หวั่นไหว
1112 Words
ตอนที่ 8
หวั่นไหว
“จริงเหรอครับ ..พี่สาวจะให้ทุกอย่างกับผมใช่มั้ย”
โรมถามกระซิบถามเบาๆ มีไม่กี่เรื่องในชีวิตที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น นี่เป็นหนึ่งในเรื่องนั้นทันทีที่ได้ยินประโยคนี้จากแม่เสือสาวเนื้อนุ่ม
“ใช่ๆ ชั้นอยากให้บ๊อบบี้หายดี”
จินตนายื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิม ไม่สังเกตว่าวงแขนแข็งแรงนั้นได้โอบรัดเธอไว้แน่น และริมผีปากอุ่นร้อนก็โน้มลงชิดใกล้และสันจมูกโด่งของเขาก็คลอเคลียกับแก้มเธอไม่ห่าง
“พี่พูดแล้วนะครับ”
“อะ”
และก่อนที่จินตนาจะเอ่ยคำใดต่อ ริมผีปากอุ่นร้อนของโรมก็ก้มลงประทบปากจิ้มลิ้มของเธอ ปลายลิ้นสากหนาของเขาดุนดันเข้ายังโพรงปากนุ่มควานตวัดหาความหอมหวานด้านใน ที่เขาไม่ได้ลิ้มลองในวันนั้น และความละมุนชุ่มฉ่ำจากปลายลิ้นของเธอในวันนี้ก็ทำให้เขาบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงและตวัดรัดแน่นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บชาที่โคนลิ้น
เธอหอมหวานละมุนละไมกว่าที่เขาคิด
“อืม”
โรมคำรามต่ำในลำคอ พยายามสะกดกั้นอารมณ์อย่างเต็มที่ เมื่อร่างนิ่มในวงแขนเริ่มจะพยายามผลักตัวเขาออก
“อะ ..อึก”
จินตนาเหมือนจะเริ่มได้สติ เธอดันกายและถอนริมผีปากออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอยหลังไปยืนจนชิดขอบประตู ด้วยใบหน้าแดงซ่าน
จูบของเจ้าเด็กโรมนี่ แสนวาบหวามนักจนเธอเคลิ้ม
“นะ ...นายทำผิดกฎ”
“ขะ..ขอโทษครับ” เขาเช็ดปากตัวเองเบาๆ มองร่างสวยตรงหน้าที่ผละออกห่างอย่างเสียดาย
“ผมนึกว่าพี่อยากให้ผมจูบ เห็นยื่นหน้ามาใกล้”
หน้าหล่อเหลาเอ่ย ดวงตาเป็นประกายฉายแววทะเล้น แต่ไม่เดินเข้าไปใกล้ร่างงามตรงหน้า แม้เขาอยากจะทำมากขนาดไหนก็ตาม
ใจเย็นๆ ให้เธอได้ผ่อนคลายก่อน
“บอกไว้ก่อนว่าห้ามรุ่มร่ามกับชั้นแบบนี้เอง ไม่งั้นนายจะโดนกักบริเวณ”
เจ้าของบ้านย้ำกฎที่คมเข้ม ต่อเจ้าหมาเด็กตรงหน้า
ถ้าคุณเลี้ยงสัตว์เลี้ยงแล้วมันทำผิดกฎ จะต้องมีบทลงโทษให้หลาบจำ ไม่งั้นจะปกครองลำบาก
“โหดจังเลยครับ”
โรมเอ่ยเสียงอ่อย แต่แววตาคู่ทะเล้นนั้นก็ไม่ได้ฉายแววความสลดเลยแม้แต่น้อย
ทำไมเขาเริ่มรู้สึกสนุกกับการเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ
“ตามนั้น แต่ยังไงก็ฝากเรื่องบ๊อบบี้ด้วยนะ”
เจ้าของบ้านคนสวยหันมาย้ำก่อนจะเดินเลี่ยง ร่างสูงโปร่งขึ้นบันใดไปชั้นสอง
โรมมองร่างบางขึ้นบันใดไปจนลับตาแล้วอมยิ้มเล็กน้อย
.
ตอนเช้าเขาไม่แน่ใจว่า แม่เสือสาวออกไปทำงานตั้งแต่ตอนไหน วันนี้เธอไปเร็วกว่าปกติเพราะเขาตื่นมาเจ็ดโมงเข้าก็ไม่พบเธอแล้ว มีเพียงอาหารเช้าที่ทำไว้ในครัวและกระดาษโน๊ตสีฟ้าอ่อนแปะไว้
วันนี้มีประชุมเช้า อย่าลืมกินข้าวก่อนไปเรียนนะ
ฝากดูกระบะทรายแมว และจัดการเรื่องบ๊อบบี้ด้วย
....จิน
โรมอ่านกระดาษแผ่นนั้นซ้ำไปมาอยู่หลายครั้ง และยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข ก่อนเปิดดูอาหารบนโต๊ะหลายอย่างที่ถูกเตรียมไว้ให้บนโต๊ะ
การมาอยู่บ้านเธอ วิเศษกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
ชายหนุ่มนั่งลงจัดการอาหารเช้าอย่างละเมียดละไม นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าครบสูตรแบบนี้
“ว่าไง”
โรมถามเสียงเข้ม เมื่อลูกน้องโทรเข้ามา หลังจากที่เขาทานข้าวและล้างจานเสร็จตามคำสั่งของเจ้าของบ้าน
“เจอตัวมันแล้วครับนาย มันหลบอยู่กับผู้หญิงไทยในห้องเช่าแถวเอกมัยครับ”
ลูกน้องเขาตอบกลับมาเป็นภาษาจีน
“ดีมาก”
“ให้ผมจัดการมันเลยมั้ยครับ”
“ไม่ต้องจับเป็นไว้ก่อน ชั้นอยากคุยกับมันสักหน่อย” โรมตอบเสียงราบเรียบ
“เดี๋ยวชั้นไป”
ไม่นานนัก นายน้อยของเฟงเซิ้นก็เดินทางมาถึงห้องพักย่านเอกมัยพร้อมคนของเขา และมีคนของเฟงเซิ้นรออยู่แล้วประมาณสิบคน
“ผมปล่อยผู้หญิงไปแล้วครับคุณไรอัน”
โรมพยักหน้า มองร่างท้วมที่ถูกมัดมือเท้าติดกับพนักเก้าอี้ด้วยความหวาดกลัว
“ผะ..ผมไม่รู้เรื่องเลยนะคุณโรม”
ชายผู้นั้นเอ่ยเสียงสั่นเทา เหงื่อเม็ดโป้งซึมออกมาตามใบหน้าและลำตัว เมื่อมองร่างพญามัจจุราชตรงหน้า
ไรอัน จาง ใครก็ทราบดีว่านี่คือมือสังหารของเฟงเซิ้นที่สามารถจัดการกับทุกคนได้อย่างไม่ปราณีทั้งนั้น
“ผมไม่ค่อยมีเวลามากนักนะครับ”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงสุภาพ มือหยิบกรรไกรอันใหญ่ขึ้นมาแล้วไล้นิ้วเรียวแข็งไปมาอย่างใจเย็น
“คะ..คุณไรอัน จะทำอะไร”
ชายร่างท้วมดิ้นไปมา เมื่อมัจจุราชถือกรรไกรอันใหญ่ย่างเท้าเข้ามาใกล้
“ข้างซ้ายหรือขวาดีครับ ผมให้คุณลีเลือก”
โรมยักคิ้วถามเล็กน้อย เมื่อเดินมาใกล้
ลี ทราบได้ทันทีว่าเขากำลังจะโดนตัดข้อมือไม่ข้างซ้ายก็ข้างขวา ด้วยฝีมือของมือสังหารของเฟ่งเซิ้น
“มะไม่ ...ผมขอร้องอย่าทำอะไรผมเลย”
หน้าหล่อเหลาเหมือนไม่สนใจ พยักหน้าให้ลูกน้องแกะเชือกที่มัดมือลี แล้วกระชากข้อมือขวามากดลงกับพนักเก้าอี้ แล้วง้างกรรไกรครอบยังข้อมือ
ฉีก!!!
“อ้าก!! กูบอกแล้ว กูเอาซิปนั้นซ่อนไว้ที่บ้านเมียกู”
ลีร้องดังลั่น เมื่อกรรไกรทะลุเนื้อเกือบถึงกระดูก จนเลือดแดงฉานกระจายเต็มพื้น
“ขอบใจนะ”
โรมเหยียดกายขึ้นตรง โยนกรรไกรที่เปื้อนเลือดออกไปไกล มือหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาซับมืออย่างช้าๆ
“ฝากจัดการต่อด้วย”
อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้ของสำคัญ ที่ลูกน้องเก่าขโมยออกมาและเอามาหลบซ่อนไว้ที่เมืองไทย
“คุณไรอันจะไปที่ค่ายมวยมั้ยครับวันนี้”
ลูกน้องเขาถาม เมื่อเปิดประตูให้เจ้านายเข้ามาในรถ หน้าหล่อเหลาส่ายหน้า
“ไม่ไป วันนี้ชั้นมีภารกิจสำคัญต้องทำ”
“ครับ”
ลูกน้องพยักหน้ารับทราบ และเอียงหูเพื่อตั้งใจภารกิจที่สำคัญของคุณไรอัน
“ช่วยพาชั้นกลับไปรับบ๊อบบี้ และพาไปโรงพยาบาลH Tด่วน!” เจ้านายบอกเสียงเข้มถึงภารกิจที่ยิ่งใหญ่ของเขา
- Writer
