ตอนที่14
1044 Words
ผู้ปกครองหนุ่มหรี่ตาแคบลงทันควัน ขณะที่จ้องมองใบหน้าหวานของหญิงสาวเขม็ง รับรู้ได้ถึงการท้าทายของเธออย่างชัดเจน
“ฉันทำได้สิ แล้วเธอก็ควรจะจำไว้ว่าฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ”
เขาปรามเธอเสียงต่ำ บอกให้เธอรู้ว่าในฐานะที่ตอนนี้เขาเป็นผู้ปกครอง เขามีสิทธิ์ทำอะไรกับเธอก็ได้เพื่อให้เธอกลับมาอยู่ในลู่ทางตามเดิม
ทว่านั่นกลับเหมือนเป็นการยั่วให้เด็กสาวโกรธเช่นเดียวกัน เธอเชิดหน้าขึ้นจนเขาคิดว่าใบหน้าเธอแทบจะขนานกับพื้นโลกอยู่แล้วในตอนที่ตอบกลับเขาด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า
“ก็แค่ชั่วคราว” หญิงสาวเหยียดยิ้มหยันก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “แล้วเมื่อไรที่ฉันเรียนจบ ฉันก็จะเป็นอิสระ แล้วตอนนั้นลุงก็บังคับอะไรฉันไม่ได้” ที่เธอพูดออกมานั้นคือเงื่อนไขของพินัยกรรมที่บิดาและพี่ชายเธอทำเอาไว้
ซึ่งเป็นโชคดีของเธอที่พวกเขาไม่ใจร้ายให้เธอตกอยู่ในอำนาจมืดของผู้ชายร้ายกาจอย่างแอชตัน แอดดิสันนานเกินไป!
ทว่าแอชตันไม่สะทกสะท้านกับความคิดโง่ๆ ของ หญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เธอก็รู้พอๆ กับเขาว่าเธอจะได้จัดการมรดกของตัวเองโดยไม่ต้องผ่านการตัดสินใจจากเขาก็ต่อเมื่อเธอเรียนจบและเขาเห็นว่าเธอมีความสามารถมากพอจะดูแลได้เองเธอถึงได้มันกลับไป!
แต่สริตาคงลืมถึงจุดนี้ไป ถึงได้คิดว่าเธอจะเป็นอิสระจากเขาได้ง่ายๆ
“แล้วทำตัวแบบนี้...” เขากวาดตามองคนที่ใส่เสื้อที่ยาวเพียงคืบเดียว โชว์หน้าท้องขาวเนียนสวยและกางเกงสั้นกุดด้วยสายตาเย้ยหยัน ดูถูก “ฉันว่าเธอใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงจะเรียนไม่จบ!”
สริตาห่อไหล่ สะท้านกับสายตาคมเข้มที่มองเธออย่างจาบจ้วงดูถูก ความโกรธและไม่พอใจทำให้ใบหน้าเธอร้อนวูบวาบด้วยความอับอาย เธอรู้ว่าเขาโกรธที่เธอแต่งตัวแบบนี้ แต่แล้วอย่างไรล่ะ นี่มันเนื้อตัวเธอ ชีวิตของเธอ ถึงเขาจะเป็นผู้ปกครองหรือผู้จัดการมรดก แต่ก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตที่เธอต้องฟังเขาเสียหน่อย!
เขาจะเอาใบหน้าหล่อๆ และนิสัยหลอกลวงจอมปลอมไปหลอกใครก็ได้ แต่จะมาหลอกเธอไม่ได้หรอก!
“แล้วชีวิตลุงดีกว่าฉันหรือยังไงกัน!” หญิงสาวไม่ยอมแพ้ชายหนุ่ม “ตอนอายุเท่าฉันลุงก็มั่วปาร์ตี้ มั่วผู้หญิงและอาจจะมั่วยาด้วยก็ได้เหมือนกันนั่นแหละ!”
ตอนที่แอชตันอายุน้อยกว่าเธอ เขาทำมากยิ่งกว่าการที่เธอแค่เที่ยวกลางคืนเสียอีก! เขาเลวร้ายเสียยิ่งกว่าเธอด้วยซ้ำ แล้วจะมาบอกให้เธอเลิกทำตัว ‘ออกนอกลู่นอกทางเล็กๆ น้อยๆ’ พวกนี้ได้ยังไง
เขาไม่เข้าใจหรือยังไงว่าเธอจะไม่ทำตาม! เธอทนไม่ได้กับการอยู่คนเดียวเพียงลำพัง! เขาไม่เคยสูญเสียอย่างเธอ เขาไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของเธอหรอก!
“ฉันย่อมดีกว่าเธออย่างแน่นอน” ทว่าคำตอบอย่างคนมั่นใจในตัวเองก็ทำให้เธอถึงกับสะอึก โดยเฉพาะอย่างนิ่งกับประโยคต่อมาที่จี้ใจดำเธออย่างรุนแรง “เพราะฉันไม่เคยไร้ความรับผิดชอบอย่างเธอ อย่าเอาข้ออ้างอย่างการสูญเสียพวกนั้นมาทำให้ตัวเองดูน่าเห็นใจ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอมันไร้ค่า!”
สริตาหน้าแดงก่ำเพราะถูกจี้ใจดำ เธอถลึงตาใส่คนตรงหน้าแล้วเถียงออกมาทันควันอย่างคนร้อนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำว่าไร้ค่าที่อีกฝ่ายโยนใส่หน้าเธอ
“ฉันไม่ได้ทำ!”
ตอนนี้เธอแค่ยังทำใจไม่ได้ ทำไมเขาถึงต้องเข้ามาก้าวก่ายด้วย!
“เธอทำ” แอชตันย้ำเสียงหนักแน่น “และถ้ายังไม่รู้ตัวฉันจะย้ำอีกครั้งว่าเธอมันไร้ค่า สริตา...ถ้าไม่ใช่เพราะเธอนามสกุลพาวเวลล์ และพี่ชายเธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และพ่อเธอสนิทกับครอบครัวของฉัน ฉันคงไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าเหยียดหยัน เอือมระอาทำให้หัวใจของสริตาร้อนรนราวกับถูกไฟแผดเผา เธอเกือบจะยื่นมือไปดึงรั้งชายหนุ่มแล้วทว่าทิฐิตัวเดียวทำให้เธอเชิดหน้าใส่เขา แล้วพูดอะไรที่ไม่ตรงกับใจออกไปว่า
“งั้นก็ไม่ต้องมาสนใจ!”
ทว่าแอชตันไม่สนใจคำโต้แย้งของเธอสักนิด ผู้ปกครองหนุ่มกลับเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงเข้มจัดราวกับว่าเขากำลังออกคำสั่งว่า
“ถ้าเธอไม่กลับไปเรียนและเลิกทำตัวงี่เง่า ฉันจะทำให้เธอไม่มีเงินแม้กระทั่งจะกินอาหารถูกๆ สักมื้อ ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน และมั่นใจไว้ว่าต่อให้เธออยากจะดื้อด้วยการออกไปหางานทำเองล่ะก็ เตรียมใจไว้เลยว่าจะไม่มีใครจ้างเธอทำงาน”
“…”
“เพราะถ้าใครทำอย่างนั้นก็เตรียมเป็นศัตรูกับตระกูลแอดดิสันเอาไว้เลย!”
“คุณลุง!”
คำขู่ที่แสดงออกถึงความเอาจริงนั้นทำให้สริตาที่กำลังเสียใจถลึงตาใส่เขาอย่างดุดัน เขาจะทำอย่างนี้กับเธอไม่ได้! แอชตันมีสิทธิ์อะไรจะมาบังคับเธอแบบนี้!
ทว่าแทนที่จะสนใจการประท้วงของหญิงสาว คนที่เอาแต่ใจตัวเองยิ่งกว่ากลับหรี่ตามองเธอด้วยสีหน้าและท่าทางอันตรายอีกครั้ง ก่อนจะบอกกับเธอเสียงต่ำด้วยความไม่ชอบใจว่า
“แล้วฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าลุงอีก! หัดมีมารยาทบ้างสริตา ฉันรู้ว่ามีคนสอนเธอเสมอ แต่เธอคงจะโง่เกินกว่าจะจำได้!”
เพียะ!
-------
ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้ค่า
เรายังมือใหม่กับเวบดรีม งกๆ เงิ่นๆ อยู่ 555 ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยน้า
ส่วนเรื่องนี้ที่อัปไว้ประมาณ 70 ตอน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จ้า
- Writer
