หมาหวงเจ้าของ
1078 Words
ตอนที่ 10
หมาหวงเจ้าของ
“ทำอะไรอยู่ครับพี่สาว จะสองทุ่มแล้วนะ”
เจ้าหมาโรมเอ่ยเสียงเข้มทันทีที่เธอกดรับสาย จินตนาป้องหูเล็กน้อย หันมองหน้าของชัยพล ก่อนจะเขยิบกายออกห่าง
“จินคุยโทรศัพท์แปปนะคะ”
“ครับ”
ชัยพลตอบเบาๆ ไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นเล็ดลอดไปทางโทรศัพท์เหรอเปล่า จินตนาไม่แน่ใจแต่ปลายสายก็นิ่งไปชั่วครู่ จนเธอต้องถามกลับว่า
“มีอะไรเหรอเปล่าโรม พี่มากินข้าวเย็นกับเพื่อน”
แม่สาวเสือถามเสียงเข้ม
“ไหนพี่บอกว่าไม่ให้กลับบ้านเกินสองทุ่มไง”
“ก็วันนี้ชั้นมีนัดกับเพื่อนๆในแผนก มีอะไรเหรอเปล่า ถึงบ้านเหรอยัง?”
“ยังครับ ผมหิวข้าว”
“หิวก็กินไปก่อน พี่ยังไม่กลับตอนนี้อยู่ร้าน HiTรัชดา”
จินตนาบอกเจ้าหมาเด็ก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องมาคอยบอกให้ใครคนหนึ่งกินข้าว อย่างกับเป็นแฟนกัน
“ผมรู้แล้วครับ” โรมตอบกลับ “ผมถึงมารอพี่อยู่หน้าร้านไง”
คำบอกของหมาเด็ก ทำให้จินตนาชะงักเล็กน้อย
“วะ..ว่าไงนะ นายรู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่นี่”
หญิงสาวหันรีหันขวางเล็กน้อย
“พอดีผมผ่านมาแถวนี้หลังกลับจากค่ายมวยครับ แล้วเห็นรถพี่จอดหน้าร้านพอดี เลยว่าจะขอกลับด้วย ผมจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถกลับ ตั้งหลายบาท”
โรมบอกเสียงออดอ้อน ความจริงเขาตามเธอตั้งแต่ออกจากWS แล้ว เขาอยากรู้ความเคลื่อนไหวและการใช้ชีวิตของเธอและแอบดูอยู่ห่างๆ
แต่พอเห็นเจ้าหนุ่มแว่นหน้าขาวไปนั่งข้างแม่เสือสาวของเขาแล้ว ใจของเขาก็ร้อนรุ่มจนต้องโทรหาเธอแทบจะทันที
ความรู้สึกเขาตอนนี้เหมือนหมาหวงเจ้าของ
ไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้และได้กลิ่นกายเธอทั้งนั้น เขาต้องการกักเอาไว้สูดดมเพียงคนเดียว
“บ้าจริง ค่ำขนาดนี้ยังไม่ทานมื้อเย็นอีก เดี๋ยวกระเพาะก็ถามหา แปปนะๆพี่เข้าไปบอกเพื่อนแปป” แม่สาวเสือบ่นเล็กน้อย
“ครับผม โรมที่รถนะครับ”
หน้าหล่อเหลายิ้มละไม เมื่อเจ้าของหมาแสนหวงยอมที่จะผละออกจากโต๊ะนั้น
อย่างน้อยเธอก็ยังเห็นว่ามื้อเย็นของหมาเด็กสำคัญ
“พอดี จินต้องกลับบ้านแล้วค่ะ” จินตนา เดินกลับมาที่โต๊ะ เพื่อหยิบเสื้อสูทที่ฟาดไว้บนพนักเก้าอี้และบอกลา ชัยพล
และพยักหน้าบอกเพื่อนสาวที่เดินปรี่กลับมาที่โต๊ะ
“อ้าวทำไมรับกลับจังละจิน ยังไม่สามทุ่มเลย”
ชัยพล เหมือนจะหน้าเสียเล็กน้อย เมื่อร่างสวยตรงหน้าเตรียมจะกลับ กว่าเขาจะคะยั้นคะยอให้ทอฝัน นัดหญิงสาวออกมาทานข้าวนอกบ้านได้ไม่ได้เรื่องง่ายเลยสักนิด
“จินต้องรีบกลับไปดูแลหมาเด็กที่บ้านค่ะ ยังไม่ได้อาหารเลย เหมือนจะเริ่มหิวแล้ว”
หน้าสวยบอกเสียงราบเรียบ ขยับสายกระเป๋าสะพายบนบ่าไว้แน่น หันไปมองหน้าทอฝันอีกครั้ง
“หมาอีกแล้ว”
ชัยพล ถอนหายใจยาว เขาคบกับจินตนามาสามปี ลมหายใจเข้าออกของหญิงสาวมีแต่หมากับแมว จนเขาเองรู้สึกน้อยใจว่าตัวเองสำคัญเท่ากับสัตว์เลี้ยงของเธอบ้างเหรอเปล่า
ตัวเขาเองไม่ขอบหมาเท่าไหร่ รำคาญเสียงเห่าของมันนัก
“ไปละนะ”
จินตนาตบไหล่เพื่อน แล้วรีบเดินออกจากร้านทันทีโดยไม่สนใจและหันไปมองหน้าชัยพลแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอห่วงหมาเด็กโรมที่รออยู่หน้าร้านมากกว่า
“รอนานมั้ย หิวมากรึเปล่า”
แม่เสือสาวถามเสียงอ่อนโยนเมื่อเดินมาถึงรถอีโคคาร์สีขาวที่จอดอยู่หน้าร้าน
“ไม่นานครับ แต่หิวจนใส้กิ่วแล้ว”
โรมตอบยิ้มละไมอย่างลิงโลด เมื่อเห็นร่างสวยในชุดบอดี้สูทสีโอรสเดินมาใกล้และกดรีโมทประตูรถ
“เข้ารถๆ เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
หญิงสาวสั่ง และเจ้าหมาเด็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย แต่ตายังปรายมองเข้าไปยังร้านด้านใน
ไอ้หนุ่มหน้าขาวนั้นเหมือนจะมองมายังเขา
“ตอนแรกว่าจะพาเข้าไปกินในร้าน แต่อย่าเลย อาหารแพง แถมเหมาะที่จะกินเหล้ามากกว่า และพี่ขึ้เกียจไปนั่งตอบคำถามเพื่อนๆด้วย”
“ครับ”
“ต่อไปหกโมงเย็นต้องกินข้าวเลยรู้มั้ยอย่าให้ค่ำกว่านี้”
“ครับ”
“ร้านข้างทางก็มีเยอะแยะ ชอบแบบไหนก็เข้าไปกินได้เลย” แม่เสือสาวย้ำอีกครั้ง
“ครับ”
เหมือนจะว่าง่ายนะ ครับๆ ทุกประโยค แต่จินตนาก็สัมผัสได้ว่าเจ้าเด็กนี้มีความดื้ออยู่ในตัวพอสมควร
“เดี๋ยวพากินโจ๊กสายกี่ กินเป็นมั้ย”
“เป็นครับ”
ไม่นานนักทั้งสองก็มานั่งอยู่ในร้านโจ๊กสายกี่ ที่มีทั้งเมนูโจ๊กหมู ข้าวหน้าเป็ดและเป็ดตุ๋นมะนาวดอง
จินตนาสั่งข้าวหน้าเป็ด และโจ๊กให้เจ้าหมาโรม ส่วนตัวเองสั่งบะหมี่เป็ดมาหนี่งชาม
“อร่อยมากเลยครับ”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยยิ้มอย่างตื่นเต้นหลังจากตักข้าวหน้าเป็ดเข้าปาก จนจินตนาต้องอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“อร่อยก็กินเยอะๆ”
“ดีใจจังที่พี่เป็นห่วงผม”
โรมบอกเบาๆ ด้วยใจจริงๆ นานมากแล้ว ที่ไม่มีคนมาคอยบอกให้เขากินข้าวให้ตรงเวลา และใส่ใจตัวเขาในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ หลังจากที่แม่เขาเสียไปนาน
ชีวิตในแต่ละวันแม้จะรายล้อมด้วยทรัพย์สินเงินทาองและบริวารมากมายก็จริง แต่ล้วนต้องใส่ใจแต่สิ่งที่สำคัญทางธุรกิจ
ทั้งๆที่สิ่งที่สำคัญสุดในชีวิตนั้น ...คือการกิน
“ใครเป็นห่วงนาย”
กระนั้นหน้าสวยของแม่เสือสาวก็ยังเอ่ยอย่างเรียบเฉย
“พี่ผละจากหนุ่มแว่นนั้น พาผมมากินข้าวก็ห่วงแล้วนี่ครับ”
จินตนาชะงักเล็กน้อย มองหน้าเจ้าหมาหัวแดงอย่างฉงน
“นะ..นี่นายเห็นเหรอ”
“ก็ร้านเปิดโล่งขนาดนั้น”
โรมตอบเสียงราบเรียบ ความจริงเขาแอบมองลอดเข้าไปตั้งนานแล้ว
“อืม”
“ผู้ชายคนนั้น...เป็นแฟนพี่เหรอครับ”
เจ้าหมาเด็กถามเบาๆ หน้ายังก้มอยู่กับจานข้าวหน้าเป็ด
*******************************
- Writer
