คุณหมอร้ายย้อนรัก

9

สามวันผ่านไป

นิชาดาพาน้องนนท์มาที่บ้านหลังใหม่ ซึ่งก็คือบ้านของชนัญญา แม้ว่าเธอจะเคยมาที่นี่หลายต่อหลายครั้งตั้งแต่สมัยเรียน แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเมื่อเวลาผ่านไปบ้านหลังนี้ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเสียมากกว่า

“มาถึงกันแล้วเหรอ” ชนัญญาออกมาต้อนรับเพื่อนและน้องนนท์ด้วยรอยยิ้ม

“น้องนนท์ไหว้น้าชญาสิลูก น้าชญาเป็นเพื่อนแม่แล้วก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ที่เราจะมาอยู่ด้วย” นิชาดาบอกลูกชาย ก่อนหน้านี้เธอได้บอกน้องนนท์ไปบ้างแล้วว่าเราจะย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ในฐานะคนอาศัย และการย้ายที่อยู่ครั้งนี้ก็คือการมาทำงานให้กับคุณๆ ที่บ้าน ดังนั้น น้องนนท์ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซน และเชื่อฟังคุณๆ ทุกคนในบ้านเป็นอย่างดี และแน่นอนว่าเด็กเข้าใจง่ายอย่างน้องนนท์ก็รีบตอบตกลงในทันที

“สวัสดีครับ” น้องนนท์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมอมยิ้มหวานทำท่าเขินอาย คนไม่มีลูกอย่างชนัญญามองเด็กชายน่ารักน่าเอ็นดูตรงหน้า

“ลูกชายแกเป็นอะไรเหรอนีล บิดใหญ่เลย”

นิชาดายิ้มขำมองอาการเขินของน้องนนท์สลับกับชนัญญา “เขินคนสวย เวลาน้องนนท์เจอคนสวยก็เป็นแบบนี้แหละ”

ทำให้ชนัญญาหัวเราะออกมา พร้อมส่งสายตาเอ็นดูน้องนนท์ “น่ารักจริงๆ เด็กอะไรนี่”

ตั้งแต่เกิดมาน้องนนท์ไม่เคยเห็นบ้านไหนใหญ่โตเท่าที่นี่มาก่อน ดวงตาใสบริสุทธิ์กวาดตามองทุกอย่างรอบตัวอย่างตื่นเต้น

“น้องนนท์ชอบไหมคะ บ้านน้ายังมีสนามเด็กเล่นให้น้องนนท์วิ่งเล่นด้วยน้า เดี๋ยวน้าให้เด็กรับใช้พาไป”

“อย่าเลยชญา ฉันเกรงใจ ไว้ฉันพาลูกไปเองก็ได้” นิชาดารีบพูดขัดขึ้นมาทันทีเพราะไม่อยากรบกวนคนอื่น

“เถอะน่า เดี๋ยวแกต้องไปพบคุณพ่อกับฉันก่อน ให้พี่น้อยหน่าพาไปก็ได้ พี่น้อยหน่าคะ” ชนัญญาหันไปเรียกเด็กสาวรับใช้ของที่บ้าน และไม่นานน้อยหน่าก็รีบวิ่งมาทันที

“มีอะไรให้น้อยหน่ารับใช้คะคุณชญา” น้อยหน่าเอ่ยถามก่อนจะส่งยิ้มให้นิชาดาอย่างเป็นมิตร

“นี่พยาบาลนีล จะมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้คุณพ่อ แล้วนีลก็เป็นเพื่อนของฉันเอง ส่วนนี่น้องนนท์เป็นลูกชายของนีล ฉันฝากพี่น้อยหน่าช่วยพาน้องนนท์ไปวิ่งเล่นหน่อยสิจ๊ะ เดี๋ยวฉันต้องพานีลไปพบคุณพ่อบนห้อง”

“ได้ค่ะคุณชญา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณพยาบาลนีล” น้อยหน่าส่งยิ้มให้นิชาดาอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะ นีลฝากน้องนนท์ด้วยนะคะพี่น้อยหน่า อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก” ประโยคสุดท้ายนิชาดาหันไปบอกผู้เป็นลูกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ครับแม่นีล” น้องนนท์ตอบรับทันที ก่อนจะรีบเดินไปกับน้อยหน่าอย่างว่าง่าย

“น้องนนท์นี่น่ารักแล้วก็เชื่อฟังแกดีจังเลยนะ” ชนัญญาเอ่ยชื่นชมด้วยความจริงใจ

“อื้ม เพราะแบบนี้ไงฉันเลยทุ่มเททุกอย่างเพื่อความสุขของน้องนนท์” นิชาดาส่งยิ้มให้เพื่อน ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันขึ้นไปพบรังสิมันต์ด้านบนห้องส่วนตัวของท่าน

ก๊อกๆ

ชนัญญาเคาะห้องเพื่อขออนุญาต ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านในก็พบว่ารังสิมันต์กำลังนอนรอเธออยู่ก่อนแล้ว นิชาดามองภาพชายสูงวัยที่เธอเคยพบเจอเมื่อหลายปีก่อน เขาเปลี่ยนไปมากและดูอายุมากขึ้นตามช่วงเวลา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความมีสง่าราศีลดลงแม้แต่น้อย

“คุณพ่อคะ ชญาพาพยาบาลคนใหม่มาพบค่ะ” ชญาพูดขึ้น ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงของรังสิมันต์

“สวัสดีค่ะคุณรังสิมันต์” นิชาดายกมือไหว้รังสิมันต์ด้วยความนอบน้อม ตอนนี้ท่านต้องรักษาอาการอัมพฤกษ์หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุ เลยทำให้ท่านดูซูบผอมลงไปมาก

“หนู…นีล” รังสิมันต์มองหน้าของนิชาดาด้วยความปลื้มใจ ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก

“มาค่ะ เดี๋ยวนีลช่วย” นิชาดารีบเข้าไปช่วยชนัญญาพยุงให้รังสิมันต์นั่งอย่างถนัดมากขึ้น

“ขะขอบใจ ฉันดีใจนะที่หนูยอมมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ฉัน” รังสิมันต์เอ่ยขึ้นด้วยความยากลำบาก แต่แม้จะพูดไม่ค่อยชัดนัก แต่นิชาดาก็จับใจความได้เป็นอย่างดี

“นีลยินดีค่ะ ขอบคุณคุณรังสิมันต์มากนะคะที่ให้โอกาสนีล” นิชาดาตอบจากใจ และเธอเองก็ดีใจเช่นกันที่ท่านยังนึกถึงเด็กอย่างเธออยู่เสมอ

“ชญา พ่อขอคุยกับหนูนีลส่วนตัวสักครู่นะ” รังสิมันต์หันไปบอกลูกสาว

“ค่ะคุณพ่อ” แม้จะสงสัยอยู่บ้างแต่ชนัญญาก็ไม่อยากขัดใจผู้เป็นพ่อ สุดท้ายเธอเลยยอมเดินออกจากห้องไปแต่โดยดี

“คุณรังสิมันต์มีเรื่องอะไรจะคุยกับนีลเหรอคะ” นิชาดาเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง

“เรียกฉันว่าพ่อเหมือนเดิมสิหนูนีล” รังสิมันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“อย่าดีกว่าค่ะ ตอนนี้นีลอยู่ในฐานะพยาบาล นีลควรเรียกท่านว่าคุณรังสิมันต์ถูกต้องแล้วค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม

“ฉันต้องขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะหนูนีล ที่…”

“เรื่องมันผ่านมานานแล้ว นีลลืมมันไปหมดแล้วค่ะ เราอย่าพูดเรื่องนั้นเลยดีกว่านะคะ” นิชาดารีบพูดแทรกขึ้นด้วยเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกแล้ว

“เห็นชญาบอกว่าหนูนีลมีลูกชายกำลังน่ารักเลย ไว้ว่างๆ พามาเจอฉันบ้างสิ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะดูแลหนูนีลกับลูกอย่างดี ถือว่าชดเชยความผิดในอดีตที่ผ่านมา…” รังสิมันต์เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง

“ขอบพระคุณในความเมตตาของท่านนะคะ นีลรับปากค่ะว่าจะดูแลท่านให้ท่านหายเป็นปกติให้เร็วที่สุด” นิชาดาเอ่ยขึ้น แม้ว่าอดีตที่ผ่านมาจะเป็นเรื่องที่ตามหลอกหลอนและทำให้เธอเองรู้สึกผิดมาตลอดไม่ต่างกับรังสิมันต์ แต่ถึงอย่างนั้นชีวิตทุกคนก็ต้องก้าวเดินต่อ การมายึดติดกับอดีตมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น