อย่ายุ่งกับเด็กฉัน

1330 Words

ตอนที่ 11 อย่ายุ่งกับเด็กฉัน “ผู้ชายคนนั้น...เป็นแฟนพี่เหรอครับ” เจ้าหมาเด็กถามเบาๆ หน้ายังก้มอยู่กับจานข้าวหน้าเป็ด โดยมือที่จับช้อนส้อมนั้นเกร็งอย่างเห็นได้ชัด “ช่างเหอะ แค่แฟนเก่าเท่านั้น” เสียงตอบแสนราบเรียบของแม่เสือสาว แต่ก็ทำให้ โรมผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย คล้ายโล่งอกเต็มประดา ถึงเธอจะมีแฟนหรือไม่มีเขาก็อยากจะครอบครอง แต่พอรู้ว่าเธออิสระ ไอ้หมอนั่นเป็นแค่แฟนเก่าก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นพอสมควร “งั้นเหรอครับ เหมือนเค้าจะอาลัยอาวรณ์พี่อยู่นะ” หน้าหล่อเหลาเงยจากจานข้าวหน้าเป็ดที่หมดเกลี้ยง แล้วมาจัดการกับโจ๊กหมูต่อ “อย่าสนใจเลย เอาบัวลอยใข่หวานมั้ย” จินตนาถามต่อ “ครับ” ไม่นานบัวลอยใข่หวานก็มาเสริฟ์ตรงหน้า และเจ้าหมาเด็กก็จัดการภายในเวลาอันรวดเร็ว “ละ..แล้ว โรมละมีแฟนแล้วรึยัง” ไม่รู้อะไรดลใจให้หญิงสาวถามคำถามนี้ออกไป หลังมองหน้าคมคายกินบัวลอยใข่หวานอย่างเพลิดเพลินตรงหน้า “หือ” คิ้วหนาเข้มของโรมขมวดขึ้นเล็กน้อย ละจากถ้วยขนมแล้วหรี่ตามองคนตรงหน้า “ปะ..เปล่า พี่ไม่ได้อยากรู้ก็ถามไปงั้นแหละ” “ไม่มีครับ” โรม รีบตอบทันควัน ชีวิตเขาเติบโตมาแตกต่างจากเพื่อนๆในรุ่นคราวเดียวกัน ในขณะที่คนอื่นใช้ชีวิตสนุกสนาน นัดไปไหนมาไหนกับแฟน เขาต้องเรียนรู้ธุรกิจทั้งด้านมืดและสว่าง ฝึกฝนตัวเอง ทั้งบู๊และบุ๊นทำให้เขาเหมือนโตเกินวัยไปมาก “อืม แปลกเนาะ” “แปลกยังไงครับ” เจ้าหมาเด็กชะโงกหน้ามาใกล้ “ก็แปลก ที่ไม่มีแฟน” “ทำไมเหรอครับ ถามแบบนี้พี่อยากเป็นแฟนผมเหรอ?” ช้อนส้อมในมือของจินตนาวางลงบนโต๊ะอาหารแทบจะทันที เมื่อได้ยินประโยคนี้ เจ้าเด็กโรมนี่ ทำไมแค่พูดเธอก็รู้สึกผ่าวร้อนไปทั่วร่าง “พะ..พูดบ้าอะไรของนาย” แม่เสือสาวเชิดหน้าใส่เขาด้วยปากสั่นระริก โรมอมยิ้มเล็กน้อย ถอยหน้ากลับมาตรงชามขนมดังเดิม บัวลอยใข่ที่ว่าหวานแล้ว ตอนนี้คนตรงหน้าดูหอมหวานน่ากินกว่าเยอะ ยามเธอหน้าแดงก่ำและเขินอาย “คือพี่แค่คิดว่า โรมก็หล่อและดูดีทำไมยังไม่มีแฟน” หญิงสาวเอ่ยต่อ พยายามข่มความรู้สึกร้อนรุ่มที่อยู่ภายในใจ ไม่ได้ ...เธอจะแพ้ทางเด็กไม่ได้ “ดีจัง ที่พี่ชมว่าผมหล่อ” กระนั้นเจ้าเด็กโรมก็ยังกล่าวด้วยแววตาทะเล้น เหมือนเขามีความสุขเต็มประดา จะบอกอย่างไงดี ...เขามีความสุขจริงๆ ตู๊ดๆๆ เสียงมือถือของโรม ดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง เขาหยิบมันขึ้นมาดูเล็กน้อยด้วยแววตาเคร่งเครียด ก่อนเงยหน้าบอกหญิงสาวตรงหน้า “น่าจะทางโรงเรียนสอนมวยโทรมา ผมขอรับโทรศัพท์แปปนะครับ” หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงราบเรียบ ก่อนจะปลีกตัวออกมานอกร้านเพื่อรับโทรศัพท์ “ว่าไง” โรมถามเสียงเข้ม สายตายังปรายตามองแม่เสือสาวที่นั่งกินบะหมี่อยู่ในร้านไม่วางตา “ได้ของแล้วครับคุณไรอัน” “ดีมาก” “ไอ้ลีให้จัดการมันอย่างไงต่อครับ” “ปล่อยมันไปแค่นั้นมันน่าจะหลาบจำแล้ว” “ครับ” ลูกน้องรับคำมา แม้จะสงสัยในตัวเจ้านายน้อย ที่ดูใจเย็นกับศัตรูจนน่าประหลาดใจ “อ้อ ฝากแวะเข้าไปดูบ๊อบบี้ ที่โรงพยาบาลให้หน่อยนะ” โรมย้ำกับปลายสายอีกครั้ง ก่อนจะตัดสายไป ตาชำเลืองมองฝั่งตรงข้ามเห็นว่ามีคนของเขาป้วนเปี้ยนอยู่สี่ห้าคน จึงยืนครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ “เฮ้ย! ไอ้หนุ่มหัวแดง มาคนเดียวเหรอว่ะ” เสียงเข้มจากชายฉกรรจ์ด้านหลังสามสี่คน ทำให้โรมชะงักเพียงครู่ พยายามข่มความระห่ำในตัวให้ลึกสุด แต่ยังปรายสายตามองคนของเขาอยู่ไกล “มีอะไรกับผมเหรอเปล่าครับ” โรมถามกลับอย่างใจเย็น หันมามองทั้งสี่ด้วยแววตาเรียบเฉย “ว้าว พูดไทยได้ด้วยว่ะ” หนึ่งในชายผู้นั้นเดินมาเข้ามาตบไหล่เขาอย่างแรง “พกมาเท่าไหร่ว่ะน้องชาย พี่ขอตังค์กินข้าวสักหน่อยได้มั้ย” มือหยาบหนาลูบยังกระเป๋าเสื้อและกางเกงของเขา ก่อนจะตาลุกวาวเมื่อสัมผัสกับโลหะบางอย่างที่เหน็บอยู่ด้านใน “เฮ้ย! พกของดีด้วยเหรอไอ้หนู ใช้เป็นรึป่าววะเนี่ย” โรมขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “มึงจะลองดูสักหน่อยมั้ยละ” มือขวาของเขากำเข้าหากันแน่น แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าชายอ่อนหัดสี่คนตรงหน้า แค่เขาคนเดียวก็น่าจะกระทืบได้ไม่จำเป็นต้องให้ลูกน้องกรูมาช่วยให้เอิกเกริก แต่ก่อนที่เขาจะเอื้อมหมัดขึ้น “หยุดนะ! จะทำอะไรน้องชายชั้น” เสียงหวานใสของแม่เสือสาวดังขึ้นจากข้างหลัง ส่งผลให้ชายฉกรรจ์ทั้งสี่หันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว “วะ..ว้าว พกพี่สาวมาด้วยเหรอ สวยซะด้วย” หนึ่งในนั้นตาลุกวาว รีบปรี่เข้ามาใกล้ร่างระหงที่ยืนเท้าสะเอว โรมรีบสาวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว ด้วยเกรงว่ามันจะเข้าประชิดตัวของหญิงสาวได้ พลั่กๆ “อ้าก!” เสียงเข่าของจินตนากระแทกเข้ากับชายโครงของชายผู้นั้นอย่างแรง จนมันร้องอย่างเจ็บปวด และศอกแหลมของหญิงสาวก็อัดเข้ากับปลายคางของชายอีกคนจนลงไปกองฟุบกับพื้นอย่างเจ็บปวด ไม่เพียงแต่ชายทั้งหมดตกตะลึงเท่านั้น โรมเองก็อดประหลาดใจไม่ได้ กับการต่อสู้ของแม่เสือสาวตรงหน้า ท่าทางแบบนี้ ...เธอต้องเป็นยูโดสายดำแน่นอน “เข้ามาซิ ถ้าไม่อยากจะหยอดน้ำข้าวต้ม” หญิงสาวเงื้อมมือขึ้นพร้อมวาดเข่า ก่อนจะเตะพลั่กไปยังชายโครงของชายที่นอนอยู่กับพื้นอย่างแรง พลั่กๆ “โอ้ย! พอแล้วครับพี่สาวผมกลัวแล้ว” “คราวหลังอย่าคิดมารังแกคนอื่นอีก อย่าใช้นิสัยสวะแบบนี้มาหากินกับนักท่องเที่ยว เสียชื่อเมืองไทยหมด” แม่เสือสาวตวาดลั่น จนคนผ่านไปมาหันมามอง ก่อนที่จะตะโกนอีกครั้งเมื่อเห็นตำรวจอยู่ไกล “คุณตำรวจค่ะๆทางนี้ค่ะ” ไม่นานนักตำรวจก็มารวบตัวชายทั้งหมดและจับตัวไป โรมได้แต่ยืนนิ่งอมยิ้มน้อยใหญ่ดูภาพตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน “เจ็บตรงไหนมั้ย ตกใจมากรึป่าว” แม่เสือสาวปรี่เข้ามาเขา และดึงตัวเขามาโอบกอดหลวมๆ โรมจำเป็นต้องตามน้ำเมื่อสัมผัสกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างนุ่มนิ่มตรงหน้า “กะ..กลัวมากเลยครับพี่สาว” ทำไมนะ เขาถึงรู้สึกดีได้ขนาดนี้กับการโดนปกป้องด้วยความห่วงใยอย่างท่วมท้นของเธอ “พวกมันได้ทำอะไรตรงไหนมั้ย” มือนิ่มของเธอลูบแขนเขาเบาๆ “มันบีบแขนโรมครับ เจ็บมากๆ และโรมก็ตกใจมากด้วย ดีนะที่พี่สาวอยู่ด้วย ไม่งั้นโรมต้องแย่แน่ๆ” เจ้าหมาเด็กออดอ้อนต่อ มือส่งสัญญานไปทางลูกน้องอีกฝั่งถนนว่าเดินเข้ามายุ่ง โชคดีของพวกมันที่เขามากับแม่เสือสาว ถ้าเขามาเพียงลำพัง มันคงไม่ได้แค่ไปพบตำรวจแต่อาจจะได้ไปเฝ้าพญามัจจุราชที่นรกแทน “พี่บอกแล้วไง กรุงเทพมันอันตราย เดินไปไหนมาไหนต้องระวังตัว ยิ่งโรมหน้าออกลูกครึ่งแบบนี้ด้วย" จินตนาลูบตัวเจ้าหมาเด็กอย่างเป็นห่วง “ครับผม ต่อไปเวลาไปไหนไกลๆ คงต้องให้พี่สาวพาไปแล้วละ ...ผมกลัวจังเลย” โรมออดอ้อนต่อ ไม่รู้อะไรดลใจ ให้เขาเพลิดเพลินกับบทบาทนี้เหลือเกิน ********************************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more