หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...
@บ้านของพี่มาร์ค
“ค่อย ๆ นะคะ”
มือคู่เล็กประคองร่างสูงใหญ่ของสามีให้นอนลงกับเตียงนุ่มด้วยสัมผัสแผ่วเบาเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับช่วยจัดหมอนอิงหลังให้เข้าที่ ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่สบายตัวเอา
“พอเถอะ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ พี่หายดีแล้ว หรือไม่ก็เรียกพวกแม่บ้านก็ได้นี่”
คนเจ็บกุมมือของหญิงสาวเอาไว้เบา ๆ พร้อมกับดึงตัวสาวเจ้าให้นั่งลงข้าง ๆ กัน ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปรกตาให้ด้วยความเบามือ เห็นแววอ่อนล้าในดวงตาก็นึกสงสารไม่น้อย
“พักบ้างเถอะ ดูสิหน้าซีดหมดแล้ว”
“ไอไม่เป็นอะไรคะ แค่นี้เองสบายมาก”
“สบายอะไร อย่าดื้อนักเลยน่ะ เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะอย่าลืมสิ”
“ไอก็แค่อยากดูแลพี่ ไอกลัวว่า….”
นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นาน กระบอกตาพลันร้อนวูบขึ้นมาทันที มือเล็กกำชายผ้าห่มของอีกคนแน่นอย่างลืมตัว บ่งบอกได้ชัดว่าเธอยังตกอยู่ในภาวะกังวล และใช่ ที่เธอคอยดูแลเข้าไม่ห่าง
