ตอนที่ 16
1056 Words
แอชตันไปแล้ว...
สริตาที่แข้งขาอ่อนแรงก็ผ่อนลมหายใจยาวอย่างหนักหน่วงและลดมือที่เช็ดถูริมฝีปากที่ขึ้นปื้นแดงเพราะการออกแรงถูอย่างรุนแรงลงจนมือทั้งสองข้างผล็อยตกลงข้างตัว
ความรู้สึกทุกอย่างยังคงแจ่มชัดราวกับมันยังเกิดขึ้น ทุกวินาทีที่ริมฝีปากกระด้างอย่างผู้ชายนั้นรุกรานเธอทำให้ หญิงสาวสะท้านเฮือกด้วยความวาบหวามที่ยากจะระงับ แอชตัน แอดดิสันเป็นปีศาจชัดๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกอย่างนี้ได้ และเขาก็ทำให้เธอชิงชังตัวเองเพิ่มขึ้นเสียจนน้ำตาคลอด้วยความเจ็บใจที่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่อาจต่อต้านเขาได้เลย
ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี...เธอก็ไม่เคยผลักไสเขาไปได้เลย!
ไม่ว่าจะเป็นตอนนั้น...หรือตอนนี้ เธอก็เป็นของเล่นที่ แอชตันอยากจะเหยียบย่ำบีบคั้นอย่างไรก็ได้สินะ!
สริตากอดเข่าตัวเอง ก่อนจะซบหน้าลงกับเข่า เมื่ออยู่เพียงลำพังและทุกอย่างรอบกายเงียบงัน ความเหงา ความโดดเดี่ยว และความเจ็บปวดก็เข้ามากลุ้มรุมทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสจนเธอแทบจะทนไม่ไหว
พี่ชาย...แด๊ด...
หนูคิดถึงทุกคนเหลือเกิน...
ทำไมต้องทิ้งหนูไปด้วย...ทำไมไม่ไปด้วยกัน...
ทำไมทิ้งกันอย่างนี้...
ทำไม...
----------------------
หลังจากที่แอชตันเข้ามาข่มขู่พร้อมกับทำเรื่องที่ไม่สมควรทำลงไปกับเธอ ถัดจากวันนั้นชายหนุ่มก็หายไปทั้งสัปดาห์โดยไม่โผล่มาให้เธอรู้สึกว่าถูกก่อกวน และพร้อมกันนั้นคำขู่ของเขาก็เป็นเพียงแค่คำขู่ เมื่อวันถัดมาเธอท้าทายเขาด้วยการไปร่วมงานปาร์ตี้ถึงสองงานภายในวันเดียว และเธอก็รู้ว่าแอชตันส่งคนตามดูเธออยู่แล้ว แต่เธอก็เลือกที่จะท้าทายเขาอยู่ดี
เป็นผู้ปกครองแล้วยังไง เธอไม่ยอมรับเสียอย่าง แอชตันจะมีอำนาจอะไรมาสั่งเธอได้กัน!
หญิงสาวคิดอย่างพยศจัด เขามันก็แค่ทำเป็นปากดีว่าจะดูแลเธอ เอาเข้าจริงไม่มีใครสนใจเธอหรอกนอกจากพี่คาร์ลที่ชอบโทร.หาเธอบ่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น สริตายอมรับว่าเธอทำใจยังไม่ได้เอาเสียเลยกับการสูญเสียนี้
“ขอโทษด้วยนะคะมิสพาวเวลล์” เสียงของพนักงานสาวดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ทำให้เธอที่กำลังตกอยู่ในห้วงคิดของตัวเองเหลือบตามองอีกฝ่าย แล้วจึงเห็นว่าพนักงานสาวยืนค้อมตัวให้เธอด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะส่งบัตรเครดิตคืนให้แก่เธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักในยามที่บอกกับเธอว่า “แต่บัตรของคุณใบนี้มีปัญหาค่ะ ไม่ทราบว่ามีใบใหม่หรือเปล่าคะ”
พนักงานสาวสอบถามด้วยท่าทีนอบน้อม ซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งที่แบรนด์เสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ได้อบรมพนักงานทุกคนเอาไว้ เพราะกำลังซื้อของลูกค้าที่สามารถใช้จ่ายเงินในช็อปนี้ได้ย่อมไม่ใช่ลูกค้าที่มีฐานะปานกลางอย่างแน่นอน ฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องนอบน้อม ดูแล และเอาใจใส่ลูกค้าให้ได้รับความพึงพอใจสูงที่สุดเสมอ!
“เอ๊ะ” สริตารับบัตรเครดิตของเธอคืนแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “นั่นเป็นแบล็กการ์ดไม่จำกัดวงเงินนะ มันจะไม่ผ่านได้ยังไง” เธอถามด้วยน้ำเสียงเกือบจะเป็นตำหนิ บัตรนี้เป็นบัตรเครดิตระดับไฮเอนด์ไม่จำกัดวงเงิน และครอบครัวเธอก็เป็นหนึ่งในลูกค้าที่ถูกเชิญให้เปิดบัตรนี้ด้วยซ้ำ! เธอสามารถซื้อของได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่นี่กับแค่เงินไม่กี่หมื่นเหรียญ ทำไมเธอจะรูดบัตรไม่ผ่านกัน
พนักงานเล่นตลกกับเธอแล้ว
หญิงสาวคิดอย่างไม่พอใจ ขณะที่สีหน้าก็พลันบึ้งตึงขึ้นมาทันที
พนักงานสาวที่แจ้งเรื่องนี้กับสริตาเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเช่นเดียวกัน ขณะที่ชี้แจงอย่างนอบน้อมว่า “บัตรอาจจะมีปัญหาน่ะค่ะ”
แต่สริตาไม่เชื่อ “มันไม่เคยมีปัญหา!”
เธอโต้แย้งกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่อวานนี้เธอยังรูดจ่ายค่าเครื่องดื่มในคลับย่านอัปเปอร์ อีสต์ ไซส์เลี้ยงเพื่อนนับสิบคนอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงจะใช้ไม่ได้ล่ะ มันไม่มีทางเกิดขึ้นกับคนอย่างสริตา พาวเวลล์โดยเด็ดขาด!
น่าหัวเราะน่ะถ้าเธอจะไม่มีปัญญาจ่ายเงินค่ารองเท้าแค่สองคู่นี้ รู้ไปถึงไหนขายหน้าไปถึงนั่นเลย!
คุณหนูสาวคิดอย่างหงุดหงิด และสีหน้าของเธอก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ยิ่งขึ้น
ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอคงจะไม่อารมณ์เสียขนาดนี้ แต่นี่เป็นเพราะการคิดถึงแอชตันแท้ๆ ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีจนพาลเหวี่ยงโกรธทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหูขวางตา!
“แต่ครั้งนี้มันมีน่ะค่ะ ยังไง...”
สริตาโบกมือไม่ให้อีกฝ่ายพูดอะไรอีกต่อไป ก่อนจะเปิดกระเป๋าของตัวเองออกแล้วหยิบบัตรเครดิตอีกสามใบของตัวเองส่งให้อีกฝ่าย พร้อมกับเอ่ยประชดประชันอย่างอดไม่อยู่
“เอาไปลองให้หมด และถ้ามันยังมีปัญหาก็เป็นเพราะร้านของคุณมันห่วย! ไม่ใช่เพราะบัตรของฉัน!”
และที่ห่วยที่สุดก็คือไอ้เจ้าของห้างนี้แหละ! เธอไม่น่ามาซื้อของที่นี่เลย เธอควรจะไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่!
ทว่าก่อนที่พนักงานสาวจะก้าวออกไป เสียงของคนที่เธอเกลียดขี้หน้าที่สุดก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“ฉันได้ยินว่าเธอมาที่เดอะเกรซ”
สริตาที่นั่งอยู่ถึงกับผุดลุกขึ้นแล้วอุทานอย่างห้ามไม่อยู่ “คุณลุงมาทำอะไรที่นี่!”
แอชตัน แอดดิสันในชุดสูทหล่อเนี้ยบอย่างเช่นปกติก็เหยียดยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก เขากอดอกมองเธอก่อนจะตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า “นี่มันห้างของฉัน ฉันก็ต้องอยู่ที่นี่น่ะสิ”
- Writer
