ลุ่มหลงรักนายวิศวะเจ้าเล่ห์ (พระพายxโซดา)

บทที่ 15 "ที่รัก"

หลังจากที่ได้ข้อตกลงยุติการเกิดสงครามน้ำตาจากการพยายามบีบน้ำตาของพระพายแล้ว โซดาก็เลือกที่จะกลับเต็นท์ของตัวเองเพื่อไปเตรียมตัวช่วยชาวบ้านทำอาหารเช้า...

"เมื่อคืนหมาหอนทั้งคืนเลย ฉันกลัวแทบจะฉี่ราดบนที่นอนอะ เสียงนี่แบบโหยหวนมากอะ" เสียงนักศึกษาสาวหนึ่งในคนที่กำลังนั่งช่วยชาวบ้านเตรียมวัตถุดิบเอ่ยพูดขึ้นกลางวงสนทนากับเพื่อนๆ ถึงเรื่องราวของเมื่อคืนที่ได้ยินเสียงหมาหอนทั้งคืนด้วยสีหน้าหวาดกลัวจนขนกายขนลุกซู่ไปทั้งร่างกาย

"จริงไม่รู้หมามันเห็นอะไรแปลกๆ หรือเปล่า หอนไม่หยุดเลยฉันแทบไม่ได้นอนอะ"

"เอ้าน้องโซมาแล้วเหรอ เมื่อคืนนอนคนเดียวเป็นไงบ้างได้นอนบ้างไหม เสียงหมาหอนทั้งคืนเลยพวกพี่กลัวจนขนหัวลุกแหนะ"

ณาดารุ่นพี่คณะวิศวะเอกอุตสาหการที่กำลังหั่นผักเสร็จพอดี เห็นโซดาเดินมาถึงพอดีก็เอ่ยทักถามถึงเหตุการณ์ชวนขนหัวลุกเมื่อคืนด้วยสีหน้าเป็นห่วงและเห็นใจรุ่นน้องในคณะที่ต้องนอนในเต็นท์คนเดียวท่ามกลางเสียงหมาหอนและบรรยากาศชวนน่าขนลุกแบบนั้น เพราะรุ่นพี่ที่จับคู่มาด้วยก็เป็นผู้ชาย แถมยังเป็นหนุ่มสุดฮอตของคณะที่เป็นถึงพี่วินัยสุดโหดอีก ไม่เหมือนเธอที่ยังพอมีเพื่อนต่างคณะที่เป็นผู้หญิงและมีรุ่นน้องที่มาด้วยกันเป็นผู้หญิง พอเกิดเหตุการณ์เมื่อคืนจึงรวมตัวกันสามคนไปนอนกอดกันกลมในเต็นท์

"ก็พอได้หลับบ้างค่ะ" โซดาตอบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่นัก และเลือกที่จะไม่สบตารุ่นพี่ในคณะที่กำลังมองหน้าของเธออยู่เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนคนเดียวอย่างที่รุ่นพี่ในคณะเข้าใจ กลัวว่าถ้าสบตากันตรงๆ ตัวเองจะปล่อยพิรุธให้จับได้แล้วกลายเป็นเรื่องฮือฮาเอาได้

"อ่า แสดงว่าเสียงหมาหอนไม่ได้ทำให้น้องกลัวแบบพวกพี่สินะ ดีแล้วละเป็นคนไม่กลัวสิ่งลี้ลับก็ดีแล้ว" ณาดาหยุดหรี่ตาจับผิดสายตาที่ดูน่าสงสัยของโซดาก่อนจะตอบกลับทำเหมือนโล่งใจ ในขณะที่โซดาส่งยิ้มบางๆ กลับไปก่อนจะยื่นคอมองดูงานตรงหน้าของรุ่นพี่ว่ายังมีอะไรเหลือให้เธอได้ช่วยทำบ้าง

"ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"

"มีๆ เดี๋ยวน้องเอาผักพวกนี้ไปช่วยล้างตรงบ่อน้ำตรงนู้นให้หน่อยนะ เสร็จแล้วก็เอามาวางตรงนี้นะเดี๋ยวชาวบ้านเขาจัดการกันเอง" ณาดายกกะละมังผักใบใหญ่ให้โซดารับพร้อมพยักพเยิดหน้าชี้ไปทางบ่อน้ำที่อยู่อีกฝั่งของศาลาให้โซดาดูเพื่อเอาพักไปล้างแล้วนำกลับมาวางไว้ที่นี่เหมือนเดิม เดี๋ยวจะมีชาวบ้านที่อาสาช่วยทำกับข้าวให้จะมาจัดการต่อ

"อ่อ โอเคค่ะ" เมื่อโซดาเห็นสถานที่ที่เธอต้องไปแล้วก็หันมายิ้มให้รุ่นพี่พร้อมตอบตกลงอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะเดินกอดกะละมังในอ้อมแขนเดินไปทางบ่อน้ำคนเดียว เดินได้ครึ่งทางไตรคุณที่เห็นโซดากำลังอุ้มกะละมังผักท่าทางหนักก็รีบวิ่งเข้าไปหา

"เดี๋ยวผมช่วย ผักท่าจะหนักเยอะขนาดนั้น" ไตรคุณพูดพร้อมกับยื่นมือจะช้อนกะละมังมาอุ้มเอง ทำให้โซดาที่เดินอยู่ชะงักเท้าไว้ก่อนจะหันไปหาไตรคุณไม่ปฏิเสธน้ำใจที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้

"ขอบคุณนะ" เธอบอกพร้อมส่งกะละมังใส่ผักให้ไตรคุณช่วยถือให้ ไตรคุณที่รอรับอยู่แล้วจึงส่งยิ้มให้โซดากลับไป จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปทางบ่อน้ำด้วยกัน ถึงบ่อน้ำปุ๊บก็ช่วยกันล้างผักหลากหลายชนิดไปด้วยกัน

"เมื่อคืนได้นอนบ้างไหม" แต่ด้วยบรรยากาศมันเงียบสงบเกินไป ไม่อยากให้อึดอัดไตรคุณจึงชวนโซดาพูดคุยด้วยการถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เสียงหมาหอนเมื่อคืน เอาจริงๆ มันทำให้เขานอนไม่หลับเพราะกังวลว่าโซดาจะกลัวหรือเปล่า จะหลับได้ไหม แต่จะเดินไปหาในยามวิกาลแบบนั้นก็กลัวจะไม่เหมาะสม เขาเลยได้แต่เก็บความกังวลใจนั้นไว้ในใจทั้งคืน

"ได้นะ" แต่พอได้ยินคำตอบจากคนที่กำลังตั้งใจล้างผักเงยหน้าตอบกลับมาด้วยใบหน้าสดใสและไร้วี่แววของการอดหลับอดนอนหรือหวาดกลัวในแววตาสุกใสนั้นแล้วเขาก็โล่งใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ กลับไป...

"ดีแล้ว"

"อื้ม"

"มานั่งอยู่นี้นี่เอง ฉันตามหาเธอตั้งนาน เธอลืมยางมัดผมในเต็นท์ของฉันอะ" แต่ความสดใสของไตรคุณก็เหมือนจะพังลงในพริบตาเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่เหมือนจะเป็นศัตรูทางใจอย่างพระพายเดินเข้ามาขัดจังหวะจนต้องลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพระพายด้วยสายตาติดรำคาญ

แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ยินบุคคลมาใหม่อย่างพระพายพูดว่าโซดาลืมยางมัดผมไว้ในเต็นท์ของพระพายความสงสัยก็ผุดขึ้นในหัวของเขาทันที

"..."

จนต้องมองหน้าพระพายสลับกับโซดาไปมา พลางนึกสงสัยในใจว่าสองคนนี้นอนด้วยกันหรือ หรือแค่...

"นี่ นายอย่าเพิ่งคิดไปไกลสิ เมื่อเช้าฉันแค่ไปยืม..." โซดามองหน้าไตรคุณสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมื่อเรื่องที่เธอไปนอนกับพี่รหัสตัวเองกำลังจะโป๊ะแตกในไม่ช้า จนต้องคิดหาวิธีแก้ตัว แต่ให้ตายเถอะเธอดันมาสมองเอ๋อคิดคำโกหกไม่ทันนี่สิ

"ครีมทากันแดด" พระพายช่วยตอบหลังจากที่เห็นโซดานิ่งเงียบนึกคำแก้ตัวไม่ออก

"อ่าใช่ ครีมทากันแดด" โซดารีบพยักหน้าเห็นด้วยกับพระพายอย่างรวดเร็ว

"อ่อ นึกว่านอนด้วยกัน"

แค่กๆ แค่กๆ

ไตรคุณตอบกลับน้ำเสียงโล่งใจ แต่ประโยคที่พูดออกมากลับทำให้โซดาที่ได้ยินถึงกับสำลักไอหน้าดำหน้าแดงออกมา

"สำลักอะไรแต่เช้า" ลำบากคนเจ้าเล่ห์อย่างพระพายที่แอบยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวต้องก้มลงไปลูบหลังให้ ก่อนจะขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหูแดงเถือกของโซดาแล้วกระซิบเสียงทุ้มต่ำติดเย้าแหย่ว่า "ไอ้หมอนี่มันฉลาดพูดเนอะ เธอว่าไหม" โซดาได้ยินพี่รหัสตัวเองว่าอย่างนั้นก็หันหน้าขวับตวัดสายตามองค้อนทันที

ก่อนที่จะหันไปล้างผักให้เสร็จไวๆ แล้วรีบยกขึ้นเตรียมอุ้มนำกลับไปวางที่ศาลาตามที่รุ่นพี่ในคณะได้บอกไว้

แต่....

"ฉันถือเอง มันหนัก" เมื่อเห็นว่าคนรักในอนาคตอันไม่ไกลโอบกอดกะละมังใบใหญ่จนสุดแขนท่าทางดูหนัก พระพายก็รีบออกตัวจะช่วยทันทีเพราะเป็นห่วงกลัวโซดาจะปวดเมื่อยตามร่างกายเอา

อีกอย่างผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอไม่ควรต้องมาแบกอะไรหนักๆ อย่างนี้ เขาอุตส่าห์ทะนุถนอมตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่เคยสั่งทำโทษหนักๆ ไม่เคยให้ต้องแบกอะไรไร้สาระ ขนาดกระเป๋าวันเดินทางเขายังเป็นคนแบกให้ แล้วใครมันช่างกล้าปล่อยให้ว่าที่แฟนของเขามันแบกกะละมังเท่าโอ่งมาคนเดียวแบบนี้วะ

"ผมช่วยเอง" ไตรคุณเห็นพระพายออกตัวจะช่วยโซดาถือกะละมังใบใหญ่ให้ เขาก็ไม่รีรอที่จะยืนมองเฉยๆ รีบออกตัวรับอาสาอีกคน แต่การที่มีผู้ชายสองคนอาสาจะช่วยพร้อมกันมันเลยทำให้โซดาอึกอักเลือกคนช่วยไม่ถูก

"ไม่ต้องเลือกว่าจะให้ใครช่วยหรอก เอามานี่" พระพายเห็นโซดาทำท่าอึกอักเลือกไม่ถูก เขาก็เลยเป็นคนพูดขึ้นพร้อมแย่งกะละมังในมือโซดามาถือไว้ก่อนจะส่งต่อไปให้ไตรคุณรับ "อะ มึงเอาไปอยากช่วยดีนัก" จากนั้นเขาก็คว้าข้อมือเล็กของโซดามาจับไว้ก่อนจะพาไปอีกทางเพื่อแยกโซดาออกจากไตรคุณไอ้เด็กหน้าอ่อนน่ารำคาญนั่น

"เกาะแกะเป็นปลิงเลยแม่ง"

"พี่ว่าอะไรนะ"

"อ่อ อยากเกาะแกะเธออะ ไม่อยากปล่อยให้ไปไหนเลย" จังหวะมาพอดี พระพายจึงใช้โอกาสหยอดคำหวานให้โซดาหวั่นไหวตอนเช้าๆ เล่น จะได้รีบๆ ไขว้เขวแล้วตกเป็นเมียเขาไวๆ

จะได้มีเมียกับเขาสักที!

"พูดบ้าอะไร" น้ำเสียงเคอะเขินพร้อมด้วยท่าทางเหนียมอายจากโซดาตอนที่ได้ยินประโยคชวนอมยิ้มเบาๆ จากพระพายทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ เต้นโครมครามกันอย่างน่าประหลาดใจ อีกทั้งแก้มเนียนทั้งสองข้างก็พร้อมใจกันเห่อร้อนจนแดงเป็นไร่มะเขือเทศอีกด้วย

เธอไม่รู้ว่าทำไมแค่ประโยคธรรมดาๆ แบบนั้นจากพี่รหัสจอมเจ้าเล่ห์มันทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้ หรือว่าเธอกำลังหวั่นไหวเหรอ?

บ้าน่า...

"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเธอไปทาสีกับพี่นะ" พี่? ปกติแล้วคนตัวสูงที่กำลังจับมือเธอเดินอยู่ตอนนี้จะไม่แทนตัวเองว่าพี่ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงได้แทนตัวเองว่าพี่ล่ะ โซดาได้แต่แอบสงสัย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามออกไป เพราะกลัวว่าคนข้างๆ จะคิดว่าเธอแอบคิดไม่ซื่อ

"อื้ม ได้"

"เค แล้วก็...เธอช่วยอยู่ห่างๆ จากไอ้ไตรนั่นด้วย ฉันว่ามันไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่" หลังจากที่โซดาตกลงจะไปทำกิจกรรมของวันนี้ด้วยกันแล้ว พระพายก็รีบกั้นรั้ววางอาณาเขตล็อกโซดาออกห่างจากไตรคุณทันที ยุแยงให้โซดาอยู่ห่างๆ คู่แข่งของตัวเองเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องหงุดหงิดระหว่างวันถ้าเห็นไตรคุณอะไรนั่นเข้าหาโซดาอีก

"ไตรนะเหรอ ไม่น่าไว้ใจยังไงอะ เขาออกจะดูบริสุทธิ์"

"โห่ ไอ้หมอนั่นอะนะดูบริสุทธิ์ เธอดูยังไงมันดูเจ้าเล่ห์จะตายเธอไม่ทันคนอย่างมันหรอก" พระพายสวนกลับทันทีพร้อมออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่คนตรงหน้าดูจะเข้าข้างอีกฝ่ายตาใส

"แต่โซว่าในบรรดานักศึกษาผู้ชายที่อยู่ที่นี่อะ พี่ไม่น่าไว้ใจที่สุดแล้ว"

"เหอะ เธอคิดผิดแล้วที่รัก ในบรรดาคนที่อยู่ที่นี่พี่นี่แหละคือคนที่น่าไว้ใจที่สุด...สำหรับเธอด้วยนะ"

"...มั่นหน้า" บ่นอุบอิบท่าทางเหนียมอายเบาๆจบ โซดาก็แยกตัวออกจากพระพายไปช่วยคนอื่นๆ ตักอาหารเช้าที่โรงครัวแทน ปล่อยให้พระพายที่ยังยืนอยู่ที่เดิมมองตามหลังสุดสายตาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนพร้อมก้อนเนื้อด้านซ้ายที่กำลังเต้นรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไปด้วย

"แม่งเอ้ย เขินแล้วน่ารักว่ะ"