ตอนนี้พายุชะงักจ้องมองทอฝันอยู่ไกล ๆ
ขณะที่สายลมตอนเช้าพัดเอื่อย ๆ ผ่านต้นไม้ใหญ่ริมลานสนาม
พร้อมกับเสียงนกร้องแผ่วเบาผสมกับเสียงหัวเราะของกลุ่มนักศึกษาที่นั่งล้อมวงกินข้าวกันอย่างเป็นกันเอง
ในมุมหนึ่งของโต๊ะสนามไม้เก่า พายุ นั่งเท้าคาง กินข้าวกล่องแบบไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ สายตาเผลอเลื่อนไปยังอีกโต๊ะที่มีทอฝันนั่งอยู่เป็นระยะ
แต่แล้วเสียงหวาน ๆ ก็ดึงสติของเขากลับมา
“พี่พายุ~”
น้ำตาล เรียกชื่อเขาเสียงใส พร้อมยิ้มให้ตาหยี เธอเอียงคอเล็กน้อย ทำตาเป็นประกาย
“หนูถามอะไรได้มั้ยคะ?”
พายุ หันมาหา ยิ้มนิด ๆ อย่างเสียไม่ได้
“ได้สิ ถามมาเลยครับน้องน้ำตาล”
น้ำตาลช้อนตาขึ้นมองหน้าเขา ก่อนจะเหลือบมองไปที่โต๊ะอีกฝั่ง
“พี่ไดม่อนกับพี่เอริค… เป็นคนยังไงเหรอคะ หนูเห็นเขาสนิทกับพี่มากเลย ดูแบบ…น่าคบเป็นเพื่อนดี”
พายุก้มลงตักข้าวเข้าปากก่อนจะพูดตอบออกมาด้วยน้ำเสียงขำ ๆ
“ไดม่อนน่ะ คารมดีเกินหน้าเ
