รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

เผชิญหน้า

ที่เขาตอบไปแบบนั้นย่อมมีเหตุผล เขาเหมือนรู้สึกถึงบางอย่างได้ เพียงแค่มองแวบเดียวเท่านั้น แต่ก็อย่างว่า... ผู้หญิงที่มองโลกแง่ดีแบบเธอคงคิดตามไม่ได้ ไม่แปลกหรอก ยิ้มกับเขาคงอยู่กันคนละจุด

".../.../.../.../.../"

ภายในห้องเรียนที่ปกติจะครึกครื้นมีเสียงพูดคุยจอแจ ในระหว่างที่รออาจารย์เข้าสอน แต่วันนี้กลับต่างกัน เพราะทุกคนเอาแต่นั่งเงียบไม่กล้าปริปาก

คงเพราะการมาของนักศึกษาอีกคนที่จนปีสามถึงปรากฏตัวขึ้น ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใด แม้แต่มองยังเพียงแค่แอบชำเลืองไม่กล้าสบตาตรงๆ และเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดล้วนแล้วแต่เขยิบออกห่างจากเขาที่นั่งนิ่งอยู่หลังห้อง เเววตาจ้องมาที่เป้าหมายเดียวไม่วอกแวก นั่นก็คือ 'ยิ้ม'

"ยิ้ม เอ่อคือ เอ่อ..."

"อย่าเพิ่งถามเลย เราจะร้องไห้"

ถ้ายังถามอยู่เธอจะร้องจริงๆ แล้วนะ ตอนนี้เธอกดดันมากพอแล้ว รู้สึกหนาวไปทั่วสันหลัง เหมือนรับรู้ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่ง จ้องมาที่เธอตลอดเวลาจนขนตามตัวลุกชัน

แกร๊ก เสียงประตูห้องเปิดออก ทุกคนต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าเป็นอาจารย์เข้ามาช่วยชีวิต แต่กลับต้องผิดหวังเพราะคนที่เดินเข้ามาคือเพื่อนร่วมห้องหนุ่มสองคน นั่นก็คือกันต์ที่ใบหน้าหมองคล้ำ และนิกที่ไม่ต่างกันมากนัก

"มึง!"

"ไอ้กันต์เงียบ"

เพียงแค่ชายหนุ่มที่เดินหน้าเครียดเข้ามา และมองเห็นว่าภายในห้องมีใครอีกคนที่เขาเเสนจะเกลียดชัง นั่งทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้ฝนอยู่หลังห้อง

ยิ่งเหมือนสะกิดโดนต่อมความโมโหที่เขาพยายามอดกลั้นมาตลอดทั้งคืนจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เป็นมันอีกแล้ว!

"อ้าวยิ้ม ไม่รออาจารย์เข้าสอนเหรอ?"

เป็นเสียงของนิกที่เอ่ยทักหญิงสาวที่ถือได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนร่วมห้อง แฟนเพื่อน และคนรู้จัก เธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องเรียน พอได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ ชายหนุ่มสองคนก็หันมองเจ้าของร่างนั้นอย่างพร้อมเพรียง

"อ๋อ เราว่าจะไปเข้าห้องน้ำสักหน่อย เหลืออีกตั้งสิบนาที" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่จะหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้น ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ทว่า... หมับ!

"ยิ้ม" มือหนารั้งข้อมือเล็กไว้ คล้ายกับมีเรื่องบางอย่าง เขาอยากคุยกับเธอ แต่แล้วเวลาต่อมาไม่นานก็ถูกขัดจังหวะเข้าจนได้!

พรึ่บ! มือข้างที่จับอยู่ถูกสะบัดหลุดออกไปในทันที เพราะฝีมือของหนุ่มหล่ออีกคนที่นั่งอยู่หลังห้อง การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขารวดเร็วจนทุกคนตาค้าง

"มึงอย่าเสือก!"

กันต์เองถึงกับกัดฟันกรอด! เขาตะคอกใส่ฝ่ายตรงข้ามเสียงดังลั่น โดยไม่เกรงกลัวอำนาจของเขาเลยสักนิด!

"มึงสิเสือก"

ไบร์ทยังคงตอบกลับเสียงเรียบ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด อยากตะโกนจนคอเเตกก็เรื่องของมันสิ...เขาจะทำหน้านิ่งเเบบนี้ ใครจะทำไม?

"ไอ้เหี้ยนี่ มึงจะเอายังไงกับกูห๊ะ!"

พรึ่บ/ พรึ่บ /พรึ่บ ๆ ๆ

สิ้นเสียงตะโกน กลุ่มเพื่อนในห้องต่างกรูกันลุกขึ้นจากเก้าอี้ วิ่งไปหลบอยู่มุมหลังห้องโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดเพียงแต่เฝ้าดูสถานการณ์เงียบๆ ใครไม่อยากตายก็เข้าห้ามเองเถอะ...

"ไอ้กันต์ กูบอกให้มึงพอ!" นิกรีบเข้ามาดึงตัวเพื่อนออกห่างทันที อีกนิดทั้งสองคนมีหวังต่อยกันคว่ำแน่! และคงไม่ต้องเดาว่าใครจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบซะเอง

"ไม่! ยิ้มมานี่" เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น รีบมุ่งเข้าหาร่างเล็กหมายจะลากเธอออกไป

"อึก!"

แต่ทว่า ยังไม่ทันจะถึงตัวเธอเลยด้วยซ้ำ ก็ดันมีอกกว้างของไอ้ลูกครึ่งหน้านิ่งที่เขาแทบอยากจะฆ่ามันให้ตาย มายืนขวางไว้ ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสตัวแฟนสาวเลยสักนิด

"แตะโดนตัวเธอ กูยิงทิ้ง"

เขาไม่คิดจะเเสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาจริงๆ อย่างนั้นหรือ ขนาดประโยคขู่ฆ่ายังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม เพียงแค่เพิ่มความจริงจังและน่ากลัวเสริมให้ประโยคนั้นเฉยๆ

กรอด!

"พอได้แล้ว ไบรท์พอเถอะ"

และแล้วหญิงสาวที่ยืนกุมมืออยู่ด้านหลังชายหนุ่มร่างโตก็รีบร้องห้ามทันที ตอนแรกเธอก็กล้าๆ กลัวๆ แต่พอได้ยินว่าเขาขู่จะยิงแฟน? ไม่ใช่สิ...แฟนเก่า ใช่เธอตัดสินใจจบความสัมพันธ์ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อวานนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากให้เขาโดนฆ่าทิ้งอยู่ดี

"ยิ้ม กันต์ขอคุยด้วยหน่อย" กันต์เลิกให้ความสนใจชายอีกคน เขาหันไปเอ่ยกับยิ้มที่ยืนอยู่ด้านหลังทันที

"ไม่มีอะไรต้องคุย"

นี่เป็นครั้งเเรกในรอบสี่ปี ที่เธอใช้น้ำเสียงหมางเมินกับคนที่เธอรักมากคนหนึ่ง

"มีสิวะ อย่าทำตัวแบบนี้ได้ป่ะ!"

"เลิกโวยวายแล้วแยกย้ายเถอะ อายคนอื่น" เป็นเชอรี่ที่เข้ามาช่วยเคลียร์สถานการณ์ร่วมด้วยอีกแรง

"ไม่!"

จู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนอารมณ์ร้อนต่อหน้าคนอื่น และเอาแต่ใจสุดๆ ปกติกันต์จะไม่เคยแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด เขาจะยิ้มแย้มร่าเริงเข้ากับทุกคน โดยเฉพาะสาวๆ สวยๆ มาวันนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

เขาเลิกอายที่จะคุยกับเธอในที่สาธารณะแล้วอย่างนั้นหรือ? เหอะ...

"เชอรี่วันนี้ฝากบอกอาจารย์ว่ายิ้มลานะ ไม่สบาย"

เธอไม่ต้องการโต้แย้งกับเขาต่ออีกแล้ว ยิ่งต้องทนนั่งเรียนร่วมกันยิ่งแล้วใหญ่ วันหน้าถ้าเธอใจแข็งกว่านี้ ค่อยว่ากัน...

หญิงสาวเดินกลับไปเก็บกระเป๋าที่โต๊ะ และทำท่าจะเดินออกไป แต่มีหรือที่เขาคนนั้นจะยอม รีบวิ่งมาขวางเธอไว้ทันที

"จะไปไหน?"

"ถอย"

เป็นอีกครั้งที่หนุ่มลูกครึ่งคนนี้เข้ามาปกป้องเธอไว้ เขาผลักอกกันต์อย่างเเรงจนเซถลา เเววตาที่จ้องไปยังฝ่ายตรงข้ามเต็มไปด้วยอารมณ์พร้อมปะทะ ถ้าขืนมันเข้าใกล้ยิ้มอีกนิด เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่!

"ไบรท์ กลับเถอะ ยิ้มปวดหัว"

เธอเอ่ยด้วยเสียงที่เบาหวิว เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกันเกิดขึ้น และก็ไม่สามารถอดทนนั่งเรียนต่อ นั่งทนกับสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาอย่างสงสัยแบบนี้ต่อไม่ไหว

"อื้ม"

"จะไปกับมันใช่ไหม? ได้"

"ถ้าไปเราเลิกกัน!"

"เราเลิกกันแล้ว เลิกรักกันนานแล้ว"

ประโยคที่เอ่ยอย่างหนักแน่น ซึ่งคนฟังไม่คิดว่าจะหลุดออกมาจากปากคนที่เขามั่นใจได้ว่าเธอนั้นรักเขาจะเป็นจะตาย ผู้หญิงที่คอยเอาใจเขาทุกอย่างวันนี้เธอกลับตอบเขาได้อย่างสบายใจ เลิกงั้นเหรอ...เธอเลือกจะเลิกกับเขาจริงๆ ใช่ไหม...