My Mafia หลอกรักให้ตายใจ

MY MAFIA. 12

MY MAFIA. 12

"ไปขึ้นรถ" ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในบ้านก็มีเสียงของคนที่ฉันไม่อยากได้ยินมากที่สุดเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ...ก็ไอ้ปีศาจร้ายเวกัสนั่นแหละ

"ฉันยังไม่ได้เก็บของ" ฉันตอบเขาไป และพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด เอาจริงๆ ก็ไม่ได้อยากพูดดีกับเขาเลยนะ แต่พอได้ฟังที่ไอ้ทราฟฟิคมันพูดบวกกับเจอมากับตัว ทำให้ฉันคิดได้ว่าถ้าฉันไม่ยอมหรือต่อต้าน สุดท้ายคนที่จะแย่ก็คือฉันเองนี่แหละ

แล้วฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะลองทำตามที่ไอ้ทราฟมันแนะนำ ถึงจะเป็นวิธีที่น่าสะอิดสะเอียน แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ดีกว่าปล่อยให้เขาเอาเปรียบหรือรุนแรงกับฉันจนฉันต้องเจ็บตัว อีกอย่างนะ...ฉันคิดว่าการที่ฉันยอมเขาง่ายๆ มันอาจจะทำให้เขาเบื่อฉันเร็วขึ้นก็ได้นะ เพราะฉันเคยได้ยินมาว่า อะไรที่ได้มาง่ายๆ มักเบื่อเร็ว

ขอให้เขาเบื่อฉันเร็วๆ ด้วยเถอะ

"ฉันให้คนไปเก็บให้แล้ว" เขาพูดพร้อมกับมองไปที่บันไดบ้าน ทำให้ฉันต้องหันไปมองด้วย

ฉันมองผู้ชายชุดดำสองสามคนที่กำลังหิ้วกระเป๋าของฉันลงมาจากบนบ้านด้วยความไม่พอใจ นี่เขาให้คนเข้าไปในห้องฉันงั้นเหรอ ถ้าเป็นคนพวกนี้เป็นผู้หญิงฉันจะไม่โมโหขนาดนี้เลยนะ แต่นี่ลูกน้องเขาเป็นผู้ชายทั้งหมด พูดเลยนะว่าฉันเป็นพวกที่ค่อนข้างหวงพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองอยู่มาก ฉันไม่ชอบให้ใครเข้าไปในพื้นที่ของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต

แต่นี่...เฮ้อ! ช่างเถอะ โวยวายไปฉันคงทำไรไม่ได้แล้วล่ะ อีกอย่างเขาก็เข้าไปรื้อไปค้น เก็บของจนเสร็จแล้ว ของอะไรที่ไม่ควรเห็นพวกเขาก็คงเห็นไปหมดแล้ว...

"ไปขึ้นรถ วันนี้เธอทำฉันเสียเวลามามากแล้ว" พูดจบเขาก็เดินเอามือล้วงกระเป๋านำฉันออกไปที่รถเขาที่จอดไว้หน้าบ้านทันที

"นายไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันขับรถฉันตามไป" หนึ่ง!...คือฉันไม่อยากไปกับเขา สอง!...ฉันไงฉันก็ต้องเอารถฉันไปด้วยอยู่แล้ว ถ้าไม่เอาไปฉันก็ไม่มีรถใช้น่ะสิ

เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าด้วยสายตานิ่งๆ ที่บ่งบอกว่ารำคาญฉันเต็มทน เหอะ ฉันก็รำคาญเหมือนกันนั่นแหละ! มองฉันแป๊บหนึ่งเขาก็หันไปมองหาลูกน้องเขาที่ยืนอยู่เงียบๆ พร้อมกับส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้ จากนั้นลูกน้องเขาก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ประมาณว่ารับคำสั่งก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน

"?"

"ขอกุญแจรถด้วยครับคุณต้นหอม" ลูกน้องเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้วพูดขึ้นพร้อมกับเขาที่เดินออกจากบ้านไป

"นายจะเอาไปทำไมเหรอ" ฉันถามกลับไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่

"เดี๋ยวผมจะขับรถคุณต้นหอมไปบ้านนู้นให้เองครับ"

"ไม่เป็นไรๆ ฉันขับไปเองได้"

"ไม่ได้ครับ มันเป็นคำสั่งของนาย คุณต้นหอมไปขึ้นรถเถอะครับ ถ้านานกว่านี้เดี๋ยวนายจะโมโหเอาได้"

"แต่..." ฉันไม่อยากไป

"ถ้าคุณต้นหอมไม่ยอม ผมโดนนายฆ่าแน่ครับ"

"ฆ่า? ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง นายกลับไปเถอะเดี๋ยวฉันขับไปเอง ฉันว่าจะอยู่รอคุณแม่กลับมาด้วย" ก่อนจะไปอยู่ที่นู้น ก็ขอให้ได้เจอแม่ได้กอดท่านเอากำลังใจหน่อย ฉันจะได้มีแรงสู้กับหมอนั่น อีกอย่างเขาคงไม่ถึงขั้นฆ่าลูกน้องตัวเองง่ายขนาดนั้นหรอก ถ้าทำได้ก็ไม่ใช่คนแล้ว

"ไม่ได้ครับ ถ้าคุณต้นหอมไม่ยอมดีๆ ผมก็คงต้องใช้กำลังกับคุณนะครับ อย่าให้ผมต้องทำแบบนั้นเลย"

"ฮะ นี่ถึงขั้นจะใช้กำลังกับฉันเลยเหรอ" ฉันถามไปอย่างอึ้งๆ มันเรื่องแค่นี้เองนะ

"ครับ...คงต้องเป็นแบบนั้นถ้าคุณไม่ยอม เพราะผมก็รักชีวิตตัวเองเหมือนกัน" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างจริงจัง คือไม่ว่ายังไงฉันต้องไปกับเขาสินะ ไม่มีทางเลือกอื่นให้ฉันเลือกแล้วใช่มั้ยเนี่ย!

"โอเคๆ อะนี่กุญแจรถ" ฉันพูดพร้อมกับหยิบกุญแจรถส่งให้ไป เห็นฉันเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอกนะ แล้วดูสีหน้าลูกน้องหมอนั่นตอนนั้นก็เหมือนเขาจะใช้กำลังกับฉันจริงๆ ถ้าฉันไม่ยอมยื่นกุญแจรถให้เขาดีๆ

ฉันเก็บความไม่พอใจเอาไว้แล้วเดินมาที่รถของหมอนั่นที่สตาร์ตเครื่องรอฉันอยู่หน้าบ้าน พอเดินมาถึงฉันหยุดเดินเพื่อทำใจก่อนพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่เบาะด้านหลัง

"มานั่งหน้า" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หย่อนตูดตัวเองลงไปนั่ง ก็มีเสียงปีศาจร้ายที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างหน้าฝั่งคนขับพูดขึ้นมาก่อน

"ทำไม" ฉันถามเขาด้วยสีหน้างง ๆ

"ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ" เขาตอบฉันมาเสียงเข้ม "อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ"

พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็ทำไรไม่ได้ ไม่กล้าขัดด้วย ก็เลยได้แต่เดินลงรถไปแล้วขึ้นไปนั่งที่ข้างๆ คนขับ หลังจากที่ฉันขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกรถเลยทันทีด้วยความเร็ว ไม่รู้ว่าจะรีบไปตายที่ไหน!

ระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เขาก็ขับรถไปด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ส่วนฉันก็นั่งเงียบๆ แบบไม่ค่อยพอใจเขาเหมือนกัน ก็ดีแล้วล่ะที่เงียบแบบนี้เพราะฉันก็ไม่ได้อยากคุยกับเขาอยู่แล้ว

ปึก! เอี๊ยดดด!!

"กรี๊ดดด!!!" แล้วอยู่ๆ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อระหว่างทางที่ขับรถไปบ้านเขา ฉันก็เห็นได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรมาพุ่งเข้ามาชนกระจกรถข้างหน้าตรงที่ฉันนั่ง ทำให้ฉันตกใจจนร้องกรี๊ดออกมา พร้อมกับเขาที่เบรกและหักพวงมาลัยรถเข้าจอดข้างทางอย่างรวดเร็วๆ

"พวกเวรเอ๊ย!!" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับล้วงมือเข้าไปใต้เบาะแล้วหยิบปืนออกมา เดี๋ยวนะ...ปะ ปืนงั้นเหรอ!?

"นะ...นาย!?" ฉันมองเขาอย่างกลัวๆ พร้อมกับถอยหลังไปชิดกับประตูฝั่งที่ฉันนั่งอยู่

"หุบปาก! แล้วนั่งเงียบๆ รอฉันอยู่ในนี้ ถ้าฉันไม่บอกให้ลงไปก็ห้ามลงเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!?" เขาหันมาสั่งฉันด้วยแววตาที่ดุดัน

"มะ...มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ฉันไม่ตอบแต่ถามเขากลับไปในสิ่งที่ตัวเองสงสัย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก มีวัตถุแข็งๆ บางอย่างพุ่งชนกระจกรถอย่างแรง โชคดีที่รถรุ่นนี้น่าจะมีระบบเซฟตีอย่างดี กระจกรถเลยไม่แตก แต่ที่ถามคือฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาปืนลงไปทำไม มันก็แค่อุบัติเหตุ แถมฉันยังไม่เห็นคู่กรณีเลยสักคน

"ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้ ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เงียบๆ ตามที่ฉันสั่ง"

"ตะ..."

"ถ้าไม่เงียบ ฉันจะเป็นคนทำให้เธอเงียบเอง!" พูดจบเขาก็จ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุดัน เลยทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ คือเข้าใจมั้ยว่าฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ แค่มีของพุ่งชนรถมันอาจจะหล่นลงมาจากต้นไม้แถวนี้ก็ได้ไม่ใช่หรือไง

Rrrrrrrrr~ Rrrrrrrr~

เขาละสายตาจากฉันหันไปมองรอบๆ ก่อนจะกดรับโทรศัพท์ของตัวเองแล้วกรอกเสียงเรียบนิ่งทว่าเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว

"เออ...พวกมันเป็นคนของใคร"

[...]

"หึ! เออไม่มีปัญหา เดี๋ยวกูจัดการเอง" พูดจบเขาก็กดวางสายทันที ก่อนจะหันมามองฉันอีกรอบ

"อะ...อะไร!?"

"ถ้าเธอขัดคำสั่งฉันละก็...ฉันเอาเธอตายแน่!"

ขู่ฉันเสร็จเขาก็เปิดประตูลงจากรถไปทันที ทิ้งให้ฉันนั่งตัวชาเพราะคำพูดและสีหน้าของเขาเมื่อสักครู่ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะพูดจริงหรือเปล่า แต่สีหน้าและสายตาของเขาเมื่อกี้มันน่ากลัวมากๆ ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหนเลย

ปัง!!

เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองทางด้านหน้าของรถอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของผู้ชายชุดดำคนหนึ่งล้มลงไปกองที่พื้นพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากกลางศีรษะ แล้วคนที่ยิงก็ไม่ใช่ใครนอกจาก...เวกัส!!!

เขาฆ่าคน! และไม่ได้ฆ่าแค่คนเดียวด้วย เพราะเขากำลังเบนปลายกระบอกปืนไปยังผู้ชายอีกสามคนที่เหลืออยู่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะ...

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

"กรี๊ดดดด...อุ๊ป!!" ฉันกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียงแล้วก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ เมื่อกระสุนทั้งสามนัดเจาะเข้าไปที่กลางหน้าผากของผู้ชายพวกนั้นทั้งสามคนอย่างแม่นยำ ทำให้พวกเขาค่อยๆ ล้มลงไปนอนกองที่พื้นด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากคนแรกเท่าไหร่

พอเขายิงเสร็จเขาก็หันไปมองรอบๆ ก่อนจะเดินกลับมาขึ้นรถฝั่งคนขับตามเดิม ทำราวกับว่าเมื่อกี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"กลัว?" เขาเก็บปืนไว้ที่เดิมแล้วหันมาถามฉันที่นั่งตัวสั่นอยู่ชิดกับประตู

"..." ถามว่ากลัวมั้ย? มันก็ต้องกลัวอยู่แล้ว ที่เขายิงไปเมื่อกี้นี้...คือคนนะ คนเป็นๆ เลยด้วย แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นหรืออยู่ในเหตุการณ์อะไรแบบนี้ ไม่คิดว่าจะได้เห็นด้วย เป็นใครก็ต้องกลัวอยู่แล้วมั้ย ฉันรู้ว่าเขาเป็นมาเฟีย แต่ไม่คิดว่าเขาจะฆ่าคนได้เลือดเย็นขนาดนี้

"เดี๋ยวเธอก็ชินเอง" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับออกรถมุ่งหน้าไปที่บ้านเขาต่อ

และพอขับออกมาจากตรงนั้นได้สักพักเขาก็หันมาพูดกับฉันด้วยเสียงราบเรียบแต่เยือกเย็นว่า...

"จำศพพวกนั้นเอาไว้ให้ดี เพราะถ้าเธอทำตัวขัดใจฉันมากๆ...จุดจบของเธอก็จะไม่ต่างจากศพพวกนั้น"

"!!!"

​