ของขวัญจากเมียไร้รัก

เอาคืนผู้หญิงหิวเงิน...2

“ผมไม่ได้อคติครับ แต่คุณยายต่างหากล่ะที่มองคนไม่ออก ถ้าคุณยายจะเชื่อว่าหลานสะใภ้ของคุณยายดี ก็เชิญคุณยายเชื่อแบบนั้นเถอะ อย่ามาบังคับให้ผมต้องเชื่อในสิ่งที่คุณยายเชื่อเลยครับ” ฌอร์นกล่าวก่อนจะเดินสวนทางกับทั้งสองคนเพื่อออกไปยังโรงจอดรถ

“แล้วนี่หลานจะไปไหน นี่มันวันแรกหลังแต่งงานนะ ทำไมไม่อยู่กับหนูไอซ์” ผู้เป็นยายโวยวายขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ท่านรู้ว่าหลานชายไม่อยากแต่งงาน แต่การทำแบบนี้ มันไม่ให้เกียรติฝ่ายหญิงเลย ท่านจึงต้องปรามหลานชายทันที ก่อนที่เขาจะออกจากบ้าน

“ทำไมต้องไปถืออะไรให้หนักด้วยล่ะครับ ในเมื่อผมยอมแต่งงานแล้ว คุณยายก็น่าจะจบ ไม่น่าจะมาวุ่นวายอะไรกับผมอีกนี่ครับ คุณยายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าผมไม่ได้พิศวาสหลานสะใภ้ของคุณยาย เพราะฉะนั้นอย่าเรียกร้องมากเกินกว่าที่ควรจะได้ ที่ยอมแต่งงานด้วยก็บุญแค่ไหนแล้ว” ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มหันไปเอ่ยกับหญิงสาวที่ก้มหน้า ทำท่าทางไม่ใส่ใจกับท่าทีของเขา แต่แท้จริงแล้ว เธอเจ็บปวดไปทั้งใจ นอกจากจะรักคนที่เขาไม่มีวันรักเธอแล้ว ยังต้องอยู่กับคำเยาะเย้ยถากถางแบบนี้ ไอย์ณราไม่รู้เลยว่าตนเองจะทนได้นานแค่ไหน เพราะขึ้นชื่อว่าความอดทน มันก็มีวันสิ้นสุดเช่นกัน“ทำไมถึงปากคอเราะร้ายแบบนี้ ขอโทษหนูไอซ์เดี๋ยวนี้” คุณหญิงเบญจวรรณต่อว่าหลานชายทันที

“ไม่ล่ะครับ สิ่งที่ผมพูดมันเรื่องจริง ผมไม่มีความจำเป็นต้องขอโทษ ผมไปล่ะนะครับ ไม่รู้ว่าจะกลับมานอนที่นี่หรือเปล่า เพราะที่บ้านมันน่าเบื่อ” ฌอร์นเอ่ยออกมาด้วยความสะใจ ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปที่รถ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้เป็นยายของเขาอีก

“หนูไม่ต้องไปเอาคำพูดของตาฌอร์นมาใส่ใจนะ ยายรู้ดีว่าหนูเป็นยังไง อดทนอีกนิดนะลูก เพชรอย่างหนูไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็คือเพชร สักวันตาฌอร์นต้องมองเห็น” คุณหญิงเบญจวรรณปลอบใจหลานสะใภ้ด้วยความสงสาร ถ้อยคำที่หลานชายของท่าปรามาสหญิงสาวเมื่อสักครู่ ท่านรู้ว่าไอย์ณราต้องเจ็บปวดแค่ไหน แต่ท่านมีความเชื่อว่าสักวันฌอร์นจะเห็นความดีของไอย์ณราอย่างที่ท่านเห็น แต่ท่านไม่ได้คิดเลยว่าความอดทนของไอย์ณรามีขีดจำกัดเช่นกัน ถ้าขืนต้องเจอคำกระแหนะกระแหนแบบนี้อยู่บ่อยๆ ไอย์ณราอาจจะขอกราบลาท่าน เพราะเธอก็ไม่อยากอยู่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจของใครเหมือนกัน

“ค่ะ เราเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเถอะค่ะ” ไอย์ณรารับคำ ก่อนที่จะค่อยๆ พยุงคุณหญิงเบญจวรรณไปที่ห้องนั่งเล่น แววตาของเจ้าสาวหมาดๆ นั้นเศร้าเหลือเกิน ในขณะที่คุณหญิงเบญจวรรณก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจหลานสะใภ้เท่านั้น