THE UNWANTED MARRIAGE, ASHLEY MONTEMAYOR

CHAPTER- 4

WALANG ideya si Ashley kung ano ang negosyo ng kaniyang asawa. Ayaw naman niyang magtanong dito lalo at hindi rin ito pala-salita. Laging tahimik at malalim ang iniisip. Isa pa, pinakasalan lang siya nito para makaiwas sa kahihiyan. Kaya wala siyang dapat asahan na ituturing siya nitong asawa.

Isang linggo na sila dito sa lugar na wala yatang katapusan ang pag-ulan ng snow. Kahit nais niyang lumabas at maglakad-lakad, ay hindi pwede dahil sobrang lamig. Wala rin kahit isang tao na makikita sa paligid; lahat ay nasa loob ng bahay. Kaya sa araw-araw, nakuntento na lang siyang tumanaw sa labas ng bintana.

At kaya sila naririto dahil honeymoon nila, pero hindi naman sila nag-uusap. Kapag nakikita niya ang asawa, nakasakay ito sa automatic wheelchair at agad ding umaalis. Nagsasabay lang sila sa oras ng pagkain dahil yun ang gusto nito. Hinahayaan siya nito sa mga gusto niya, pero pagdating sa oras ng pagkain, dapat magkasabay sila.

"Ashley, maghanda ka na at mamaya ay aalis na tayo-- dalawang oras mula ngayon."

"Ahm... pwede ko ba malaman kung saan tayo pupunta?" lakas-loob niyang tanong kay Atlas Froi.

"Pupunta tayo sa lugar na walang snow, yung makakalabas ka at magagawa mo ang bawat naisin."

"Ah, okay," mabilis niyang sagot saka humakbang na pabalik sa silid nila. Kahit paano nakaramdam siya ng kaunting kasiyahan na pinapahalagahan ng asawa ang damdamin niya.

Magkasama naman sila sa malaking kwarto at sa gabi, nasa magkabilang side sila ng kama. Double king size ang kama kaya malayo ang pagitan nila. Bukod pa roon, mayroon siyang nilagay na mga unan sa gitna. Sapagkat hanggang sa mga sandaling iyon, ang takot niya sa asawa ay nananatili sa kaniyang dibdib.

Sa umaga, pag gising nila, aalalayan niya itong sumakay sa wheelchair. Minsan siya na rin ang nagtutulak para lumabas sila at magtungo sa hapag-kainan. Pero sinasaway siya nito, hindi daw siya maid o staff upang pagsilbihan niya ito. "Asawa kita at ang nais ko ay masanay ka bilang Mrs. Atlas Froi Velasquez. May mataas na confidence sa sarili at kayang humarap sa kahit sino." Yon ang mga salitang isang beses lang nitong sinabi. Ngunit itinanim niya iyon sa isipan dahil ang ugali ng asawa ay isang beses lang magsalita at hindi na uulitin pa.

Nang matapos sa pag-iimpake, lumabas siya ng silid at hinanap ang asawa. Nakita niya ito sa harap ng fireplace, siguro nalalamigan at kumikirot ang mga paa. Ganun ang napanood niya sa isang movie; kapag sobrang lamig at dumaan sa surgery, ay kumikirot ang mga iyon.

Lumapit siya dito at lumuhod sa tabi nito, saka hinawakan ang isang paa at sinimulan iyon imasahe.

"A-Anong ginagawa mo?" nauutal na tanong ni Atlas Froi, bigla ang kakaibang init na nararamdaman niya mula nang lumapat ang palad ng asawa sa kaniyang hita. Tila binubuhay nito ang mga ugat niya at kapag ganito na ang sitwasyon kailangan niyang mag-release.

"Alam ko masakit ang mga paa mo dahil sa sobrang lamig. Kaya hayaan mong hilutin ko ang mga ito," wika ni Ashley, hindi din niya maipaliwanag ang kaniyang nararamdaman. Takot siya sa asawa at masama ang loob niya dito dahil sapilitan siyang pinilit na pakasalan ito. Pero kapag nakikita niyang nahihirapan at nagkukunwari na ayos lang, nakakaramdam siya ng bahagyang kirot sa dibdib. Siguro dahil siya ang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi pa rin ito nakakalakad.

"Ashley, enough! Hindi mo yan kailangan gawin at kung tapos ka nang mag-ayos ng mga gamit natin, tatawagan ko na ang mga staff upang isakay na ang lahat ng iyon." Kailangan ni Atlas Froi, dumistansya sa asawa sapagkat baka hindi niya mapigilan ang sarili; magawa niyang angkin ito na alam niyang labag sa kalooban nito.

"Sabihin mo kapag hindi na masakit," sa halip, iba ang sagot ni Ashley at saka nagpatuloy sa ginagawa. Itinaas niya ang suot nitong pajama upang mahilot niya ng maayos. Ngunit unti- unti umantak ang puso niya nang makita ang mahabang pilat. Naroon pa rin ang patunay na dumanas ito ng surgery at hindi napigilan tumulo na ang kaniyang luha. "I-I'm sorry," saka inayos ang pajama nito at nagmamadaling tumayo bago tumalikod at humakbang palayo.

Samantala, nakatitig lang si Atlas Froi sa likuran ng asawa. Muling pumasok sa isipan ang bilin ng kaniyang ina , "Son, ang pakiusap ko, mahalin mo at alagaan ang iyong asawa." Ang paulit-ulit na bumabalik sa kaniyang isipan.

Kinuha ang cellphone at tinawagan ang sikreto niyang mga bodyguard. At sinabing isakay na ang mga gamit nila; after one hour, aalis na sila. Saka pinuntahan ang asawa sa silid nila at naabutan niyang nakatanaw sa labas ng bintana.

Lumapit siya dito at tahimik na tumabi sa tinatayuan nito. Hanggang sa sulok ng kaniyang mga mata nakita niya itong nakatingin sa kaniya. Ganun pa man, hinayaan niya si Ashley kung kakausapin siya.

"Ahm... may nais lang akong taningin sa'yo?" kinakabahan si Ashley, pero kailangan niyang lakasan ang loob. Gusto lang niya na kahit konti, mayroon siyang alam sa pagkatao niya.

"Yes, go ahead."

"B-Bago nangyari ang a-aksidente, matagal na ba tayong magkakilala?"

"No, hindi kita kilala,” kaila niya sa asawa. “Pagkatapos kong magising mula sa surgery, saka ko lang nalaman na ikaw ang nakabangga sa akin."

"Sabi mo wala akong pagkakakilanlan matapos ang aksidente, pero paano nyo nalaman ni Doña Esmeralda ang pangalan ko?"

"Ahm... once na nakita ng tauhan ni Mama ang picture mo sa social media, mayroon nakasulat na Ashley. Kaya iyon ang pangalan na ginamit namin sa'yo.”

"I see," ang tanging sagot niya kay Atlas Froi, ganun pa man, bakit may pakiramdam si Ashley na hindi nagsasabi ng totoo ang asawa? Pero ano naman ang dahilan kung sakaling nagsisinungaling nga ito sa kaniya?

Tumunog ang cellphone ni Atlas Froi, nasa linya ang tauhan niya kaya agad na sinagot. Sinabi sa kaniya na pwede na silang bumaba at handa na ang sasakyan nila.

"Let's go," saka pinindot ang push button on at umandar agad ang automatic wheelchair. Ganun pa man, binagalan na lang ni Atlas Froi ang pagpapatakbo upang magawa na sumabay sa kaniya ang asawa. At naramdaman niyang humawak ito sa likuran ng wheelchair niya.

Maraming bumati sa kanila, mga taong nakasalubong nila, karamihan ay staff ng building ayon na rin sa uniform na suot ng mga ito.

"Bakit parang kilala ka ng mga tao dito?" curious na tanong ni Ashley, sino ba talaga ang asawa niya?

Pero hindi na nagawang sumagot ng asawa nang may lalaking lumapit sa kanila. At nasagot ang katanungan sa isipan nang marinig ang sinabi ng manager. Yumuko din ito sa asawa at malinaw niyang narinig na sinabi nito, ‘Bigg Boss.’ Ibig sabihin ang asawa ang may-ari ng building na ito at lahat ng mga staff ay tauhan nito. Ibig din sabihin, hindi ordinaryong negosyante lang ang asawa kundi maimpluwensyang tao?

Nagulat pa siya nang hawakan ng asawa ang kamay niya at iginiya na patungo sa exit door. Ang init ng palad nito ay nagbigay ginhawa sa kaniyang nilalamig na katawan. At saka lang niya naalala ang jacket ng asawa nakasabit sa likuran ng wheelchair.

"Sandali lang," pigil niya sa wheelchair at agad iyong huminto nang pindutin ng asawa ang power off. Kinuha niya ang jacket at isinuot ito. Pagkatapos, hinila ang kumot sa ilalim ng wheelchair at nilagay sa harapan nito. Inayos pa niya iyon mabuti bago tumayo at pinigilan din niya na pindutin ang power on at siya na ang nagtulak ng wheelchair.

Pagbukas ng sliding door, sumalubong sa kanila ang sobrang lamig ng panahon. Kaya lakas-loob niyang tinawag ang mga staff sa paligid para maisakay agad ang asawa sa loob ng sasakyan.

Nang maayos na ito sa pagkakaupo at naka -seatbelt na rin, ay sumakay na siya at umupo sa tabi nito. Muling kinuha ang kumot at nilagay sa lap ng asawa. Inayos din ni Ashley ang suot nitong jacket. Saka siya umayos ng upo at maya-maya lang ay umusad na ang sasakyan.

Malakas ang ulan ng snow sa labas ng bintana kaya mabagal ang takbo ng mga sasakyan. At habang nakatingin si Ashley sa labas, unti-unting nakaramdam siya ng lungkot. Dama niya sa kaibuturan ng puso ang matinding pangungulila. At hindi na naman napigilan ang pagdaloy ng luha sa magkabila niyang pisngi.

Subalit biglang nilukuban ng takot nang maramdaman at makitang kakaiba ang takbo ng sasakyan nila. Tila nakangat din sila sa ere, ang dibdib niya ay malakas na malakas ang pintig gawa ng matinding takot. Lalo nang makitang babangga na sila. Wala siyang suot na seatbelt kaya agad na niyakap ang asawa at kasunod ay malakas na ingay.

Samatala, pagkalipas ng ilang segundo parang kulog sa lakas ang boses ni Atlas Froi nang sumigaw sa matiniding galit. Lalo't kitang-kita niya ang paghataw ng katawan ni Ashley sa likurang upuan ng driver.

"I'm sorry, Bigg Boss, bumitaw ang tire chains sa hulihang gulong ng sasakyan kaya dumulas."

"Hindi mo ba na-check bago tayo umalis kanina?"

"Secured, iyon ang sabi ng car maintenance na naglagay ng car chains. Kaya nagtiwala na rin ako sa kanila at hindi na nagawang i-check ang mga gulong."

"Tumawag ka kay Manager at sabihin magpadala ng sasakyan dito at pakibilisan dahil dadalhin natin sa ospital ang asawa ko!" sigaw niya sa driver.

"Copy, Bigg Boss."

Maya-maya lang, may mga rescue na dumating kasama ng mga pulis. At ang nais ng mga ito ay isakay sila sa rescue car upang dalhin sa ospital. Hindi pumayag si Atlas Froi; sinabi niyang parating na ang sasakyan nila. Wala siyang tiwala sa kahit sinong awtoridad, lalo na sa lugar na iyon. Dahil sa kapabayaan ng mga ito, maagang namatay ang kanyang ama. Kilalang-kilala siya kahit saan kaya walang nagawa nang sabihin niyang hindi sila sasama. Wala ding nasalanta sa mga tauhan niya kundi nagasgas lang ang gilid ng sasakyan nila. Ang tanging concern niya ay ang asawa na mahigpit niyang yakap. Nangangatog ang katawan nito at alam niyang masakit ang likuran.

Ilang minuto ang lumipas at dumating ang sasakyan nila. Inutusan niya ang kaniyang driver-bodyguard na buhatin ang asawa at ilipat sa kabilang sasakyan.

"Sa dating pwesto mo siya ibaba, kagaya kanina," pagkatapos ay binuhat na rin siya ng ibang bodyguard at inupo sa tabi ng asawa.

"Sweetheart, pupunta na tayo sa ospital, konting tiis lang." Saka muli niya itong niyakap; dama niya ang tinitiis na sakit ni Ashley. Dasal din niyang hindi masama ang kalagayan nito upang makalabas agad sila. Ayaw na niyang manatili pa sila sa ospital. Simula nang danasin niya ang malagim na aksidente, halos isumpa ang muling pagtapak sa lugar na iyon .

"A-Ayos lang ako, m-masakit lang ang likod ko. I-Ikaw, hindi ka ba n-nasaktan?" Nahihirapang tanong ni Ashley sa asawa dahil ang akala niya ay tumalsik ito kanina.

"Walang nangyari sa akin, kaya sa susunod, magsuot ka ng seatbelt. Ang aksidente bigla na lang dumarating kaya dapat lagi tayong handa."

"Sorry," ang tanging salita na lumabas sa bibig ni Ashley. Malakas pa rin ang kaba sa kaniyang dibdib; ang buong akala niya ay sisinghalan siya ng asawa.