เจ้าหมาขึ้อ้อน
1492 Words
ตอนที่ 9
เจ้าหมาขึ้อ้อน
“ช่วยพาชั้นกลับไปรับบ๊อบบี้ และพาไปโรงพยาบาลHTด่วน!” เจ้านายบอกเสียงเข้มถึงภารกิจที่ยิ่งใหญ่ของเขา
คนของเขาได้แต่มองหน้ากันอย่างฉงน ด้วยความสงสัยมากมายกับคำสั่งและกริยาที่ร้อนรนของเจ้านายหนุ่ม แต่สุดท้ายทุกคนก็รีบบึ่งรถไปรับเจ้าบ๊อบบี้ เพื่อพาไปส่งโรงพยาบาลตามคำบอกของโรม
แม้ทุกคนจะประหลาดใจเพียงใดก็ตาม
.
.
“หมอบอกว่าอาจต้องผ่าตัดใหม่ ดามกระดูกสะโพกอีกรอบ และต้องอยู่ในความดูแลใกล้ชิดพักที่โรงพยาบาลอีกเจ็ดวันครับ” โรมโทรรายงานแม่เสือสาว เมื่อเขาจัดการส่งเจ้าบ๊อบบี้เข้าให้ผ่าตัดแล้ว
“ค่าใช้จ่ายไม่บานเบอะเลยเหรอเนี่ย”
จินตนารำพึงอย่างเป็นกังวล เมื่อตอบกลับปลายสายเธอรู้ดีว่า HTเป็นโรงพยาบาลรักษาสัตว์อันดับต้นๆของไทย แต่ค่าใช้จ่ายนั้นก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน
“ไม่ต้องห่วงครับเรื่องนั้นผมจัดการเอง”
เจ้าหมาเด็กตอบกลับมา เมื่อจับน้ำเสียงของอีกฝ่ายได้
“เงินก้อนนั้นของนายต้องเก็บไว้ใช้จ่ายไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมเจรจากับหมอแล้ว ขอความอนุเคราะห์ขอเค้าเป็นกรณีพิเศษ”
โรมย้ำเสียงหนักแน่น แกล้งโกหกไปเพื่อให้เธอสบาย จริงๆค่าใช้จ่ายรวมทั้งผ่าตัดจนถึงกายภาพก็เกือบเจ็ดหลัก แต่เงินจำนวนนี้ไม่ได้มากมายอะไรสำหรับเขาเลย
“จริงเหรอ นายไปคุยอีท่าไหนอะ”
“ผมบอกว่าผมช่วยหมาจรที่ถูกรถชน” คำโกหกรอบที่สองเพราะไม่รู้จะบอกว่าอะไรต่อ แต่เหมือนปลายสายจะเงียบไปเล็กน้อย และถามมาด้วยเสียงสั่นเครือว่า
“แล้วเจ้าบ๊อบบี้เป็นไงบ้าง คงเจ็บน่าดู ฮือๆ”
“เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ บ๊อบบี้บอกผมว่าเล็กน้อยเรื่องแค่นี้สบายมาก” โรมตอบกลับ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาพูดอะไรแบบนี้ แค่คิดก็รู้สึกประหลาดในตัวเอง
“หือ”
“ว่าแต่...”
“....”
“พี่อย่าลืมที่สัญญาไว้นะครับ”
ปลายสายเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะวางสายไป ทิ้งให้จินตนาหน้าร้อนผ่าวมองมือถือตัวเองบนโต๊ะด้วยความรู้สึกสับสน เมื่อนึกถึงสัมผัสวาบหวามจากรสจูบของเจ้าเด็กโรม
ไม่นะ ...เธอจะหวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด
นั่นเป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงของเธอ ที่ควรจะต้องปฎิบัติต่อกันด้วยความรู้สึกอีกแบบ
....แต่ จูบนั้นก็แสนจะเร่าร้อนจนแทบไม่มีสมาธิในการทำงานเลย
หลังจากสัมผัสเสียวซ่านเมื่อสองเดือนที่ฮ่องกง เธอก็แทบไม่รู้สึกตื่นเต้นกับอะไรอีกเลย จนกระทั่งได้รับรสจูบจากเจ้าหมาเด็กโรมเมื่อเช้านี้
“ไม่ๆๆ”
“เป็นไรเหรอจิน”
ทอฝัน เพื่อนสาวในออฟฟิศชะโงกหน้ามาถามเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของเพื่อนร่วมงาน ที่ช่วงหลังดูไม่ค่อยมีสมาธิกับงานเท่าที่ควร
“ปะ..เปล่า ชั้นแค่เป็นห่วงหมาที่บ้านอะ”
จินตนาตอบเพื่อน พยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ เมื่อคิดถึงสัมผัสที่ร้อนรุ่มและรบกวนจิตใจมาทั้งวัน
“อย่าคิดมากเลยแก เลี้ยงหมาแมวก็ยังไงแหละต้องทำใจ ต้องมีสักวันแหละที่เขาต้องกลับดาว ที่บ้านชั้นก็เพิ่งเสียไปเมื่อเดือนก่อน ใตวายกะทันหัน” เพื่อนสาวบอก
“อือ ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นคงทำใจลำบากแน่เลย”
หญิงสาวตอบ แม้รู้ว่าบางอย่างมันเกินจะควบคุมและเราต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ แต่หากเกิดขึ้นจริงก็คงเป็นเรื่องยากเกินกว่าที่จะทำใจได้เช่นกัน
“ไปหาอะไรเย็นๆ ดื่มก่อนกลับบ้านดีมั้ยแถวรัชดามีร้านเปิดใหม่มา แกนั่งเม้าท์มอยกันหน่อย”
เพื่อนสาวชวน เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเลิกงานแล้ว
“ไม่อะ ชั้นห่วงหมา”
จินตนาส่ายหน้า
“โอ้ยแก แค่แวะไปแปปเดียว นี่แกไม่ได้กินมื้อเย็นกับพวกชั้นนานแล้วนะ ไปสักวันเถอะนะๆๆ”
ทอฝันออดอ้อนต่อ “ไม่ดึกแน่นอน ไม่เกินสามทุ่มแกจะได้กลับตามกำหนดการณ์ของแก ไปนะๆ”
“อือ เครๆๆ”
เพราะทนคำรบเร้าจากเพื่อนไม่ไหว ทำให้หญิงสาวต้องรับปากกับเพื่อนสาวหลังจากปฎิเสธและบ่ายเบี่ยงมาหลายครั้งจนเพื่อนร่วมงานเริ่มจะระอาแล้ว
ไปสักวันก็ได้ อย่างน้อยตอนนี้บ๊อบบี้ก็อยู่ในมือหมอที่เก่งที่สุดแล้ว
ไม่นานนักกลุ่มสาวๆออฟฟิศของWS ก็มานั่งเม้าท์มอยท์ในร้านอาหารกึ่งผับย่านรัชดา ภายใต้บรรยกาศเคล้าแสงสีและเสียงเพลงบรรเลงขับกล่อมเป็นระยะ
“เอาไรดีแก สั่งเลยๆ”
เพื่อนสาวในโต๊ะส่งเมนูมาให้ตรงหน้าจินตนา ด้วยการบริการอย่างเต็มที่ เพราะนานๆที สาวคนเก่งนี้จะยอมมาทานมื้อเย็นด้วยกัน
“อ้าวพี่ชัย ทางนี้ๆ”
ทอฝันโบกมือขึ้น ทำให้จินตนาต้องมองตาม และหันมาเขม่นเพื่อนอย่างขุ่นเคือง
“แก ยายฝัน! หมายความว่าไง”
“ชั้นชวนมาเองแหละ อยากให้แกกับพี่ชัยคืนดีกันสักที”
ทอฝันตอบหน้าระรื่น ก่อนที่จินตนาจะถอนหายใจยาว เมื่อมองไปยังร่างสูงโปร่งของชายตรงหน้า เขาคือชัยพล แฟนเก่าของเธอเอง ที่ตอนนี้เธอบอกเลิกไปได้หลายเดือนแล้ว
“แกอย่าพยายามเลย ยังไงชั้นก็ไม่ทางกลับไปเป็นแบบเดิม” จินตนาบอกเสียงเข้ม ฝืนเก็บความรู้สึกเข้าไปในใจอย่างที่สุด มือเรียวสวยหยิบแก้วสีทองมาจิบอย่างรวดเร็ว
สาเหตุที่เธอบอกเลิกชัยพลนั้น เธอไม่อยากเล่าให้ใครฟัง
ปัญหาหลายอย่างที่สะสมทั้งเรื่องการติดหนี้พนันออนไลน์และไหนจะนอกใจเธอไม่รู้กี่ครั้ง และล่าสุดเธอทราบมาว่าเขาแอบมีอะไรกับน้องฝึกงานของWS
พูดไปก็เหมือนสาวใส้ให้กากิน เธอขอไม่พูดถึงมันดีกว่า
“ขนาดนั้นเลยเหรอแก มีอะไรที่จะปรับจูนกันไม่ได้บ้างวะ ชั้นก็เห็นแกสองคนรักกันดีมาตั้งนาน ทำไมไม่มีเยื่อใยต่อกันแบบนี้” ทอฝันรำพึง แต่ก็ไม่เอ่ยอะไรต่อ เมื่อชัยพลเดินมาถึงโต๊ะ
“จิน เป็นไงบ้าง”
ชัยพลเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ เพื่อนสาวๆในกลุ่มเหมือนจะรู้ตัวดี ทุกคนต่างเขยิบกายออกเพื่อเว้นที่ให้ชายหนุ่มได้นั่งลง ข้างๆจินตนา
“สบายดีค่ะ”
“พี่ขอโทษนะที่วานให้เพื่อนชวนจินออกมาทานมื้อเย็น พอดีพี่อยากคุยกับจิน”
ชายหนุ่มขยับกายลงนั่ง ความจริงเขากับจินตนาทำงานที่เดียวกันคือWS แต่อยู่คนละแผนกคนละตึก การจะได้เจอะเจอหญิงสาวค่อนข้างยากพอสมควร เพราะช่วงหลังเธอเอาแต่หลบหน้าหลบตาเขาตลอด
“คราวหลังไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้นะคะ จินว่าเราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”
หญิงสาวพยายามเขยิบกายออกห่าง ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมตอนนี้เธอถึงไม่รู้สึกอยากอยู่ใกล้เขาเลยไม่แต่น้อย และต้องการจะถอยห่างให้ไกลที่สุด
“โธ่จิน เมื่อไหร่จะหายโกรธพี่สักที”
ชัยพลยังเว้าวอน กลุ่มเพื่อนสาวสามสี่คนเหมือนจะมองตากันเล็กน้อย ก่อนจะขยิบตาให้กันเพื่อจะเปิดทางให้ทั้งคู่แล้วรีบเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ
“นี่พวกแก!”
จินตนามองเพื่อนตาเขียว
“เดี๋ยวพวกชั้นมาน่า คุยกันไปก่อน”
ไม่นานเพื่อนสาวก็อันตรธานหายไปหลังร้าน ปล่อยให้เธอนั่งอยู่กับชัยพลสองต่อสอง
“จินไม่ได้โกรธพี่แล้วนะ พี่จะทำอะไรก็ทำไปเลย ต่อไปไม่ต้องมาวุ่นวายกับจินอีก”
หญิงสาวหันกลับมามองหน้าของคนข้างๆ คนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักและไว้ใจ จนถึงขั้นที่จะฝากชีวิตให้ดูแล
แต่ตอนนี้เธอไม่อยากแม้จะพูดคุยกับเขา
“จิน อย่าพูดกับพี่แบบนี้..พี่ขอโทษในทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ทนไม่ได้หรอกนะถ้าชีวิตนี้ไม่มีจิน”
หน้าขาวภายใต้แว่นหนาเอ่ยเสียงสั่น ถ้าเป็นเมื่อก่อน จินตนาก็คงจะเคลิบเคลิ้มและซุกหน้าเข้าไปใกล้แล้ว
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว...
“นะจินพี่ขอโทษ”
มือหนาของชัยพล เอื้อมมาคว้ามือนิ่มของเธอและบีบไว้แน่น เหมือนต้องการสารภาพผิด
ตู๊ดๆๆ
เสียงมือถือในกระเป๋าของเธอสั่นระรัวเร็ว
“ทำอะไรอยู่ครับพี่สาว จะสองทุ่มแล้วนะ”
เจ้าหมาโรมเอ่ยเสียงเข้มทันทีที่เธอกดรับสาย
***********************
- Writer
