รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

หน้าไม่ให้ แต่ใจดี

เมื่อร่างสูงใหญ่ของหนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อ ที่ทุกการก้าวเดินของเขามักจะตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนอยู่เสมอ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจใครต่อใครที่มองมา ปกติก็ไม่สนโลกอยู่แล้ว ไม่แม้จะออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้เลยสักครั้ง เขาเป็นประเภทโลกส่วนตัวสูง ยิ่งการมาต่อแถวซื้อของยิ่งแล้วใหญ่

แต่เพียงเพราะว่า ครั้งนี้เขามากับใครบางคนที่พิเศษจนเขาอยากเอาใจเธอมากกว่าผู้ใด จึงเลือกทำสิ่งที่ตัวเองไม่คิดจะทำเลยสักครั้งในชีวิต

แปลกที่ไม่รู้สึกฝืนใจ กลับเต็มใจมากต่างหาก...

แต่ว่า...

พรึ่บ / พรึ่บ/ พรึ่บ/ พรึ่บ/ พรึ่บ

"............"

ผู้คนที่ก่อนหน้ายืนต่อคิวกันอยู่ ทว่าเพียงแค่หันมาพบกับชายหนุ่มที่ยืนหน้าทมึนเป็นกิจวัตร พอเจอเข้าก็รีบถอยกรูกันทั้งแถว หนำซ้ำลูกน้องสองคนที่เอาของไปเก็บเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ก็ดันมายืนขึงขังอยู่ด้านหลังเขาอีก เอาเป็นว่าใครเห็นถ้าไม่วิ่งกระเจิงก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว

"อะ เอ่อ... ระ รับ รับกี่แก้วดีคะ"

พนักงานถึงกับเอ่ยติดๆ ขัดๆ คงนึกว่าพวกเขาเป็นโจร หรือไม่ก็อัธพาลสินะ... เฮ้อ~หล่อขนาดนี้จะกลัวอะไรกันนักกันหนา...

"20 แก้ว" เจ้าของใบหน้านิ่งตอบกลับเสียงเรียบ ถึงแม้เขาจะบอกให้คนที่ถอยกรูกันออกไปนั้นเป็นฝ่ายซื้อก่อน ก็คงไม่มีใครฟังอยู่ดี

"พวกมึงมายืนทำห่าอะไร!"

ไบร์ทหันกลับมาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ลูกน้องสองคนที่เอาแต่ยืนนิ่งเป็นหุ่น บดบังทัศนวิสัยในการที่สาวคนนั้นจะเห็นเขาเเสดงความใจป๋า

" รอรับใช้นายไงครับ"

"ไม่ต้องสาระเเน หลบ!"

"พวกผมห่วงความปลอดภัยของนายครับ"

"ไม่มีใครมายิงกูทิ้งตรงนี้หรอก ไปได้แล้ว!"

ไบร์ทเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง ใครเป็นคนคัดพวกมันมากันนะ ดูแต่ละคน หน้าไร้อารมณ์ เเถมชอบพูดอย่างกับเสียง Siri ฟังแต่ละทีแทบจะกำหมัด

"หนึ่ง"

ฟรึ่บ! ฟรึ่บ ยังไม่ต้องรอให้นับถึงสอง ชายฉกรรจ์สองคนก็พร้อมใจกันดีดตัวหายไปทันควัน เพราะถ้าขืนอยู่ต่อล่ะก็ เมื่อไรที่นายของพวกเขานับถึงสาม ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต พวกเขาเห็นตัวอย่างมานักต่อนัก จึงไม่คิดจะเอาตัวเองไปเสี่ยง

"ดะ ได้แล้วค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยอึกอัก

"ผมเอาแค่สองแก้ว ที่เหลือก็ให้คนที่ยืนรอข้างหลัง"

ไบร์ทเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะควักเงินจ่าย และใจดีให้ทิปพนักงานไปด้วย เขาหยิบแก้วชานมมาเพียงสองแก้วเท่านั้น ก่อนที่จะหันหลังกลับเตรียมที่จะเดินออกจากร้าน โดยมีสายตาหลายคู่จับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา

"อะ พี่ให้"

ไบร์ทยื่นชานมแก้วหนึ่งให้กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กผูกโบว์สีชมพู ยืนจับมือหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ สองแม่ลูกคู่นี้เป็นคนแรกที่หลบให้เขา ต่อให้จะด้วยเหตุผลอะไร เขาก็เกรงใจและไม่คิดจะเอาเปรียบ

แต่เเล้ว...

"ไปเถอะลูก" ผู้หญิงคนนั้นกลับปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน เธอรีบดันตัวลูกสาวให้ออกจากร้านทันที

"........" ไบร์ทถึงกับพูดไม่ออก

แต่จู่ๆ ก็มีมือของใครอีกคนวางทับบนมือของเขา พร้อมกับดันแก้วชานมนั่นไปด้านหน้าอีกครั้ง

"รับไปเถอะนะคะ พวกเราตั้งใจให้ "

เจ้าของมือเล็กที่ช่วยประคองเเก้วนั้นให้สาวน้อยตรงหน้า รอยยิ้มหวานละมุนจนสาวน้อยคนนั้นยิ้มตามพี่สาวคนสวย และยื่นมือมารับสิ่งนั้นไป ตอนแรกผู้เป็นแม่ก็ดูเหมือนไม่อยากรับ แต่เพราะเห็นลูกสาวตัวน้อย ดูกระดี๊กระด๊าดีใจ จึงได้แต่นิ่งเงียบ

"ขอบคุณค่ะ พี่คนสวย "

"ขอบคุณพี่คนหล่อดีกว่าค่ะ พี่เขาเป็นคนจ่ายตังค์ " ครั้งนี้เธอจะยกความดีให้เขาบ้างเเล้วกัน

"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่สุดหล่อ^^"

สาวน้อยที่ก่อนหน้าเห็นเขาแทบอยากหอบกระโปรงวิ่งหนี แต่บัดนี้กลับยิ้มกว้างพลางเอ่ยขอบคุณอย่างน่าประหลาดใจ เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะอะไรพอเป็นเธอแล้วถึงถูกปฏิบัติต่างกัน

ดูหน้าเขากับหน้าเธอสิ...

"พวกพี่ไปแล้วนะ บ๊ายบายค่ะคนสวย"

เธอโบกมือลาสาวน้อย และแม่ของหล่อนก่อนที่จะจูงเเขนเขาเดินออกมา ตลอดทางเธอยิ้มแย้มมองซ้ายขวาอย่างเพลิดเพลิน ปากก็ไม่ปล่อยให้ว่างดูดชานมไข่มุกแก้วนั้นจนหมด ไม่พอ…ยังแกะเอาน้ำเเข็งมาเคี้ยวเล่น จนอีกคนหยีตาเพราะเสียวฟันแทน

"เป็นอะไรเหรอ?"

"เสียวฟัน"

"จะเสียวฟันได้ยังไง นายไม่ได้เคี้ยวสักหน่อย"

"ช่างเถอะๆ เอ่อ ...เมื่อกี้ทำไมพอเป็นยิ้มแล้วน้องคนนั้นถึง ไม่เอ่อ...ไม่กลัว"

เขาถามคำถามที่ยังคงค้างคาในใจเล็กน้อย เเค่เธอเป็นคนยื่นให้ เด็กคนนั้นก็รับไปอย่างง่ายดาย ช่างต่างจากเขาซะเหลือเกิน

"ยิ้ม"

"หมายถึงรอยยิ้มไง ต่อให้นายใจดีแต่หน้าไม่ให้ก็ลำบากอยู่นะ"

"น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? คนมองเรา แบบ แปลกๆ ~" ช่วงท้ายประโยค เสียงของไบรท์เบาลงอย่างชัดเจน

ปกติเขาค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง อาจจะเพราะในแวดวงธุรกิจ หรือเพื่อนฝูงเขาไม่เคยพบเจอปัญหานี้ สังคมที่เขาอยู่ถ้าไม่ดูน่ากลัว น่าเกรงขาม คงไม่สามารถควบคุมคนหลายพันหลายหมื่นคนได้

"ไม่หรอก เขามองเพราะหล่อหรือเปล่า"

เธอยังคงให้กำลังใจชายหนุ่มไม่ขาด ไบร์ทไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย แต่บุคลิกภายนอกเขาเป็นแบบนั้นเฉยๆ

"ไบร์ทแค่ต้องหัดลองยิ้มให้คนอื่นเยอะๆ เหมือนที่เคยยิ้มให้เราไง เวลาไบร์ทยิ้มดูดีจะตาย"

มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไร...จะให้คนอื่นมาเห็นรอยยิ้มที่เขาเก็บไว้ให้เธอคนเดียวมาตั้งแต่แรกมันคงเป็นไปไม่ได้ เขาเลือกที่จะให้คนมองดูแล้วหวาดผวา ดีกว่าให้ใครมาเห็นมุมที่เธอควรเป็นเจ้าของมันไม่ได้เด็ดขาด