ไม่นานนักมีนาก็ถือถาดพร้อมกาแฟสองแก้วเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ มือเล็กผลักบานประตูออกช้าๆ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้หัวใจเธอรู้สึกไม่พอใจแต่ไม่ได้เกิดการเกลียดชัง แต่เพียงแค่รู้สึกไม่พอใจแบบที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เมื่อเห็นมิ้งกำลังนั่งไขว่ห้าง พรีเซนต์งานด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แววตาหยาดเยิ้มทอดมองสายธารราวกับกำลังยั่วยวน ส่วนสายธารก็ยิ้มบางๆให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยเช่นกัน ดวงตาคมที่เคยเย็นชากลับเธอ แต่ตอนนี้กับมีแววพอใจชัดเจน
มีนากัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกขมขื่นที่ตีตื้นขึ้นมาในอก เธอจึงเคาะประตูเบาๆ ให้ทั้งคู่รู้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงแค่สองคน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ”
เสียงของเธอแผ่วเบา แต่กลับทำให้สายธารละสายตาจากมิ้งมามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจคนตรงหน้าอีกครั้ง ราวกับเธอเป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตน
“กาแฟค่ะ”
มีนาวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเขาและมิ้งด้วย
