My Accident Babies

Chapter Two: Positive

Phoebe

Mabigat ang talukap ng mata ko ng pilitin kong magmulat ng mata. Agad akong sinalubong ng silaw sa liwanag. Gaano ba ko katagal nakatulog? Nakangiwi akong nagpumilit bumagon. 

Nasobrahan nanaman ata ako sa pagod. Kakaiba ang pakiramdam ko, sanay nakong mahimatay dahil sa sobrang pagod, pero ngayon may hindi pamilyar na opakiramdam akong nararamdaman. 

"Argh... " I still feel tired. Nang tuluyan nakong makabangon ay nakasalubong ng mata ko ang papasok na si Kim. Nasa School Clinic pala ako. Nginitian ko siya pero diretso lang ang tingin niya at ibinaba ang bag ko at bag niya sa maliit na upuan sa gilid. 

Nailang ako nang ilang minuto na ang nakalipas pero hindi parin siya nagsasalita. Galit parin ba siya dahil sa pang-aasar ko kanina?

"Kim what's wrong? Bakit ganiyan itsura mo nakakatakot ka kapag tumatahimik ka na ng ganiya... M-may anngyari ba?" mahinahon kong tanong sakaniya. Mula sa pagkakayuko, nag anagat siya ng tingin saaakin at matapang na sinalubong ang mga mata ko. 

"Let me ask you that question instead Phoebe... May nangyari ba?" Halos manlaki ang mata ko nang sunod-dunod na luha ang pumatak sa mga mata niya. 

"Hey.. Kim, What's wrong?" naguuluhan ko paring tanong sakaniya. Mula sa mata ko ay nagbaba siya ng tingin sa... tiyan ko?

"You told me that you broke up with that bastard because you cant give yourself to him... And then now, you're pregnant with his child? At wala kang balak sabihin sakin na nagkaayos na kayo? Pero bakit kanina, parang gindi naman? Harap-harapan kang niloloko ng Michael na yun pero pumayag ka apring makipag ayois sakaniya??? Just what the fuck is wrong with you Samantha!!" punong-puno ng galit niyang sigaw na halos mapuno ng galit niyang boses ang buong clinic.

"B-Buntis?" Tulala lang akong nakaingin sakaniya, umaasang nagkamali lang siya ng sinabi, na nadala lang siya ng galit niya... kasi, hindi pwede yun. Ha ha, Anong Buntis... 

"Hey Kim... Don't joke around like that. It's not funny." 

"I wish I am still joking right now... You're pregnant Phoebe. One month at wala manlang akong kalam-alam." I cover my mouth and stared at her. Mabilis na nagtubig ang mga mata ko. 

What is this? 

Me? Pregnant? No...

Napapikit ako at sa hindi ko maipaliwanag na dahilan biglang pumasok sa isip ko yung mukha ng lalaking nakasama ko nung gabi yun.. No. It can't be right? Bakit hindi sumagi sa isip kong maaring may mabuo sa pagkakamaling nagawa kom Nanginginig ang buong katawan ko,  maisip palang na nagbunga ang kasalanang nagawa ko.

Paano na?... No, hindi pako handa. Anong alam ko sa pagiging Ina. No... At isa pa, this is not a human yet. One month palang daw... so posible pang

"Abortion..." kusang lumabas sa bibig ko ang tungkol doon. Gulat akong napahawak sa namamanhid kong pisngi. Galit na umiiyak si KIm sa harapan ko. 

"How dare you think like that? Walang kasa;anan yung nabuo diyan Phoebe. Sa inyong dalawa ikaw at si Michael ang may kasalanan... You dissapoint me, You want to kisll your own child? Are you crazy?" 

Kill... My Child? My Baby...

How dare you Phoebe.. How dare you think like that? Ang sama-sama ko.. I'm sorry... sorry... "I'm sorry." Nanginginig ang kamay kong humawak sa tiyan ko. Oh gosh, I'm sorry... Mama is sorry baby.

"H-hindi ko sinasadya... Mama is sorry Anak. I'm sorry Baby.. K-kim... K-kim h-hindi ko sinasadya.. Ang sama ko.. ang sama-sama ko.. Nabigla lang ako, na-natakot lang ako... Sorry... Sorry.. " Hindi ko alam kong gaano ako katagal umiyak. Mabigat ang mga mata ko nang magising ulit ako. 

"Nawalan ka ng malay kakaiyak... Uminom ka muna ng tubig. Masama sayo ang ma-dehydrate. May masakit ba sayo? Tatawag ko yung Nur-" 

"I'm Sorry Kim. It's all my fault, Nabigla lang ako, takot na takot ako..." Muli nanamang nagbagsakan ang walang kaunusan kong luha ganoon rin siya. Mahigpit niya kong niyakap na naging dahilan nang mas lalo naminhg pag-iyak.

"Shh.. It's okay, I'm sorry too. Nainis lang ako, Naglit labg ako kasi wala akong ala, I'm sorry. Alam kong natakot ka lang, kaya pasensiya na at mas lalo kitang tinakot... I'm sorry huh? I'm sorry..." Madiin akong napakapit sakaniya at muling umiyak. 

No.. I'm gratefull that you're here.. Thank you really. 

"Paano mo sasabihin kay Michael?" huh? 

"Bakit ko sasabihin sakaniya?" Nagkatitigan kami and I just realized that... I never tell her what happened to me month ago.

"Don't tell me..." napayuko ako sa mariing pumikit.

 "Goodness Phoebe! Anong balak mo ngayon? Do you know where he live? Or his name ?" Umiling ako at muli nanamng naluha. 

Right... I don't know anything about him excepy for his face na nakita ko sa isang litrato. But.. it's getting blurry to my memory now, hindi ko na malinaw na naaalala ang mukha niya. 

Pero bakit ko sasabihin sakaniya? Ako ang nagkamali. Ako lang. Hindi pwedeng madamay siya, paano kung nmay pamilya na pala siya? Girlfriend? No.. Ayokong sirain ang buhay niya. 

Kaya kong mag-isa. 

"Okay, okay I wont ask again. I understand, It's a one niht stand and you don't want to ruin his life cause your thinking that this all your fault at ayaw mong mandamayng iba..." kunot noo akong tumitig sakaniya, nakababasa ba siya ng isip?

"No I can't reaad your mind. Masyado lang kitang kilala. Don't worry okay, I wont leave you, magkasama nating haharapin to. Just worry about yourself nd to our future angel, ako nang bahala sa school and sa mga loads mo sa company, I'll ask my Dad to help us okay?" 

"What did I do in my past life to deserved someone like you as my sister? I don't know what to do kung wala ka para sampalin ako.." She frowned and I hugged her. 

To my child, patawarin mo si Mama kung pagkakaitan kita ng karapatang makilala ang Daddy mo. Pasensiya na anak, kasalanan ni Mommy lahat, pero wag kang mag-alala mamahalin kita ng higit pa sa isang Mommy at Daddy.. I will give everything to you.  

;(