บทที่ 5
1381 Words
บทที่ 5
[prik thai part]
หลังจากที่ฉันเดินไปสั่งข้าวมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง ซึ่งในโต๊ะก็มีทั้งพี่เธียรยัยสวย พี่ทามไทยัยน้ำพิ้งค์ แล้วก็มีพี่แปลนกับพี่ตฤณเป็นกองเชียร์อันดับหนึ่งของฉันในการจีบพี่โยธานั่งร่วมอยู่ด้วย ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ ยกเว้นพี่โยธาที่นั่งเล่นโทรศัพท์ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เขานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ทั้ง ๆ ที่ข้าวยังเต็มจานแบบนั้น เป็นเพราะว่ารอกินข้าวพร้อมฉันอย่างที่ฉันได้สั่งไปก่อนหน้านี้หรือเปล่า
ถ้าใช่ ฉันก็เขินอยู่นะ ^^
แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังเขินและกำลังเดินใกล้จะไปถึงโต๊ะในอีกไม่กี่ก้าวแล้วอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีนังผู้หญิงหน้าตาสวยแต่น้อยกว่าฉันเดินไปหาพี่โยธาที่โต๊ะ แล้วประเด็นคือนังผู้หญิงคนนั้นนางยิ้มให้ว่าที่แฟนของฉันด้วย
หน่อย~ ยัยนั่นเป็นใครกัน!
ตุบ!
ฉันกระแทกจานข้าวลงบนโต๊ะอย่างตั้งใจ หลังจากที่เดินมาถึงโต๊ะแล้ว ก่อนจะตวัดสายตาจ้องผู้หญิงที่ยืนยิ้มให้พี่โยธาอย่างไม่พอใจ
“เธอเป็นใครเหรอ มีธุระอะไรกับแฟนฉันหรือเปล่า"
"หึ เอาวะ น้องพริกไทยของพี่สู้เขาน้อง" อันนี้เป็นเสียงของพี่แปลนที่นั่งข้างๆ พี่โยธาว่าขึ้น ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่แปลนกับพี่ตฤณเป็นกองเชียร์ของฉัน และใช่ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรเกี่ยวกับพี่โยธาพวกพี่เขาก็จะเชียร์ออกนอกหน้าเสมอ เห็นดีเห็นงามกับฉันไปหมด
"เธอเป็นแฟนพี่โยธาเหรอ" ผู้หญิงคนนั้นหันมาถามฉัน แต่ให้ตายเถอะฉันเกลียดสีหน้าที่ยัยนี้ใช้ถามฉันมากเลย แลดูเหมือนกลั้นขำที่ฉันบอกว่าเป็นแฟนพี่โยธา
"ไม่ใช่หรอกครับ" แต่นั่นแหละยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบนังผู้หญิงหน้าตาสวยน้อยกว่าฉัน พี่โยธาก็ชิงตอบขึ้นมาเสียก่อน เลยทำให้ผู้หญิงที่เข้ามาคุยกับพี่โยธาแอบทำสีหน้าแสยะยิ้มให้ฉันมากกว่าเดิม
เหอะ! ขำมากเหรอยะ!
"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ คนไม่ใช่แฟนที่ไหนเขาจะยอมรอกินข้าวด้วยกัน"
ฉันว่าพร้อมพยักพเยิดหน้าไปที่จานข้าวของพี่โยธาซึ่งยังมีข้าวเต็มจานในสภาพที่เด็กอนุบาลก็ดูออกว่าที่เขาไม่ยอมแตะข้าวในจานก็เป็นเพราะว่ารอฉันมานั่งกินข้าวด้วยให้นังผู้หญิงสวยน้อยกว่าฉันดูได้กระอักเลือดเล่น ซึ่งพอนางดูแล้วก็แอบกัดฟันกรอดเลยทีเดียวที่คำพูดของฉันมันชัดเจนทุกอย่าง
ก็จะไม่ใช่อย่างที่ฉันว่าได้ไง ก็คนอื่นเขากินไปหมดแล้วเหลือเพียงเขากับฉันนี่แหละที่ยังไม่ได้กินข้าว ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารอกินพร้อมกันแล้วจะให้พูดว่าไง
"หึ พี่โยธาค่ะ เนยครีมไปก่อนนะคะ ไว้เนยทักหาตอนเย็นนะคะ"
ยัยเนยครีมแสยะปากให้ฉันก่อนจะพูดกับพี่โยธาในภายหลัง ฉันที่จ้องหน้ามันอยู่เมื่อกี้เลยกลอกตาเบะปากกลับไปบ้าง ทำเป็นพูดเสียงออดเสียงอ้อน ดัดจริตเหมือนชื่อเลย
"ครับ"
"ไปก่อนนะคะ พี่ๆ ทุกคน"
ว่าจบยัยเนยครีมบูดก็โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ฉันที่มองตามหลังยัยนั่นอยู่เลยตวัดสายตาหันมาจ้องหน้าหล่อของพี่โยธาต่อ ซึ่งคนถูกจ้องก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับตักข้าวเข้าปากทั้ง ๆ ที่ยังจ้องตาฉันกลับหน้าตาเฉย ฉันเลยเลิกสนใจพี่โยธาแล้วหันมากินข้าวของตัวเองแทน
เหอะ พอเป็นผู้หญิงคนอื่นแล้วพูดเพราะเลยนะ แถมยังปฏิบัติต่างกับฉันราวกับฟ้ากับเหว กับฉันคือเย็นชาได้ตลอดเวลาแต่พอกับคนอื่นคือทำตัวปกติ สองมาตรฐานชะมัด!
.
.
.
@ห้องสมุด
หลังจากที่พวกเราทุกคนทานข้าวเที่ยงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินมาพักสายตากันที่ห้องสมุดกันต่อ ฉันที่เห็นว่าพี่โยธาปลีกตัวเดินเข้าไปตรงชั้นวางหนังสือสักพักแล้ว ก็เลยเดินตามไปดูว่าเขาทำอะไรอยู่ ซึ่งเขาหายมาแอบยืนพิงชั้นวางหนังสือพร้อมกับอ่านหนังสือในมือนั้นเอง ฉันเลยค่อยๆ เดินเข้าไปยืนข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนเขา ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องของผู้หญิงคนนั้นที่มันกำลังคาใจฉันอยู่ตอนนี้
"ยัยผู้หญิงที่คุยกับพี่ที่โรงอาหารตอนเที่ยง เธอเป็นใครเหรอแล้วเข้ามาคุยอะไรกับพี่อะ"
"น้องสาวเพื่อนต่างคณะ" ตอบทันทีที่ถามนะแต่เป็นการตอบแบบไม่ละสายตาจากหนังสือ
เหอะ ที่แท้ก็น้องสาวเพื่อนนี่เอง แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นน้องสาวเพื่อนก็ตาม ในฐานะที่ฉันเป็นผู้หญิงเซ้นส์แรงฉันไม่ค่อยไว้ใจยัยผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่เลย แลดูหิวผู้ชายของฉันมาก
"เหรอ แล้วพี่สนใจยัยนั่นมากกว่าพริกหรือเปล่า"
"เปล่า..."
"เปล่าเหรอ แสดงว่าพี่รู้ว่ายัยนั่นกำลังจีบพี่อยู่"
"อืม" เหอะรู้ว่ายัยนั่นกำลังตามจีบเหมือนฉัน แต่ไม่ได้เฉยชาเหมือนที่ทำกับฉัน ยังไงกัน ชอบยัยนั่นเหมือนกันเหรอ
"พูดแบบนี้ พี่รู้ว่ายัยนั่นจีบพี่แต่พี่ทำตัวปกติ ไม่เหมือนที่ทำกับพริกเนี่ยนะ พี่สนใจเธอ..."
"ฉันไม่ได้สนใจทั้งสองคนนั่นแหละ" พี่โยธาตวัดสายตาพูดแทรกฉันหน้าเข้ม เหมือนกำลังรำคาญฉันเต็มที เขาจะรู้ไหมว่าไอ้การใช้สายตามองฉันแบบนั้นมันแอบทำร้ายหัวใจของฉันแค่ไหน ปากบอกว่าไม่ได้สนใจยัยผู้หญิงคนนั้น แต่การกระทำตอนนี้มันไม่ใช่เลยนะ กับผู้หญิงคนนั้นเขาไม่เห็นรำคาญเหมือนฉันตอนนี้เลย
"พริกถามพี่จริงๆ เถอะ เป็นแฟนพริกมันไม่ดีตรงไหน สำหรับพี่พริกไม่สวยเลยเหรอ พี่ถึงได้เมินพริกไม่เลิกเลย"
พรึบ!
เฮือก! ฉันแอบตกใจหน้าตื่น ที่จู่ ๆ พี่โยธาก็พลิกตัวมายืนคร่อมร่างกายของฉัน ทำให้ร่างกายที่สูงมากๆ ของเขากลบร่างบางของฉันที่สูงน้อยกว่าเขาไปซะมิดเลย แต่เหนือกว่าการยืนคร่อมกันแบบนี้ก็สายตาของเขาที่ใช้จ้องมองฉันตอนนี้นี่แหละ
"แล้วเธอชอบฉันตรงไหน ทำไมถึงได้ตามจีบฉันไม่เลิกทั้งๆ ที่ฉันก็แสดงออกว่าไม่ได้ต้องการเธอแบบนั้น" ชอบเขาตรงไหนเหรอ ฉันก็ชอบเขาทุกตรงนั้นแหละ และอีกอย่างหนึ่งฉันก็ไม่เชื่อด้วยว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน
"พริกชอบพี่ทุกตรงนั่นแหละ ที่สำคัญพริกไม่เชื่อว่าพี่ไม่ได้ต้องการพริก"
ฉันว่าพร้อมกับใช้สายตายั่วยวนขณะที่นิ้วมือก็เริ่มกรีดกรายบนแผงอกของพี่โยธา เป็นการสื่อสารที่เข้าใจง่ายที่สุดว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร
หมับ!
"เธอกำลังเล่นกับไฟอยู่รู้ตัวหรือเปล่า"
พี่โยธาว่าสีหน้าเข้ม นัยน์ตาคมดุจ้องตาฉันไม่วางตา เหมือนต้องการให้ฉันรู้ว่าอย่ามายั่วเขาถ้าไม่อยากโดนไฟคลอก แล้วไงล่ะ ฉันไม่แคร์คำขู่ของเขาหรอก อะไรที่เสี่ยงฉันชอบเสมอ เพราะฉันเองก็ชอบความท้าทายแบบเขาเหมือนกัน
ก็ตอนแรกและตอนที่ผ่านมาที่รู้จักกันฉันคิดว่าเขาเป็นพ่อไมโครเวฟมาตลอด ดูอบอุ่นใจดีถึงแม้ว่าจะหน้านิ่งก็เถอะ แต่มันคงผิดคาดไป ความจริงแล้วเขาไม่ได้เป็นคนอบอุ่นหรอกแต่เป็นคนอันตรายเหมือนไฟมากกว่า อย่างเช่นตอนนี้ที่เขาจ้องหน้าฉันอยู่ ถ้าพ่นไฟได้คงเผ่าฉันไปแล้ว
"เหรอคะ งั้นดีเลย พริกชอบเล่นกับไฟ"
จุ๊บ!
- Writer
