ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ
1637 Words
ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ
ทันทีที่มาถึงหน้าคอนโดร่างเล็กก็หันมองซ้ายขวาเพื่อดูรถและข้ามถนน เลือกง่ายๆ คือถูกโฉลกร้านไหนก็เอาร้านนั้น ซึ่งเธอก็เลือกร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งสั่งผัดกะเพราไข่เยี่ยวม้าพร้อมไข่ดาวของโปรดพี่ชาย
รอไม่นานแม่ค้าก็ทำเสร็จเธอจึงข้ามถนนกลับมาที่คอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้เดินกลับเข้าไปด้านในสายตาแหลมคมก็สบเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเจอมาไม่นานกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง
เมื่อเดินเข้ามาใกล้ก็พบว่าเธอคนนั้นคือคนเดียวกับที่นะโมเคยเห็นเธอเดินควงแขนโยธาขึ้นคอนโด ทั้งยัง…
ใส่ชุดนักเรียน?
“นะโม”
โยธาเอ่ยเรียกชื่อนะโมเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินเข้าคอนโด ทำให้หญิงสาวชะงักเท้านิ่งและหันไปหาเขา จังหวะนั้นทั้งเขาและผู้หญิงของเขาก็ต่างหันมองมาทางนะโมเป็นสายตาเดียวกัน
“งั้นพี่ไปก่อนนะน้ำ”
โยธาลูบหัวเด็กสาวในชุดนักเรียนก่อนจะเดินเข้ามาหานะโมและกลับเข้ามาในคอนโดพร้อมกัน ทั้งคู่ไม่มีใครปริปากพูดอะไร เงียบยิ่งกว่าป่าช้า กระทั่งเข้ามาในลิฟต์ก็รู้สึกเงียบยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
ติ้ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกนะโมก็สับขาสั้นๆ ของเธอเดินออกมาก่อนโยธา พอมาถึงหน้าห้องทำท่าจะเปิดประตูเข้าไป หญิงสาวก็จับลูกบิดประตูค้างก่อนจะตัดสินใจหันไปหาโยธาที่ยืนไขประตูอยู่ฝั่งตรงข้าม
จังหวะนั้นเขาเองก็หันมามองเธอเหมือนกัน
“ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 318 ผู้ใดพรากผู้เยาว์อายุกว่าสิบห้าปี แต่ยังไม่เกินสิบแปดปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยผู้เยาว์นั้นไม่เต็มใจไปด้วย ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สองปีถึงสิบปี และปรับตั้งแต่สี่หมื่นบาทถึงสองแสนบาท”
“ห้ะ?”
“ถ้าความผิดตามมาตรานี้ได้กระทำเพื่อหากำไร หรือเพื่อการอนาจาร ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี และปรับตั้งแต่หกหมื่นบาทถึงสามแสนบาท”
ร่ายมนตร์กฎหมายพรากผู้เยาว์จบ นะโมก็เปิดประตูกลับเข้าไปในห้องตัวเองทิ้งให้โยธายืนนิ่งไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
“อะไรของเขาวะ”
ร่างสูงได้แต่เกาหัวแกร๊กๆ ก่อนจะไขประตูห้องตัวเองเข้าไปด้านใน เมื่อมาถึงก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะคอมเขียนโค้ดงานตัวเองต่อ
ติ้ง
[สายน้ำ : หนูใกล้ถึงคอนโดแล้วนะ (แนบรูปภาพ) ]
[โยธา : อืม ดูแลตัวเองดีๆ พี่บอกจะไปส่งก็ไม่ยอม]
[สายน้ำ : ไม่เป็นไรหนูโตแล้ว]
สายน้ำ น้องสาวเพียงคนเดียวของโยธา เด็กสาวมัธยมปลายที่กำลังจะย่างเท้าเข้ามหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เดิมทีห้องพักในคอนโดนี้เป็นของสายน้ำที่ขอพ่อแม่ซื้อเพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่อยากเข้า
นั่นคือมหาวิทยาลัยที่พี่ชายเธอเรียนอยู่ตอนนี้
แต่ทว่าอยู่ๆ โยธากลับขอสลับที่พักกับเธอให้น้องสาวไปอยู่คอนโดตัวเองแทนซึ่งอยู่คนละฝั่งกับที่พักเดิมแต่ก็อยู่ใกล้คณะที่น้องสาวอยากเรียนมากกว่า เด็กน้อยจึงยอมทำตามข้อเสนอของพี่ชาย
[สายน้ำ : พี่สาวคนเมื่อกี้พี่ชอบพี่เขาเหรอ?]
[โยธา : อืม]
[สายน้ำ : กรี๊ดดด!! ชอบก็จีบสิคะ แต่หนูว่าพี่เขาดูเหมือนพี่เลยนะ]
[โยธา : ยังไง?]
[สายน้ำ : นิ่งๆ ดูเก็บเนื้อเก็บตัวเข้าถึงยากแต่กลับดูใจดี]
[โยธา : เห็นแค่ครั้งเดียวบอกได้ขนาดนั้นเลย?]
[สายน้ำ : ไม่เชื่อพี่ก็ลองส่งขนมจีบให้พี่สาวบ่อยๆ สิ หนูว่ายังไงก็ต้องใจอ่อน]
[โยธา : รู้แล้วน่าเด็กไม่ต้องยุ่ง]
[สายน้ำ : อิอิ ฝันดีนะคะ มีอะไรปรึกษาหนูได้นะ]
ร่างสูงมองข้อความของน้องสาวจากโทรศัพท์ก็เผลอหลุดยิ้มออกมา
ทางฝั่งของนะโม หลังจากกลับเข้ามาในห้องแล้วก็ทำตัวเป็นน้องสาวที่ดียกน้ำยกอาหารมาเสิร์ฟพี่ชายถึงที่
“น่ารักมากน้องสาวพี่”
“กินเสร็จก็จ่ายค่าขนมที่กินไป ค่าน้ำ ค่าบริการ ค่าที่พักคืนนี้มาด้วยนะ รวมๆ แบบเหมาจ่ายก็หนึ่งพัน”
“ห้ะ! แค่นี้เนี่ยนะหนึ่งพัน แกปล้นพี่เหรอ”
“อืม ทีหลังจะได้ไม่ต้องโผล่มาบ่อยๆ”
“ชิ ไม่มีแฟนสักหน่อย จะกลัวพี่มาที่ห้องทำไม”
นะโมไม่ได้เอ่ยตอบทำเพียงเดินกลับมาที่ครัวเงียบๆ พร้อมกับจัดขนมจำนวนมากเข้าตู้ จังหวะนั้นเธอก็เห็นของบางอย่างที่ไม่ใช่ขนมปนเข้ามาในถุงด้วย
“ยาทากันรอยแผลเป็น?”
นิ้วเรียวยาวหยิบของชิ้นดังกล่าวขึ้นมาดูอย่างพิจารณาก่อนจะกำของสิ่งนั้นไว้ในมือแล้วเดินออกจากห้องไปยังห้องฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง
ก็อกๆ ก็อกๆ
รอไม่นานประตูบานใหญ่ก็เปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงที่ออกมาเปิดประตูในสภาพที่ไม่พึงประสงค์มากนัก ผิวเนียนขาวที่แอบมีกล้ามหน่อยๆ ชุ่มชื่นไปด้วยน้ำหมาดๆ ผมเส้นตรงสีดำมีหยาดน้ำหยดติ๋งลงมา เสื้อผ้าก็ใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำสีดำที่แหวกตรงกลางโชว์แผงอกขาว
“มองขนาดนี้อยากกินพี่เหรอ?”
“หลงตัวเอง ปกติเป็นพวกชอบโชว์เหรอ”
“เปล่าหรอก แต่มองผ่านช่องตาแมวแล้วเห็นว่านะโมมาพี่ก็เลยตั้งใจออกมาในสภาพนี้”
“โรคจิต ประสาท!”
“ขยันด่าจังเลย”
โยธาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดูนะโมเพราะไม่ว่าเธอจะด่าเขามากแค่ไหนเขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเนื่องจากสีหน้าคนน้องตอนนี้มันแดงแจ๋เพราะความเขินอายมากกว่าดูโกรธที่เห็นเขากวนประสาทเสียอีก
“ฉันเอานี่มาคืน”
นะโมยื่นยากันรอยแผลเป็นที่โยธาแอบใส่ไว้ในถุงขนมคืนให้เขา
“ให้พี่ทำไม?”
“ก็ฉันไม่ได้ซื้อ”
“แต่นะโมต้องใช้นะ พี่ว่าถ้าไม่ทาแก้มเนียนๆ ของเราจะเป็นรอยเล็บเอานะ”
“เห็นชัดเหรอ?”
“ไม่หรอก แต่พี่ชอบมองหน้านะโมก็เลยสังเกตเห็น”
ได้โอกาสโยธาก็หยอดมุกจีบนะโมไม่พักจนเธอเริ่มถอนหายใจเบื่อความกะล่อนของคนตรงหน้า
“เอาคืนไปเถอะฉันค่อยซื้อเอง”
“พี่ไม่จำเป็นต้องใช้สักหน่อย ถ้าอยากตอบแทนขอเป็นเบอร์ไม่ก็รับแอดเฟซบุ๊กพี่แทนก็แล้วกัน”
เขาแอดเฟซบุ๊กมาเหรอ?
นะโมไม่ค่อยได้เล่นโซเชียลจึงไม่ค่อยได้สนใจความเคลื่อนไหวในโลกออนไลน์มากนัก หากไม่ใช่ข้อความสำคัญหรือจากคนสนิทเธอก็แทบจะไม่ตอบด้วยซ้ำ
หลังจากกลับมาถึงห้องนะโมก็เปิดโทรศัพท์เข้าไปที่หน้าเฟซบุ๊กของตัวเอง เห็นรายชื่อคนที่ขอเข้ามาเป็นเพื่อนนับสิบคน และหนึ่งในนั้นคือโยธา
ชายหนุ่มที่มีโปรไฟล์เป็นรูปหน้าตัวเองตอนกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่างอยู่หน้าจอคอมแล้วถูกเพื่อนแอบถ่าย สีหน้าดูดีเลยทีเดียว
“บางทีถ้านายไม่พูดอาจจะดูดีกว่าตอนนายอ้าปากก็ได้นะ”
นะโมพึมพำก่อนจะกดรับเพื่อนตามที่อีกคนขอแลกกับค่ายาซึ่งเธอก็ยอมเพราะไม่ชอบติดค้างน้ำใจใคร
นิ้วเรียวเลื่อนไถโทรศัพท์ส่องหน้าเฟซบุ๊กของโยธาจน เห็นโพสต์ล่าสุดของเขา…
‘แสบนักนะยัยเด็กดื้อ แต่รู้สึกเหมือนจะหลงรักเข้าแล้วสิ’
คิ้วยาวได้ทรงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะกดโกรธที่โพสต์ดังกล่าว
กะล่อนชะมัด!
ปิดโทรศัพท์เปิดโหมดพระจันทร์อันแสนเงียบสงบที่ไม่มีใครสามารถรบกวนเสร็จ นะโมก็หยิบหนังสือกฎหมายที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาทวนอีกรอบ พร้อมกับท่องมาตราแสนยืดยาวอันเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอก่อนเข้านอน
เวลาผ่านไปจนเกือบจะเที่ยงคืนนะโมก็เปิดประตูออกมานอกห้องนอนเห็นพี่ชายยังนั่งทำงานจึงเทน้ำเปล่ามาให้
“ยังไม่เสร็จงานอีกเหรอ”
“อืมคดีนี้มันซับซ้อนและพี่ก็ยังหาหลักฐานสำคัญไม่ได้เลยวางใจไม่ลง”
นะโมเคารพน้ำมนต์มากโดยเฉพาะเวลาทำงาน เขาจริงจังและทุ่มเทกับทุกคดีเพื่อประโยชน์ของลูกความตัวเอง ซึ่งน้ำมนต์นี่แหละที่เป็นคนจุดประกายให้นะโมอยากเรียนกฎหมาย ทั้งที่ที่บ้านเปิดกิจการร้านอาหาร
แต่เธอไม่เคยบอกพี่ชายหรอก เรียกว่าฟอร์มเยอะก็ได้ เธอไม่ชอบเสียหน้าแม้จะกับคนในครอบครัวก็ตาม
“ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“อืม พี่เองก็พักได้แล้ว นอนบ้างนะ”
“ค้าบพี่รู้แล้ว ไปนอนเถอะเดี๋ยวพี่ก็จะอาบน้ำเข้านอนละ”
“อืม นอนโซฟาไม่สบายก็หยิบที่นอนปิกนิกในตู้มาปูละกัน เครื่องนอนอยู่บนโซฟาหมดละ”
“โอเคขอบใจนะ”
“อืม”
เข้ามาในห้องนอนได้ไม่ถึงห้านาทีนะโมก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าครึ่งชั่วโมงต่อมาน้ำมนต์ได้เข้ามาในห้องนอนเธอ พร้อมกับลูบหัวน้องสาวเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“พี่จะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกนะโมได้อีกแล้วนะ พี่สัญญา”
- Writer
