ตอนท้ายน้ำเสียงของเธอเกือบจะเป็นขอร้อง ทว่าแอชตันที่มักจะใจอ่อนลงเสมอกลับยิ้มมุมปาก แล้วบอกเธอเพียงแค่ว่า
“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง ยังไงลองโทร. ไปหาเลขาฯ ของฉัน แล้ว...”
“แอชตัน แอดดิสัน!” อีกครั้งที่สริตาเรียกชื่อของเขาเสียงดัง “ฉันรู้ว่าคุณแกล้งหลบหน้าฉัน ฉันไล่ตามคุณมาเป็นอาทิตย์ๆ แล้ว!” เธอเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้น
ทว่าคนฟังเพียงแค่เลิกคิ้วสูง แล้วถามออกมาแค่ว่า “แล้วยังไงล่ะ” เท่านั้น
แต่เท่านั้นก็ทำให้สริตาระเบิดปังอย่างสิ้นความอดทนในทันที
“ก็หมายความว่าลุงเลิกหลบหน้าฉันได้แล้วน่ะสิ! จะงอนไปถึงไหน!”
แอชตันไม่ตอบอะไร เขาคว้าแขนเธอเอาไว้แน่นก่อนจะลากเธอออกไปจากข้างนอกเพราะผู้คนเริ่มสนใจเธอกับเขาตั้งแต่เธอเผลอตะโกนดังลั่นเมื่อกี้นี้
“มาคุยกันทางนี้”
ชายหนุ่มพูดอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะพาเธอลัดเลาะไปหามุมสงบคุยกัน ซึ่งสริตาก็ตามออกไปแต่โดยดีและไม่ขัดขืนคำสั่งของเขาเป็นครั้งแรกในรอบปีก
