One night my doctor คืนเดียวในอ้อมกอดหมอ

ใจเต้นแรง...2

“ผมจะไม่พูด...แต่ผมคงลืมไม่ได้” เขาพึมพำกับตัวเอง โดยที่อีกฝ่ายไม่มีโอกาสรู้ได้เลยว่าชายหนุ่มเอ่ยประโยคนี้ออกมา

ส่วนแพรพลอยหลังจากออกไปจากห้องของโรงแรมได้ เธอก็รีบแวะไปซื้อยาคุมกำเนิดฉุกเฉินรับประทาน เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอจำไม่ได้จริงๆ แต่เธอควรจะป้องกันไว้ก่อน แล้วตอนนี้เธอก็อยู่บนแท็กซี่ ที่กำลังพาเธอกลับไปยังคอนโดของเธอ แพรพลอยแอบร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามจะลืมเรื่องนี้ให้ได้ และเธอกลับลืมไม่ได้เลย ความเจ็บปวดนี้มันคงจะอยู่กับเธอไปอีกนาน เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเธอพลาดมองเลขห้องผิดไป ทำให้เธอเข้าไปในห้องของเขา แล้วก็เกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น

จะโทษใครได้เล่า ในเมื่อเธอเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้เอง สิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้นั่นก็คือทำใจ และพยายามลืมเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร

โรงพยาบาลเอกชนกลางกรุงแห่งนี้ดูวุ่นวายกว่าทุกวัน เสียงรองเท้าพยาบาลกระทบพื้นจังหวะเร่งรีบ เสียงประกาศจากลำโพงดังเบาๆ คล้ายเป็นเสียงพื้นหลังประจำของที่นี่ แพรพลอยสวมชุดพยาบาลสีขาวสะอาดเรียบ เธอมาทำงานตามปกติ เธอพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างไร้เหตุผลตั้งแต่ก้าวเข้ามาในอาคาร

“แพร...หน้าซีดจัง เป็นไรหรือเปล่า?” เพื่อนพยาบาลถามขณะกำลังเดินตรวจเวร

“ไม่เป็นไร แค่...นอนไม่ค่อยหลับน่ะ” เธอยิ้มกลบเกลื่อน แต่ในใจเธอไม่อาจลืมภาพเมื่อคืนได้เลย

แสงแดดยามเช้าในห้องพักนั่นยังติดตา เสียงของเขายังวนเวียนอยู่ในหัว “ถือว่าทุกอย่างเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันนะคะ หมออิฐ”

เธอพูดเองแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนคำคำนั้นกำลังย้อนมาทิ่มแทงหัวใจของตัวเอง ขณะเธอกำลังจะเดินเข้าห้องยา เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากอีกทางเดินหนึ่ง

“คุณหมออิฐครับ คนไข้ห้อง 302 รออยู่แล้วครับ” ชื่อที่ถูกเอ่ยทำให้เธอชะงักในทันที ขาของเธอแทบหยุดก้าวโดยไม่รู้ตัว และในวินาทีนั้นเอง ร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวสะอาดพร้อมป้ายชื่อ “อิฐ ศิระภพ แพทย์อายุรกรรม” เดินสวนมาพอดี

สายตาของเขามองมาที่เธอก่อน เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ดวงตาคู่นั้นสบกัน...โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน

อิฐนิ่ง เธอเบือนหน้าหนีแทบจะในทันที ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันตา ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งไม่รู้จะวางตัวอย่างไร มือเธอสั่นจนเกือบทำแฟ้มหล่น เธอรีบก้มเก็บโดยไม่กล้ามองเขา

“ขอโทษค่ะ...” เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

“ไม่ต้องขอโทษ...” เสียงทุ้มของเขาตอบกลับเรียบๆ แต่แฝงรอยอ่อนโยนแปลกๆ “ระวังหน่อยสิครับ” เขาตอบออกมาด้วยเสียงที่ปกติที่สุด จนมันทำให้เธอคิดไปเองว่า มีแค่เธอหรือเปล่าที่รู้สึกตื่นเต้นหรือตื่นกลัว และจำเหตุการณ์วันนั้นได้

เธอก้มหน้าหลบ ไม่กล้าสบตาแม้แต่น้อย แล้วรีบเดินผ่านไป กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา กลิ่นสบู่จางๆ ที่เธอจำได้ขึ้นใจจากคืนนั้น...ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่