเจ็บแปลบในจิตใจของเธอก็ผุดขึ้นอีก เขาคือฝันร้ายของเธอ ที่มักทำให้เธอต้องสะดุ้งและเอามือคลำที่ท้องน้อยเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมเสียดแทงเข้ามา กว่าจะผ่านวันคืนเลวร้ายนั้นมาได้ เธอต้องเยียวยาจิตใจอยู่นาน “ฉันบอกให้เธอกลับแล้วหรือไง” เสียงเข้มกดต่ำลงเมื่อเธอทำอวดดีไม่สนใจเขาเลยสักนิด “อะไรที่ไม่ใช่ธุระ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอีกต่อไป” “เนรคุณ...!” “ฉันแทนคุณจบตั้งแต่ได้ใบหย่า...” “อ้อ...ได้ฉันเป็นผัวแล้วก็สมใจอยากสินะ...ผ่านมาเกือบปีนี้ได้ผัวมากี่คนแล้วล่ะ คงจะลีลาดีขึ้นไม่แข็งทื่อเป็นท่อนไม้แล้วสินะ” สายตาดูถูกดูแคลนสาดมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างประเมินค่า เหมือนสินค้าชิ้นหนึ่ง แต่ดูแล้วน่าจะไร้ราคาเสียมากกว่า แม้ใจลึก ๆ แล้วเขาก็ต้องการเธอ แต่คนอย่างเขาไม่ชอบการโดนดูถูกและเหยียดหยาม “จะแข็งจะอ่อนก็ไม่เกี่ยวกับคุณแล้วค่ะ คุณก็แค่คน ‘อื่น’...สำหรับฉัน” “งั้นก็ลองนอนกับคนอื่นดูหน่อยไหม ว่าจะเร้าใจหรือเปล่า”

ของขวัญหลังคลอดลูกคือทะเบียนหย่า พร้อมกับข้อเสนอค่าเลี้ยงดูเดือนละ 20,000 เพื่อเขาจะไปแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเลือก เธอยิ้มแล้วเซ็นให้ทันที พร้อมกับข้อเสนอใหม่ คือไม่มีสิทธิ์ใดในตัวลูกของเธอเด็ดขาด เธอสงสัย ที่เขาเปลี่ยนไปหลังจากเธอท้อง เมื่อก่อนเคยเก็บโทรศัพท์ไม่ให้เธอจับ อยู่มาวันหนึ่งเขาก็หยิบโทรศัพท์มาให้เธอใช้ เธอเห็นรูปผู้หญิงมากมายในโทรศัพท์ของเขา เมื่อถามเขาก็บอกปัด แต่เซ้นส์ผู้หญิงมันแรง เธอถามว่าเมื่อไหร่จะพาไปแนะนำให้ครอบครัวรู้จัก เขาบอกว่าไม่พร้อม เธอรับรู้ว่า เขานอกใจ เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทน กอดใบทะเบียนสมรส จนคลอดลูกออกมาเป็นฝาแฝดน่ารักชายหญิง แต่เขา ขอเธอหย่าหลังจากเธอฟื้น เธอหาคำตอบว่าเธอผิดอะไร เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอทำอะไรผิด แต่เธอเลือกที่จะยอมปล่อยเขาไป แล้วให้เขาเลิกยุ่งกับชีวิตเธอ "แต่เขาผิดสัญญา" เมื่อเธออัปคลิปลูกขึ้นโซเชียล เรื่องราววุ่นวาย ก็เกิดขึ้นทันที "ผมขอพบลูกได้ไหม" "ไม่ใช่ลูกคุณ" "คุณทำคนเดียวไม่ได้หรอกนะ" "ฉันจะท้องกับหมาที่ไหนสักตัวก็ได้ ที่ไม่ใช่คนชั่วอย่างคุณ" "กลับไปทำลูกเอาเองเถอะ"