และแล้วก็ถึงวันออกเดินทาง โชคดียิ่งนักที่อากาศแจ่มใสไร้เมฆหมอก จางลี่ซือขึ้นรถม้าที่ถูกสร้างอย่างดีจากไม้แกะสลักวิจิตงดงาม อีกทั้งยังตกแต่งภายในด้วยผ้าเนื้อดีซึ่งหาซื้อได้ยากยิ่ง แน่นอนว่าราคาก็ย่อมสูงไปตามความหายากนั้น
นี่ก็เดินทางมาได้สักพักหนึ่งแล้ว นางเปิดหน้าต่าง เก็บผ้าม่านให้สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์แล้วยื่นมือออกไปสัมผัสกับสายลม อีกไม่นานนางก็จะได้เหยียบแผ่นดินเมืองหลวงแล้ว ทั้งตื่นเต้นและเศร้าใจยิ่งนัก…
…เจ้าพวกนั้นจะรอข้าอยู่หรือไม่…
“คิดสิ่งใดอยู่จึงหงอยเหงาเช่นนั้น?”
“ว้าย! หยางอ๋อง หม่อมฉันตกใจหมดเพคะ”ในขณะที่กำลังคิดใจลอยไปไกลนั้นอยู่ดี ๆ เสียงนุ่มทุ้มของอันตงหยางก็ดังขึ้น บุรุษควบม้าเข้ามาใกล้นางทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ยังอยู่หัวขบวนอยู่เลย
จางลี่ซือยิ้มหวานออดอ้อน แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดอันตงหยางจึงควบม้ามาหานางแต่ก็ถือโอกาสใช้จังหวะนี้ออดอ้อนเสียหน่อยจะเป็นไรไป ชะโงกหน้าออกไปน
