รอยสักรูปมังกร
1550 Words
ตอนที่ 7
รอยสักรูปมังกร
“รึพี่ชอบที่ผมไม่ใส่เสื้อแบบนี้มากกว่า”
โรมเขยิบเข้ามาใกล้ จนหญิงสาวได้กลิ่นกายหอมอ่อนจากแผงอกแน่นเครียดที่เปลือยเปล่าของเขา
“นะ..นาย ถอยออกไป”
จินตนาปรับสั่นระริก พยายามข่มสติตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน เมื่อเห็นร่างท่อนบนที่ไร้สิ่งปกปิด
ไอ้หมาเด็กโรมนี่ ไม่เด็กอย่างที่คิดแฮะ
“ทำไมเหรอครับ”
ชายหนุ่มถามอย่างฉงน เมื่อมือเรียวนิ่มของหญิงสาวไล้ยังท่อนแขนของเขาที่มีรอยสัก
“เปล่า ฉันแค่คุ้นๆกับรอยสักรูปมังกรของนาย” จินตนาบอกเบาๆ สายตาคู่สวยมีแววครุ่นคิด
“คล้ายๆ กับโลโก้ของเฟิงเซิ้น พันธมิตรบริษัทที่ชั้นทำงานอยู่”
“เหรอครับ” โรมตาลุกวาวอย่างเห็นได้ชัด
รึว่าเธอจะจดจำเขาได้แล้ว
“แต่มังกรแบบนี้ก็มีออกจะเกร่อเนาะ คงจะไม่ใช่....” จินตนาสบัดหน้าไปมา เมื่อมองหน้าเจ้าเด็กหนุ่มหัวน้ำตาลแดงที่ดูยังไงก็แตกต่างจากเขาคนนั้นอย่างสิ้นเชิง
“ชั้นไปทำงานละ อย่าลืมอีกสองชั่วโมงให้เกลือแร่บ๊อบบี้”
หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วก้าวเท้าเข้าไปด้านใน
“ครับผม”
โรมพยักหน้าตอบรับ แล้วถอนหายใจเล็กน้อย อะไรบางอย่างบอกเขาควรจะรอ และการได้อยู่ในสภาพนี้ก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว
ได้อยู่ใกล้แม่เสือสาวในบ้านเดียวกัน และเห็นชีวิตความเคลื่อนไหวของเธอ ถือว่าเป็นโอกาสดีที่ควรจะถนอมไว้ให้นานที่สุด
หลังจากให้เกลือแร่และอาหารหมาแมวเรียบร้อยแล้ว โรมก็ออกจากบ้าน ไม่ลืมที่จะล็อคประตูตามคำสั่งแม่เสือสาว และเดินออกไปหน้าหมู่บ้าน โดยมีรถมินิแวนสีดำจอดรออยู่อีกฝั่ง
“เชิญครับคุณไรอัน”
คนของเขาบอก และเปิดประตูให้ผู้เป็นนายเข้าไปนั่งด้านใน หลังจากที่รอมาหลายชั่วโมง
“จะไปที่โกดังก่อนมั้ยครับ”
“ไม่ พาชั้นไปที่WS”
โรมบอกเสียงเข้ม
ไม่นานนักรถมินิแวนคันหรูก็มาจอดด้านหน้าตึกWS ก่อนที่โรมจะลงจากรถและเดินเข้าไปด้านใน เพื่อพบกับประธานใหญ่ของWS
“เห็นว่า คุณไรอันถึงเมืองไทยหลายวันแล้ว”
อัครเรชทักทายร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่ม บุตรชายของคุณจาง เจ้าของฟงเซิ้นที่เป็นพันธมิตรหลักคนสำคัญ
“ครับ พอดีผมแวะทักทายเพื่อนเก่าและค้างอยู่บ้านเพื่อน เลยเพิ่งได้เข้ามาทักทายคุณเรช”
ไรอันโค้งคำนับเล็กน้อย เขากับประมุขของWS ค่อนข้างสนิทกันเป็นอย่างดี แม้เขาจะอายุน้อยกว่ามากแต่อีกฝ่ายก็ค่อนข้างจะให้เกีรยติในการดีลกับเขาแทบทุกเรื่อง
“ความจริง ผมอยากให้พักที่เจแมริออทมากกว่าเพื่อความปลอดภัย เดี๋ยวคุณจางได้มาตำหนิผมแน่”
คิ้วหนาเข้มของอัครเรชขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
เขาทราบมาตลอดว่า ไรอัน จาง ลูกชายคนเดียวของฟาง จาง เป็นคนโลกส่วนตัวสูง และยากที่จะเข้าถึงในหลายๆเรื่อง แต่การในพักบ้านเพื่อนเก่าแก่นั้น ดูยังไงก็เป็นเรื่องน่าฉงนพอควร
“ไม่เป็นไรครับ นานๆมาไทยที ได้คุยกับเพื่อน เป็นโอกาสที่ดีสุดแล้วครับ และอีกอย่างคนของเฟงเซิ้นคอยดูแลผมอยู่ตลอด คุณเรชไม่ต้องกังวลนะครับ”
โรมเอ่ยเสียงราบเรียบ ตามีประกายวาววับเมื่อคิดถึงบ้านพักหลังที่แสนอบอุ่นของเขา
“แล้ว ....” ประมุขWS หรี่ตาลงเล็กน้อยมองคนตรงหน้าอย่างครุ่นคิด “ที่คุณโรอันบอกต้องการมาเรียนรู้การดีลภายในกับWS ชั่วคราวนี่คือพูดจริงใช่มั้ยครับ”
อย่างไร ไรอัน ก็คือบุตรชายของคนที่เขาเคารพนับถือ การพูดหรือกระทำการณ์ใดๆ อัครเรชต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง แม้กระทั่งประโยคนี้
“ใช่ครับ อย่างน้อยให้ผมเข้าออฟฟิศสักสองสามวันในฐานะผู้ฝึกงานของWSก็ได้”
โรมตอบ นั่นทำให้ อัครเรช หน้าฉงนยิ่งกว่าเดิม
“ความจริง ระบบงานต่างๆ WS ก็ดิวผ่านคนของเฟงเซิ้นอยู่แล้วนะครับ ผมเกรงว่าจะเป็นการเสียเวลาของคุณไรอัน”
กระนั้นประมุขWS ก็ยังประหลาดใจ
“ผมอยากเรียนรู้คู่ค้าสำคัญครับ” โรมย้ำเสียงหนักแน่น อีกฝ่ายเหมือนจะเริ่มโอนอ่อน ยอมพนักหน้าเล็กน้อย
“และคุณเรช อย่าบอกใครได้มั้ยว่าผมเป็นคนของเฟงเซิ้น ผมอยากจะทำตัวกลมกลืนเพื่อให้คนที่สอนงานผมสบายใจ”
โรมเอ่ยย้ำ
“อืมได้ครับ” อัครเรชพยักหน้ารับทราบ แม้จะไม่เข้าใจในเจตนาของโรมมากนัก แต่ลักษณะที่กระตือรือร้นของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายมีความต้องการที่จะเรียนรู้งานจริง
“ผมจะให้คุณจิน คอยดูแลคุณโรมนะครับ เขาเป็นมือขวาของผมกับภรรยา ที่ทำงานดีมากและรับผิดชอบระบบหลายอย่างของWS มีอะไรให้สอบถามเขาได้เลย”
“ขอบคุณครับ แต่วันนี้ผมขอตัวก่อน”
“ครับ เอาวันที่คุณไรอันสะดวก”
“เอ่อ ..คุณเรชครับ” โรมทักเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะเตรียมลุกขึ้น เพื่อจะไปประชุมงานต่อ
“หือ”
“คือคุณเรชพอจะรู้จักโรงพยาบาลสัตว์ในกรุงเทพที่หมอเก่งๆมั้ยครับ”
คำถามของทายาทเฟงเซิ่น ทำให้คิ้วของอัครเรชขมวดเข้าหากันอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอครับ”
“พอดีหมาบ้านเพื่อนผม หลังจากออกจากโรงพยาบาลเดิมเมื่อเกิดอุบัติเหตุ อาการยังไม่ดีขึ้นเลยครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย”
โรมเอ่ยเสียงเศร้า นั่นทำให้อัครเรช อึ้งไปสักพัก
ที่ผ่านมาเขาไม่ได้คลุกคลีกับไรอัน มากนัก แต่จากกริยาการบริหารจัดการในการกำจัดคู่แข่งทางธุรกิจแทนพ่อด้วยวัยเพียงยี่สิบต้นๆ ที่มีความเฉียบขาดและไม่หวั่นไหวกับสิ่งใด จนบางครั้งที่เขาเห็นเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้กระทืบและสังหารคนต่อหน้า เขาเองยังรู้สึกอ่อนไหวบ้าง
แต่กับไรอัน แทบจะไม่มีจุดตรงนั้นเลย
แล้วในตอนนี้ ท่าทางที่เอ่ยถึง หมาของเพื่อนด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยนี้ คืออะไรกัน
“อ้อ มีหลายที่เลย เดี๋ยวให้คนเช็คให้”
กระนั้นเขาก็รับปากอีกฝ่ายด้วยความกระตือรือร้น
“ขอบคุณมากครับคุณเรช”
โรมยิ้มละไมจนแก้มแทบฉีก ก่อนจะเดินออกจากห้องของประธานWS และไม่วายไม่มองไปยังโต๊ะทำงานอีกฝั่งไกลๆ
แม่เสือสาวกำลังก้มหน้าก้มตากับงานตรงหน้า โดยไม่รู้ว่าเขาเข้ามาที่นี่
เดี๋ยวอีกสองวัน เธอก็จะรู้
.
.
“วันนี้ไปไหนมาบ้าง”
แม่เสือสาวเอ่ยถาม เมื่อจอดรถและเดินเข้าในบ้าน มือกระโดดกอดเจ้าจูดี้กับบิวตี้ ก่อนจะปรี่ไปยังกรงของบ๊อบบี๊
“ก็ไปซื้อเสื้อผ้าครับ และไปสมัครงานฟรีแลนซ์ไว้เผื่อเข้าไปทำสักวันสองวันสลับกับช่วงที่ผมเรียน และก็กลับมาให้อาหารบ๊อบบี้กับล้างกระบะทรายแมว”
เจ้าหมาเด็กตอบ จ้องมองร่างสวยที่โอบกอดบ๊อบบี้ไม่วางตา
“หือ ทำงานอะไรแล้วนายลงเรียนอะไร”
“คือผมอยากเรียนมวยไทยครับ สมัครไว้ตั้งนานแล้วเพิ่งมีคอร์สว่างเลยเพิ่งจะได้เรียนต้นสัปดาห์นี้”
โรมตอบเสียงลิงโลด เขาอยากเรียนมวยไทยมานานแล้ว แม้จะเรียนที่ฮ่องกงมาบ้าง แต่ก็ยังใฝ่ฝันอยากจะเรียนกับคอร์สในเมืองไทยอยู่ดี
“อือ แล้วให้เกลือแร่บ๊อบบี้ไปกี่ครั้งแล้ว”
จินตนาพยักหน้ารับทราบ หันมาใส่ใจประเด็นที่สำคัญสุดของเธอ มือลูบหัวหมาตัวโปรดเบาๆ เมื่อเห็นว่าวันนี้บ๊อบบี้ดูซึมกว่าเมื่อวาน
“ห้าครั้งครับ พรุ่งนี้ผมจะลองพาไปหาหมออีกรอบ”
“ไปหาที่ไหน นี่พาไปหามาแล้ว”
เสียงแม่เสือสาวเศร้าสร้อยนัก หันมามองหน้าเขาและดวงตาคู่สวยนั้นเหมือนจะน้ำใสเอ่อล้นขึ้นมา
“โรงพยาบาลHTรักษาสัตว์ครับ หมอที่นี่เก่งมาก” โรมเอ่ยเบาๆ มือหนาของเขาเอื้อมมาลูบบ่าหญิงสาวคล้ายปลอบประโลม “ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้บ๊อบบี้กลับมาเป็นปกติให้ได้ พี่สาวไม่ต้องห่วงนะครับ”
“จริงเหรอโรม”
คำบอกที่หนักแน่นของเจ้าหมาเด็ก ทำให้จินตนาเผลอตัว เข้าโอบกอดร่างกำยำนั้นไว้แน่นด้วยความลิงโลด และกล่าวต่อว่า “ถ้านายทำให้บ๊อบบี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ฉันจะให้ทุกอย่างที่นายอยากได้เลย”
เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้น และยื่นหน้าสวยบอกเขา จนลมหายใจอุ่นร้อน เป่ารดใบหน้าหล่อเหลาของเขา
โรมจ้องกรอบหน้างาม และริมผีปากจิ้มลิมตรงหน้า ก่อนจะขบกรามแน่นจนเป็นสันนูนชัด และเอ่ยต่อว่า
“จริงเหรอครับ ..พี่สาวจะให้ทุกอย่างกับผมใช่มั้ย”
**********************************
- Writer
