เผด็จการสยบรัก

บทที่.7 วัดขนาดไซซ์ [เสี่ยง]

ใช้เวลาไม่นาน ขบวนรถไฟก็แล่นมาจอดเทียบ สภาพโบกี้ไม่ได้ยาวมากแต่ปิดทึบมีหน้าต่างบานเล็กๆ รอบข้าง

เมื่อเปิดประตูตัวเล็กก็โดนไทลากขึ้นไปเหมือนจะเป็นส่วนหน้า เสียงพ่นควันเตรียมพร้อมจะออกจากชานชลา

วิน กระโดดขึ้นมาสั่งเพื่อนสนิทให้ไปดูโดยรอบคอยสังเกตการณ์ เขาจ้องมองสาวน้อยนั่งอยู่หลบมุม

"ต่อแต่นี้เราจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนรถไฟฉะนั้นข้าวของที่จำเป็นต้องซื้อเดี๋ยวจะให้คนจัดการ แต่..ชั้นในเธอไซซ์อะไร?" วินมองพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง

"อะไรก็ได้แต่ขอในห้างแบบเรียบไร้ขอบเนื้อผ้าต้องเนี้ยบเดี๋ยวจะคัน"

"อย่าเสือกเรื่องเยอะได้ไหม! มีให้เลือกสองอย่างระหว่างใส่กับไม่ใส่"

"ถ้าไม่มีตัวเลือกแล้วจะถามทำไม!"

ฮื้อออ

ตัดรำคาญ วินนำผ้ามามัดปากและเชือกหนามัดแขนขาให้แน่น ตัวเล็กแทบจะขยับไม่ได้ เขามองนาฬิกาที่สวมใส่

"ไม่มีเวลาแม่งละ"

หมึบ!

'อื้ออออ!!!'

เสียงกรีดร้องโวยวายภายในใจเล็ดลอดออกจากผ้าผืนหนาที่ปิดกั้น

เขาถือวิสาสะใช้มือจับต้องทรวงอกเพื่อวัดขนาดไซซ์ เดินลงไปสั่งลูกน้องให้ไปซื้อของ

เวลาผ่านไป รถไฟเริ่มออกเดินทาง จุดหมายที่ไม่รู้ชะตากรรมมีเพียงขอพรภาวนาให้อย่าพบจุดจบที่พินาศ

"คนเลวชั่วร้าย หน้าตาก็ดีแต่ตรงกันข้ามกับสันดาน คนอะไร..อื้อ!!" หลังจากสงบศึกได้ไม่นานตัวเล็กก็เริ่มแผลงฤทธิ์ มือหนาของวินจับรวบแก้มทั้งสองข้างบีบอย่างรุนแรงพร้อมย้ำเสียงขู่ "ปากดีขนาดนี้อยากรู้ว่ามีชีวิตรอดจนโตถึงตอนนี้ได้ยังไง ไม่เคยโดนแตะปากแตกสักครั้งในบมชีวิตเลยหรือไง ฮะ!!!"

เช้าวันต่อมา

วาวา นอนไม่เต็มอิ่มเพราะหวาดกลัว วินแกะเชือกที่ขากระชากให้ตัวเล็กยืนขึ้นแล้วผลักเดินไปข้างหน้า

ไทเปิดประตูให้แต่ละโบกี้มีเหล่าชายฉกรรจ์เต็มไปหมด คล้ายซ่องสุมของโจรเถื่อน กระทั่งเปิดผ่านอีกห้องมีสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับวาวานั่งเรียงรายก้มหน้า

"เข้าไป"

ไทออกคำสั่งจับตัวเล็กให้อยู่โบกี้สุดท้าย ห้องแคบสี่เหลี่ยมมีเพียงพัดลมระบายอากาศที่มองเห็นแสงภายนอกลอดส่อง

"ผู้หญิงพวกนั้น..เขาเป็นใครคะ" ตอนนี้เป็นอิสระถูกแก้มัดและเอาผ้าที่ปิดปากออก แน่นอนว่าไม่มีทางหนีเลย ขนาดหนูตัวเล็กยังเข้ามาไม่ได้ "แล้วจะพาไปไหน?"

ไทไม่ตอบกลับเดินออกไปเหลือเพียงวินที่ลากเก้าอี้มานั่งขวางประตูเหล็กไว้

เขาปรายตามองก่อนจะตอบคำถามแทน

"ผู้หญิงพวกนั้นก็คือกะหรี่ชายแดน"

"โดนจับมาขายหรือคะ?!"

"เปล่า พ่อแม่ขายแล้วเอาเงินไปใช้จ่ายต่างหาก ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคสมัยสตรีก็เป็นผู้ที่ถูกกดขี่อยู่วันยังค่ำ"

"ก็คงจะใช่เพราะไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ลักพาตัวหนูมาแบบนี้หรอก"

ตัวเล็กเบือนหน้าคิดในใจว่า 'อยากตบปากพล่อยตัวเองสักที' ดวงตาของเขาจ้องดุเมื่อโดนพูดกระทบกระทั่ง แต่..ทำไมเขาซึ่งดูแตกต่าง นึกว่าลูกโจรจะตัวดำหน้าตาเหี้ยม แต่เขากลับดูเหมือนอปป้าในซีรีย์

วาวารีบสลัดความคิดบ้าๆ ทิ้ง ใครมันจะไปหลงรักโจรสารเลวได้

"นอนพักซะ ถ้าเธออยากอยู่รอดปลอดภัยจงอย่าสร้างปัญหาให้กับฉัน" วินยืนขึ้น "เพราะฉันเป็นคนที่มีความอดทนต่ำ บางครั้งอาจจะส่งสินค้าที่ไร้ลมหายใจให้แทนเมื่อถึงเวลา"

คำขู่เหมือนจะได้ผล ตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตากลมแป๋วสะกดใจชายชั่ววูบ

แกร๊กกก

"กูไปเช็กมาแล้วนะทุกอย่างปลอดภัย" เพื่อนสนิทเดินมาบอกกล่าว "มึงไปพักเถอะเดี๋ยวกูเฝ้าเอง"

"มันหนีไปไหนไม่ได้หรอกไม่ต้องเฝ้าเก็บแรงเอาไว้ดีกว่า กูรู้สึกว่างานนี้ไม่ธรรมดา"

"ยังไงวะ"

"มึงคิดดูนะถ้าเป็นการลักพาตัวปกติทำไมต้องอยู่จนถึงเดือน? แถมบอกให้พวกเราเคลื่อนย้ายเด็กบ้านี่ห้ามอยู่กับที่"

วินพูดอย่างคิดไม่ตก แน่นอนว่าจะได้คำตอบหากไปถึงกองสุมกำลังของพ่อในไม่ช้า

การลักพาตัวส่วนมากจะเกี่ยวกับพวกค้ายาหรือพวกคนเลว แต่นี่..ประวัติสีเทาแทบจะไม่เคยสร้างปัญหา

คาดว่าคงเป็นเบื้องบนที่ต้องการอะไรสักอย่างมากกว่า

หลายวันผ่านไป

รถไฟแวะจอดเรื่อยๆ เพื่อซื้อเสบียงอาหาร วาวาได้สิทธิ์ออกจากห้องปิดทึบบ้างมานั่งเก้าตรงโบกี้ที่ติดกับผู้หญิงคนอื่น

แม้สะอิดสะเอียนจากสิ่งรอบข้าง อีกทั้งอาหารไม่ถูกปากแต่เธอก็ฝืนกินเพื่อให้มีชีวิตต่อ

"หวัดดีคนสวย" เสียงนิ่งเรียบที่พูดไทยไม่ชัดถาม "น้องชื่ออะไร"

"จะรู้ไปทำไม"

"ปากเก่งจัง ฮ่าๆ เป็นสินค้า VIP สินะ ไม่น่าพวกนั้นถึงกับเก็บเอาไว้"

"แล้วจะทำไม"

สาวน้อยพูดห้วนเพราะไม่อยากเสวนาด้วยถึงแม้จะรู้ว่าเลี่ยงไม่ได้ก็เถอะ

"พี่ชอบน้อง คนอะไรสวยดุจนางฟ้ามาเยือนโลก" เขาเริ่มขยับมานั่งด้านข้างของอีกฝั่งที่มีเพียงทางเดินแคบขวางกั้น

"ดูละครให้มันน้อยหน่อยนะ"

"ที่จริงเราตกลงกันได้"

"ตกลงอะไร?"

สายตาคุกคามกวาดมองเรือนร่าง มือลูบเคราเขรอะน่ารังเกียจ สภาพมอมแมมเหมือนโจรป่า

"นอนกับกูสิเดี๋ยวพาหนีรับประกันได้ว่ารอดปลอดภัย" คำพูดนี้ทำให้วาวาตกใจ "เพระสถานีหน้ามันหมู่บ้านกู"

"หมู่บ้าน.."

"ใช่ เเละ หมู่บ้านกูอยู่เหมือนพี่น้องไม่ว่าใครเข้าไปก็จะเจอลูกปืนถ้าหากมีปัญหา ถ้าน้องคนสวยตกลงนอนกับพี่สักคืน พี่จะพาน้องหนีกลับไปส่งถึงบ้านเลย"

คำว่าสัจจะไม่มีในหมู่โจรเธอก็เคยได้ยินมา แต่ทว่า..วันนี้มีทางเลือก มีอะไรที่เสี่ยงได้ก็คงต้องลอง